H Leslie Sun γνώρισε την Jocelyn Yuan στις αρχές του 2019, μέσω μιας κοινής φίλης που αποφάσισε να διοργανώσει το πάρτι των γενεθλίων της στο εστιατόριο που διευθύνει η Jocelyn στην Ταϊβάν. «Με το που γνωριστήκαμε, αμέσως καταλάβαμε ότι μας συνδέουν πολλά. Γίναμε πρώτα φίλες και καταλήξαμε ζευγάρι», μου λένε χαμογελώντας από το διπλανό παραθυράκι του Zoom. Το 2019 δεν ήταν μόνο για εκείνες μια τυχερή χρονιά, αλλά για το σύνολο των μελών της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας της Ταϊβάν, το κοινοβούλιο της οποίας νομιμοποίησε τον γάμο μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, κάνοντας τη χώρα την πρώτη στην Ασία που προχωρά σε ένα τόσο προοδευτικό βήμα.
Ενώ και την Jocelyn την τραβούσε από μικρή η μητρότητα, για τη Leslie το να γίνει μητέρα έμοιαζε σαν ένας δρόμος που δεν είχε κατασταλάξει αν ήθελε να τον διανύσει ή όχι. «Ποτέ δεν είχα σκεφτεί το ενδεχόμενο να αποκτήσω παιδί», μου λέει. «Ίσως να έπαιξε ρόλο το ότι τη σεξουαλική μου προτίμηση προς τις γυναίκες την ανακάλυψα σχετικά αργά, σε ηλικία 28 ετών. Σε κάθε περίπτωση, δεν ήμουν από τους ανθρώπους που κάθε φορά που θα έβλεπαν ένα μωρό θα έλεγαν πόσο χαριτωμένο είναι ή θα περνούσαν χρόνο μαζί του. Δεν είχα ποτέ τέτοιου είδους κλίση. Είτε τύχαινε να αποκτήσω παιδί είτε όχι, θα ήμουν εξίσου εντάξει με τον εαυτό μου. Βαθιά μέσα μου έλεγα πως, αν γνώριζα έναν άνθρωπο που αγαπάει πραγματικά τα παιδιά και μπορεί να γίνει σπουδαίος γονιός, τότε φυσικά και θα σκεφτόμουν να αποκτήσω παιδί μαζί του. Όταν γνώρισα την Jocelyn, κατάλαβα αμέσως ότι ήταν αυτός ο άνθρωπος».
Κάπως έτσι, πριν από τρεις μήνες, η Jocelyn έφερε στη ζωή ένα υγιέστατο αγοράκι, το οποίο σήμερα μεγαλώνει με δύο μαμάδες και «απεριόριστη αγάπη», όπως μου λένε χαρακτηριστικά. «Ήθελα πάντα να αποκτήσω δικό μου παιδί», ομολογεί η Jocelyn. «Ταυτόχρονα ήθελα να μοιραστώ την αγάπη μου γι’ αυτό μαζί με το άλλο μου μισό. Η Leslie είναι ο κατάλληλος άνθρωπος. Εξαρχής ένιωσα ότι μαζί μπορούμε να μεγαλώσουμε αρμονικά ένα παιδί». Ρωτώ τη Leslie αν το ότι δεν κυοφόρησε η ίδια το παιδί, αλλά η Jocelyn, επηρέασε με κάποιον τρόπο τα συναισθήματά της απέναντί του. «Σίγουρα αντιλαμβανόμαστε τη μητρότητα με διαφορετικό τρόπο», απαντούν με μια φωνή. «Η Jocelyn είχε μια πολύ διαφορετική εμπειρία. Είδε το σώμα και τις ορμόνες της να αλλάζουν, βίωσε πώς είναι να κουβαλάς μέσα σου μια νέα ζωή», λέει η Leslie. «Έχω την αίσθηση ότι εμένα με νιώθει περισσότερο σαν την καλύτερή του φίλη, με την οποία μπορεί να παίξει και να γελάσει, ενώ, όταν βλέπει τη Jocelyn, είναι σαν να φωνάζει: “Να η μαμά μου! Χρειάζομαι τη μαμά μου τώρα!”. Είναι προφανές ότι μεταξύ τους έχουν αυτή την ιδιαίτερη σύνδεση που έχει κάθε μωρό με τη γυναίκα που το κυοφόρησε. Διαρκώς την αποζητά ενστικτωδώς. Ο δικός μου ρόλος μοιάζει λίγο με αυτόν ενός πατέρα. Πιθανότατα είμαι αυτή που στο μέλλον θα είναι η πιο ελαστική και θα του κάνει όλα τα χατίρια. Θα είμαι, δηλαδή, αυτή που θα του λέει: “Έλα, πάμε να σου αγοράσω δέκα πακέτα σοκολάτες!”». Τέτοια πράγματα. Την ευθύνη του, βέβαια, νομίζω ότι τη νιώθουμε και οι δύο με τον ίδιο τρόπο. Είναι κάτι καινούργιο που μοιραζόμαστε και σίγουρα ο βασικός λόγος και για τις δυο μας που δεν θέλουμε επ’ ουδενί να εγκαταλείπουμε το σπίτι και να φεύγουμε μακριά του. Κάθε φορά που τον αφήνουμε για τις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις, είναι σαν να εγκαταλείπουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Νομίζω πως κάθε γονιός μπορεί να το αντιληφθεί αυτό».
