Ο Παύλος Παυλίδης ανοίγοντας ένα νέο κύκλο στη μουσική του διαδρομή, παρουσίασε τα πρώτα του τραγούδια Άνοιξη και Στο μάτι του κυκλώνα. Την οπτικοποίησή τους ανέλαβε ο ταλαντούχος δημιουργός Βασίλης Κεκάτος ο οποίος έφτιαξε ένα visual poem, αφιερωμένo σε όλα αυτά που ενώνουν ή απομακρύνουν τους ανθρώπους, μέσα από ισχυρούς συμβολισμούς που παραπέμπουν στην αγριότητα της στρατιωτικής εκπαίδευσης, που όμως διακατέχεται από μια ακατανίκητη επιθυμία για ανθρώπινη επαφή. Ο Βασίλης Κεκάτος μέσα σε 9′ εκφράζει όλα όσα μας έλειψαν τον τελευταίο χρόνο, την ανάγκη μας να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Παράλληλα αποτυπώνει τις σκέψεις του μέσα από 9 νυχτερινά πορτρέτα αγοριών, που φωτογράφισε με μόνο όπλο τους τα λουλούδια.
Ένα στρατιωτικό τάγμα σε ένα άγονο τοπίο. Εννιά νέοι άνδρες που εκτελούν με προσήλωση τις ασκήσεις μιας σκληρής εκπαίδευσης, ενώ τα σώματά τους σταδιακά οδηγούνται σε Διονυσιασμό. Μιλιταριστικός ρεαλισμός που δέχεται τη βίαιη εισβολή της ποίησης, η οποία παραμονεύει πίσω από τις μηχανικές κινήσεις των ανυποψίαστων νεαρών στρατιωτών. Σώματα που γυμνάζονται, παλεύουν, πάλλονται, υψώνονται και πέφτουν μας φωτίζουν μία αθέατη πλευρά του ανδρισμού, που πίσω από την αυστηρότητα και την τυφλή υποταγή σε διαταγές και κοινωνικές επιβολές, φυλάει μία ανερμήνευτη επαφή στο πλαίσιο ενός κρύφιου ερωτισμού. Οι αρβύλες του τάγματος μας υποδέχονται σε ένα αχανές στρατόπεδο κάτω από τον απέραντο ουρανό, όπου το φυσικό φως αγκαλιάζει τα πρόσωπα και τα σώματα των εκπαιδευόμενων. Οι ασκήσεις μετατρέπονται σε μικρά σήματα επικοινωνίας μεταξύ τους, σε μία προσπάθεια αποδόμησης της τοξικής αρρενωπότητας που τους περιβάλλει και τους έχει γίνει σώμα. Μέχρι που, όταν νυχτώνει, οι νεαροί γίνονται περήφανα αυτό που είναι και τόσο επίμονα προσπαθούν να κρύψουν στο φως της μέρας: Σώματα που ψάχνουν τρόπο να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.
Με αφορμή αυτή τη συνεργασία, ο Βασίλης Κεκάτος έγραψε ένα ποίημα στη Vogue.
Τα σώματα μας
Κάθε νύχτα ασκούνται
Κάτω απ’ την παγωμένη σελήνη
Που εξαϋλώνει τα πάντα
Σ’ένα φως χωρίς μνήμη
Και δε συγχωρεί
Τα σώματα μας
Που κάθε νύχτα
Ασκούνται
Στο να μη συγχωρούν
