Πριν από έναν χρόνο ανέβαζα στόρι με τα λαχταριστά βραστά αυγουλάκια που απολάμβανα στο πιάτο, μαζί με φρεσκοκομμένα ντοματίνια και λίγο τυράκι, από τη βολή του σπιτιού μου. Εκείνες τις πρώτες μέρες της νέας μας πραγματικότητας, το να φάω ένα κανονικό πρωινό μια εργάσιμη μέρα μού φαινόταν αδιανόητη πολυτέλεια, μπροστά στις βιαστικές μπουκιές που κατέβαζα μέσα από το αλουμινόχαρτο στον δρόμο για τη δουλειά.
Θυμάμαι ξεκάθαρα την πρώτη περίοδο της πανδημίας, να κρυφοχαίρομαι με την προοπτική να παραμείνω για λίγο ακίνητη. Ανυπομονούσα να σταματήσει το ανελέητο πηγαινέλα στο λεκανοπέδιο, να αφεθώ στην ησυχία της απομόνωσης και να απολαύσω το σπίτι μας, αυτό που δεν προλαβαίναμε να χαρούμε καλά καλά ούτε τα Σαββατοκύριακα. Ο εσωστρεφής εαυτός μου έκανε πάρτι καθώς τακτοποιούσα τα μαξιλάρια του καναπέ και ετοίμαζα λίστες με όλα τα βιβλία που θα διαβάζονταν, επιτέλους! Ναι, οι συνθήκες που διαμορφώνονταν τότε φάνταζαν στα μάτια μου σαν ένα θεόσταλτο διάλειμμα από την κανονικότητα. Ξεκάθαρη άρνηση ή δικαιολογημένη άγνοια γύρω από τη σκληρή πραγματικότητα μιας πανδημίας; Δεν είμαι σίγουρη ποιο από τα δύο συνέβαινε. Είμαι όμως βέβαιη ότι την άνοιξη του 2020 ελάχιστοι μπορούσαν να φανταστούν τι θα επακολουθούσε.
Δώδεκα μήνες αργότερα, πιάνω τον εαυτό μου να κάνει υπολογισμούς με μανία. Τέσσερις οι μήνες που πήγα στο γραφείο. Τρεις οι φόρμες που φοριούνται εναλλάξ μέσα στο σπίτι και δύο τα φούτερ. Άπειρα τα εκατοστά της σκόνης που συσσωρεύονται καθημερινά. Δέκα εκατοστά που θέλω να κοπούν από τα μαλλιά μου. Περίπου ένα εκατομμύριο τα βήματα γύρω από το σπίτι. Τρεις οι απόπειρες για τρέξιμο. Μετρημένες στα δάχτυλα συναντήσεις με τους γονείς. Έξι οι μήνες που έχω να δω τα ανίψια μου από κοντά, να φιλήσω τα ζεστά τους μαγουλάκια και όχι να ακούσω τα γάργαρα γέλια τους μέσα από την οθόνη ενός κινητού. Ένα τραπέζι με φίλους και μία εκδρομή που ακυρώθηκαν. Μία Πρωτοχρονιά και ένα Πάσχα σε μπαλκόνι, περίπου πενήντα πυροτεχνήματα συνολικά. Έξι οι άνθρωποί μου που αρρώστησαν από τον ιό, δύο εκείνοι που νοσηλεύτηκαν. Μία η φίλη που ταξίδεψε αναγκαστικά στο εξωτερικό με το μωρό της και την ψυχή της κολλημένη στην πλάτη από την αγωνία. Δεκάδες τα teams meeting και τα zoom calls για δουλειά, γυμναστική, ψυχοθεραπεία. Τέσσερις οι φίλες-μαμάδες που παλεύουν με τις ψυχικές και τις σωματικές τους αντοχές καθημερινά, έχοντας τα παιδιά τους στο σπίτι και προσπαθώντας παράλληλα να ανταποκριθούν αξιοπρεπώς στις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις. Ψυχαναγκαστικοί υπολογισμοί που μοιάζουν να μην έχουν ιδιαίτερο νόημα, παρά μόνο να απασχολούν ένα μυαλό σε κατάσταση αναμονής.
Περιμένουμε, κάνουμε υπομονή. Κάποιοι πρέπει να σφίξουν πολύ παραπάνω τα δόντια. «Πότε θα έρθει η άνοιξη;» με ρωτάει η φίλη από το τηλέφωνο. Έχω να τη δω από το καλοκαίρι, όμως εξακολουθούμε να μοιραζόμαστε το αστείο μας. «Πότε θα έρθει η άνοιξη;» ξεκινούσα να τη ρωτώ συνήθως εκεί, περί τα τέλη του Γενάρη, τις μέρες που έκανε κρύο και έτρεχα να μπω στο αυτοκίνητο μετά τη δουλειά. «Έρχεται, έρχεται», μου έλεγε κάθε φορά και τα λόγια της με ζέσταιναν πιο πολύ κι από το κασκόλ μέσα στο οποίο έθαβα το πρόσωπο μου (προ μάσκας, φυσικά). «Πότε θα έρθει η άνοιξη;» ξεφυσούσα τα σκοτεινά απογεύματα του Φλεβάρη, λίγο πριν από τις σερπαντίνες και την Καθαρά Δευτέρα, και με διαβεβαίωνε ότι έρχεται, λίγο έμεινε ακόμα. Ύστερα έφτασε ο Μάρτιος και έκανε κάποιες καλές μέρες – από αυτές που μετανιώνεις για το τζάκετ που πήρες μαζί σου, αφού καταλήγεις να το κουβαλάς στα χέρια. Τα βράδια όμως έπιανε και πάλι ψύχρα, έμοιαζε με μια ανεπαίσθητη αίσθηση προδοσίας που την αισθάνομαι ξανά αυτό το διάστημα. Κυρίως τα Σαββατοκύριακα που ξεμένουν ορθάνοιχτες οι μπαλκονόπορτες από τα ηλιόλουστα μεσημέρια και μας ξεγελάνε.
