Το ωραίο στις φωτογραφίες του Leonardo Pucci είναι αυτό που έλεγε ο Andy Warhol: δεν αλλάζουν ποτέ, σε αντίθεση με τους εικονιζομένους. Πάρτε για παράδειγμα την εικόνα Paris 10:52pm. Το λάγνο πορτρέτο του άγνωστου νεαρού θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετικό, αν είχε τραβηχτεί λίγα λεπτά νωρίτερα. «Κανονικά έπρεπε να λέγεται Paris 10:31pm. Ο νεαρός καβγάδιζε με τη σύντροφό του μέσα στο δωμάτιο. Mια σκηνή πάθους που δεν κατάφερα να απαθανατίσω, λόγω της έντασης που μου δημιούργησε. Περίμενα να φύγει εκείνη και αυτός να βγει θλιμμένος στο μπαλκόνι, να καπνίσει. Αυτό ακριβώς που βλέπετε στη φωτογραφία», λέει ο αυτοδίδακτος φωτογράφος.

Οι λήψεις του είναι όλες αυθόρμητες και οι εικονιζόμενοι αγνοούν ότι φωτογραφίζονται. «Γι’ αυτό πολλοί τις λένε ηδονοβλεπτικές», εξηγεί. «Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο καθένας μπορεί να βρει σε αυτές τις κλεμμένες προσωπικές στιγμές έναν δικό του κόσμο». Κάτι με κάνει να πιστεύω ότι πάσχει από οξεία παρατηρητικότητα. «Αναζητώ την ομορφιά στις λεπτομέρειες, κάτι που μου δίδαξε ο Tomas Maier».
