I can’t breathe: Tα 8 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα που άλλαξαν τα πάντα

Ο πρώην Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, προσπαθώντας να κατευνάσει τα πνεύματα, μίλησε για πολιτική δράση ταυτόχρονα με την κοινωνική εξέγερση. Αλλά, το πλήθος με τις μάσκες που σηκώνει την γροθιά του, το πλήθος που χρειάστηκε την νομοθετική επέμβαση της πολιτείας για ν’ αναγνωριστεί το δικαίωμά τους να φτιάχνουν τα μαλλιά τους όπως θέλουν χωρίς να υφίστανται επαγγελματικές κυρώσεις, το πλήθος που φέρει ένα συνολικό τραύμα ταξικής και φυλετικής καταπίεσης, νιώθει ότι δεν έχει πραγματικές επιλογές για πολιτική δράση πια. Εκτός του ότι εδώ και δεκαετίες οι αφρο-αμερικανικές κοινότητες βρίσκουν όλο και περισσότερο εμπόδια στον δρόμο τους προς τις κάλπες, οι επιλογές που έχουν για τις επερχόμενες εκλογές είναι τουλάχιστον τραγικές: από την μία ο 45, από την άλλη ο υποψήφιος των Δημοκρατικών Τζο Μπάιντεν, ο κατηγορούμενος για σεξουαλική επίθεση και ένθερμος πολέμιος του συστήματος “busing” το οποίο προσπαθούσε να προσφέρει στα παιδιά των αφρο-αμερικανικών κοινοτήτων πρόσβαση στα “καλά” σχολεία που βρίσκονται στις επί το πλείστον λευκές γειτονιές. Ο Μπάιντεν δήλωνε ότι δεν θέλει τα παιδιά του να ζήσουν σ’ αυτήν την πολιτισμική ζούγκλα (σε πολλές πόλεις το segregation έχει λήξει μόνο στα χαρτιά αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές). Ο Μπάιντεν, υποστηρικτής και παρών στις συμφωνίες που έστειλαν τις μεγαλύτερες αμερικανικές βιομηχανίες έξω από τα σύνορα, σπέρνοντας ανεργία, και για χρόνια υπέρμαχος των περικοπών στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, δεν αρκεί να κάνει highfives με τον Ομπάμα για να ξεχάσουν οι μαύροι ψηφοφόροι πόσο συνεπής ήταν σε όλες τις δεκαετίες της πολιτικής καριέρας του ενάντια στις κοινότητές τους. Και αυτός ο υποψήφιος παρουσιάζεται σαν την καλύτερη επιλογή τους.

Όχι, δεν είναι σοκαριστικές οι διαδηλώσεις. Και οι τελευταίες έρευνες έδειξαν πως το 64% των ενήλικων αμερικανών δηλώνουν θετικοί προς τους διαδηλωτές, ενώ πάνω από το 55% κατακρίνει τον τρόπο που χειρίζεται το θέμα ο Πρόεδρος, ο οποίος καλεί σε βίαιες καταστολές και την επέμβαση του στρατού. Όπως δεν είναι σοκαριστική η αντανακλαστική αντίδραση στις υλικές ζημιές που προκλήθηκαν, αφού, όπως λένε και οι Νew York Times σήμερα, η αμερικανική αστυνομία έχει αφιερωθεί στην προστασία των περιουσιών των λευκών πολιτών με κάθε κόστος, που στατιστικά μετριέται σε πάνω από 1000 θανάτους από πυροβολισμούς τον χρόνο, με τους Αφρο-αμερικανούς να είναι ποσοστιαία ο πιο δημοφιλής στόχος.

Όποιος ταράζεται λοιπόν περισσότερο για τις σπασμένες βιτρίνες μιας τεράστιας αλυσίδας σούπερ μάρκετ και όχι από το γεγονός ότι τα μαύρα παιδιά, σε όποια γειτονιά και αν μένουν, ακόμα και εδώ στις πιο πλούσιες πολιτείες, όποια δουλειά και αν κάνουν οι γονείς τους, μαθαίνουν να σηκώνουν τα χέρια τους ψηλά πριν μάθουν προπαίδεια, είναι μέρος του προβλήματος. Η μόνη αγωνία μας είναι τα επόμενα θύματα των διαδηλωτών και αν θα καταφέρει αυτή η αυθόρμητη κίνηση να βρει έναν τρόπο να οργανωθεί και να μην χαθεί, όπως το Occupy Wall Street και η εξέγερση των μαθητών μετά την τελευταία μεγάλη μαζική δολοφονία στο σχολείο τους –παρεμπιπτόντως, όσοι από τους μαζικούς δολοφόνους έχουν συλληφθεί, τα βίντεο τους δείχνουν με χειροπέδες να περπατάνε ως τα περιπολικά και τους αστυνομικούς να τους κρατάνε από τα χέρια. Η μεγαλύτερη διαφορά αυτών που θερίζουν παιδιά με σφαίρες και του Τζορτζ Φλόιντ που πήγε να αγοράσει τσιγάρα με πλαστό εικοσαδόλαρο; Το χρώμα τους.

Κάποτε διάβασα μια ανάλυση που έδειχνε πόσες πιθανότητες είχες να γλιτώσεις από το ναυάγιο του Τιτανικού, ανάλογα με την κοινωνική θέση σου. Οι γυναίκες και τα παιδιά της Α’ θέσης άγγιζαν το απόλυτο 100%, ενώ οι άντρες της τρίτης θέσης ήταν ουσιαστικά καταδικασμένοι να πνιγούν. Καθώς υψώνω την φωνή μου για να με ακούσουν τα παιδιά μου πάνω από την σειρήνα του περιπολικού, νιώθω ότι πλέον συγκρουστήκαμε με το παγόβουνο (εδώ χωράει μια εξυπνάδα για το πώς κάναμε τα πάντα για να το λιώσουμε πρώτα) και ο Τιτανικός βυθίζεται. Και οι Αφρο-αμερικανοί πνίγονται πρώτοι, χάνουν την ανάσα τους, οι άντρες με βίαιο τρόπο, δίπλα τους οι γυναίκες, εξίσου βίαια και ενώ η πολιτεία προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους στερήσει την πρόσβαση στην υγεία και την αυτονομία του σώματός τους και τα παιδιά εγκαταλειμμένα στην κακή παιδεία που τα τραβάει σαν ρουφήχτρα στον φαύλο κύκλο της φτώχειας και της βίας. Οι διαμαρτυρίες τους αυτές τις μέρες είναι μια απελπισμένη προσπάθεια να πιαστούν από κάποια σωσίβια λέμβο. Ν’ αναπνεύσουν. Πρέπει να το διεκδικήσουν με κάθε τρόπο γιατί ακόμα και ο καπετάνιος δεν έχει να τους προσφέρει τίποτα πια. Την Δευτέρα το βράδυ απλώς κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι του και τα φώτα του Λευκού Οίκου έσβησαν για πρώτη φορά στην ιστορία.

Διαβάστε επίσης | Δικαιοσύνη για τον George Floyd: Πώς να βοηθήσετε από όπου κι αν βρίσκεστε