Στο γυμνάσιο είχα έναν συμμαθητή που δεν τον ενδιέφερε τίποτα. Έκανε, μάλιστα, μπούλινγκ σε όσους ενδιαφέρονταν για το οτιδήποτε. «Ρε, εσύ δε νιώθεις!», του είχε πει κάποια στιγμή μια κοπέλα της τάξης και ήταν ακριβώς αυτός ο κατάλληλος χαρακτηρισμός για την περίπτωσή του. Δεν ένιωθε τίποτα. Κάποια στιγμή τον είχε προσβάλλει ένας καθηγητής σε τέτοιο βαθμό, που κανείς άλλος θα έβαζε τα κλάματα. Εκείνος απλώς αδιαφόρησε.
Σε όλα τα μαθήματα έγραφε κάτω απ’ τη βάση. Η χειρότερή του, όμως, ήταν η «Λογοτεχνία». Πραγματικά υπέφερε κάθε φορά που ερχόταν η σειρά του να διαβάσει ένα ποίημα, να βρει το κρυμμένο νόημα πίσω απ’ τους στίχους. Το «τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής;» του είχε γίνει εφιάλτης. Μια μέρα μου λέει: «Ρε συ, απ’ όλο το βιβλίο ένα ποίημα αξίζει μόνο. Μια Κική έγραψε κάτι φανταστικό. Άκου: «Το σκληρό έμαθα πως χαράζει, αλλά όχι πως χαράζεται».
Τα 14 μου χρόνια δε με άφησαν να σκεφτώ πολλά. Εξέλαβα το σχόλιο σαν αστείο. Αρκετά χρόνια μετά έμαθα ότι αυτό το παιδί ζούσε μια ζωή μέσα στα τραύματα. Ήταν, μάλλον, ο μοναδικός τότε που είχε συνειδητοποιήσει το νόημα του συγκεκριμένου στίχου λέξη προς λέξη. Καλύτερα κι απ’ τον απουσιολόγο. Πολύ απλά, το είχε ζήσει.
Αυτή ήταν η Δημουλά. Ο άνθρωπος που μπόρεσε να κάνει αυτούς που δεν θέλουν να αισθάνονται, να αισθάνονται. Κι επειδή οι χαρακτήρες διαμορφώνονται απ’ τα αισθήματα και όχι απ’ το μυαλό, αυτή η γυναίκα που μας έμαθε πώς να νιώθουμε, μας έκανε καλύτερους. Κυρίως στο να μην ξεχνάμε να νιώθουμε. Τώρα που όλοι το αποφεύγουμε ή νιώθουμε χωρίς να ξέρουμε τι νιώθουμε, αυτή η συγκίνηση απ’ το πουθενά που θα σου φέρει το «Βρέχει με απόλυτη ειλικρίνεια. Άρα δεν είναι φήμη ο ουρανός υπάρχει και δεν είναι το χώμα λοιπόν η μόνη λύση όπως ισχυρίζεται ο κάθε τεμπέλης νεκρός» είναι η μοναδική ασφαλιστική δικλίδα που εμποδίζει τον κυνισμό της καθημερινότητας να σε βουλιάξει.
H ποίησή της είναι ακριβώς αυτό που έλεγε για τον έρωτα. Μέθοδος για να υπερνικήσουμε τον φόβο. Είναι τέτοια η έξαψη που σου δημιουργεί, που ξεχνάς πόσο φοβάσαι αυτό το φθαρτό πράγμα που λέγεται ζωή. Σ’ έναν κόσμο απαρηγόρητο, η Δημουλά έδωσε παρηγοριά. Κι αυτό θα της το χρωστάμε για πάντα.
