Υπάρχει κάποια στιγμή στη ζωή που οι αναμνήσεις είναι πάρα πολλές και το μυαλό αναγκάζεται να λειτουργήσει όπως ο υπολογιστής. Τις άχρηστες τις πετάς, τις υπόλοιπες τις συμπιέζεις και για τις σημαντικές ανοίγεις ξεχωριστά files. Ένα από αυτά έχω ανοίξει για τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, που λειτούργησε σαν ένα είδος μέντορα στη ζωή μου πριν τον πρώτο μου γάμο. Ο Βαγγέλης, το απόλυτο Genius, που δεν ανήκε ουσιαστικά σε αυτόν τον κόσμο, εξού και η μουσική που διακτινιζόταν μέσα από το κεφάλι του, πίστευε στην sur mesure αστρολογία, όπως κι εγώ. Έτσι μας γνώρισε ένας κοινός μας φίλος που ανακάλυψε πως είχαμε πάρα πολλά πλανητικά “τρίγωνα” και θα κάναμε καλή παρέα. Kαι έτσι και έγινε, άσχετα αν εγώ με τη φόρα των νιάτων πολλά από αυτά που μου έλεγε τα έβρισκα είτε υπερβολικά, είτε ωμά. Είχε όμως τόσο δίκιο.
Τότε σπούδαζα interior design στο Λονδίνο. Ο Βαγγέλης είχε αφήσει το ψηλοτάβανο διαμέρισμα του στο Queensgate στο Λονδίνο και τη σουίτα στο Plaza Athenee στο Παρίσι, αλλά είχε φέρει μαζί του τον σεφ. Έμενε σε μία υπέροχη μονοκατοικία της οδού Μελέαγρου με απόλυτο όνειρο να μεταφερθεί στον αγαπημένο του δρόμο την Διονυσίου Αρεοπαγείτου. Στο ισόγειο είχε τους άγγλους γραμματείς, στον πάνω όροφο το στούντιο, όπου όταν είμαστε τυχεροί έπαιζε μουσική – για μένα το συγκλονιστικότερο soundtrack όλων των εποχών το Blade Runner. Στα πλήκτρα έμπαινε σε κατάσταση τρανς. Ο Ridley Scott ήταν κολλητός του φίλος κι εγώ πριν γίνω δημοσιογράφος κατάφερα να μάθω τα πάντα για τα γυρίσματα, για την ταινία, για τις σχέσεις των ηθοποιών. Το μουσικό κομμάτι την ώρα που πυροβολεί ο αστυνομικός την Johanna Cassidy πισώπλατα ενώ εκείνη φοράει ένα διαφανές αδιάβροχο και περνάει με slow motion μέσα από τζάμια, το απόλυτο έπος. Έμπνευση του ένας χωρισμός. Για τους καλλιτέχνες η απόλυτη μούσα είναι το συναίσθημα, η ένταση, ο πόνος σε μία σχέση. Ο Βαγγέλης είχε ήδη περάσει σε μία πιο κουλ φάση. Τα μάτια του ήταν γελαστά και το σπίτι του γεμάτο φίλους. Ο καναπές είχε ντεκόρ την ελληνική σημαία. Ήταν η εποχή που με το Σπύρο Μεταξά είχαν οργανώσει την πρώτη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο για να φέρουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ελλάδα. Μία συγκλονιστική βραδιά που είχα την τύχη να απολαύσω ακριβώς από πίσω του. To Chariots of Fire, σε όλο του το μεγαλείο. Ποτέ δεν ξέχασα αυτή τη μεγαλειώδη βραδιά που ήρθε αστραπιαία στο μυαλό μου το 2004 όταν μάταια προσπαθούσε να ανοίξει το φόρεμα της Bjork στο Ολυμπιακό Στάδιο και άκουγα την χαρακτηριστικά ξέκουρδη φωνή της.
Ο Βαγγέλης την εποχή της διαστημικής φιλίας μας, είχε ένα τζιπάκι, τα βράδια βγαίναμε εξόρμηση. Ένα από αυτά μου άνοιξε το Ηρώδειο και μου μάθαινε την ακουστική στο χώρο. Τότε ήταν ακόμα άσφαλτος έξω. Άλλο βράδυ κατηφορίσαμε στην παραλιακή. “Πάμε να χαιρετήσουμε τη φίλη μου που έχει την καλύτερη φωνή στην Ελλάδα και δεν το έχει καταλάβει ακόμα” μου είχε πει. Από ένα βραδινό μαγαζί βγήκε η Ελευθερία Αρβανιτάκη να τον χαιρετήσει. Ο Βαγγέλης δεν είχε αδυναμία ούτε στα μπουζούκια ούτε στα βυζαντινά άσματα της ορθοδοξίας. Ζωγράφιζε μανιωδώς, τότε πολλά πρόσωπα με στεφάνια από κλαδιά ελιάς. Με ζωγράφισε κι εμένα. Κάποια στιγμή θα έχουν αξία σκεφτόμουν αυτά τα αυθόρμητα σκίτσα αλλά είχα διαχωρίσει τον καλλιτέχνη από το φίλο. Του έφερνα από το Λονδίνο την αγαπημένη του κολόνια Αntonias Flowers, ο Νίκος Αποστολόπουλος που τότε μεσουρανούσε, του έστελνε τα εσώρουχα με τα λιοντάρια στη στάμπα, που πολύ διασκέδαζε. Αγαπημένος του φίλος ήταν και ο Roman Polanski. Δεν ενδιαφερόταν για τα χρήματα αλλά ζούσε σαν απόλυτος συνδυασμός αρχαίου έλληνα φιλόσοφου με σύχρονο ροκ σταρ. Με όλες τις ιδιορρυθμίες.
Έβρισκε το Los Angeles και όλα τα new age που τότε είχαν βγει στη μόδα ανοησίες. Αγαπούσε την Ευρώπη και την Ελλάδα περισσότερο από όλα. Δεν ήταν σοβαροφανής και μου περιέγραφε αστεία περιστατικά σε επίσημα καλέσματα. Όταν του είπα πως θα παντρευτώ και πως θα πάω να μείνω στην Ελβετία μου είπε πρώτον πως δεν θα έρθει γιατί εκεί στα βουνά έχει πολλές στροφές στις διαδρομές που αντιπαθούσε και πως ότι και να έκανα στα 50, με το χαρακτήρα που έχω, θα τα έχω απομυθοποιήσει όλα και θα είμαι γκουρού στα Ιμαλάια. Σχεδόν τα πέτυχε όλα, μόνο την τοποθεσία μου έκανε λάθος. Όμως όταν σκέφτομαι αυτά τα χρόνια, πόσα μάταια και πόσοι υπερφίαλοι μου έχουν φάει ενέργεια και πόσα ουσιαστικά αψήφησα, νοερά είμαι ήδη στην κορυφή του βουνού με soundrack το Vangelis Direct και τα χαμογελαστά γκριζομπλέ μάτια του να με κοιτάνε με αυτό το γνώριμο “στά’ λεγα εγώ” ύφος. Μία πυγολαμπίδα στο puzzle της ζωής μου ο “γλυκός μαέστρος” που αποχαιρέτησε ο Elon Musk, ο άνθρωπος που έκανε την Ελλάδα υπερήφανη στα πέρατα του σύμπαντος.
