Dreamscape: Η έκθεση της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη

Τη θυμάμαι ανέκαθεν να μαζεύει πέτρες και ξύλα, κυρίως από τις βόλτες της στις παραλίες. Όταν ήμασταν παιδιά, μας έβαζε να βρίσκουμε ωραία στρογγυλά βότσαλα, να τα ζωγραφίζουμε και να τα περνάμε από πάνω με βερνίκι. Κάναμε συνέχεια κολάζ και φτάναμε σε σημείο να βάφουμε παλιά μπλουζάκια tie dye. Ήταν αδύνατον να μη σε βάλει στο δημιουργικό της σύμπαν η Αλεξάνδρα. Να μη σου περάσει από το μυαλό πως όταν μεγαλώσεις θα πας στη Σχολή Καλών Τεχνών. Κάθε ζωγραφιά που έκανε από μικρό παιδί μάς άφηνε με το στόμα ανοιχτό. Ποτέ δεν σταμάτησε να λειτουργεί ως creative ρακοσυλλέκτης και συνθέτης. Τα έργα τέχνης της είναι πάντα παζλ από πολλά υλικά.

«Έκανα κολάζ από χαρτόκουτα παπουτσιών και πέτρες. Από πολύ μικρή μάζευα stock υλικών και όταν ερχόταν η έμπνευση είχα ό,τι χρειαζόμουν για να δημιουργήσω. Πάρα πολλά χρόνια μαζεύω ακόμα και πράγματα που έχω διαβάσει. Δεν σταματάω ποτέ. Όλα αυτά, κάπως τα συνθέτω. Τα έργα μου αποτελούνται από μικρά κομμάτια που χτίζονται σιγά σιγά. Έτσι δεν εξελισσόμαστε κι εμείς; Σιγά σιγά, όσο περνάει ο χρόνος, με όλα όσα έχουμε ζήσει και σκεφτεί, γινόμαστε αυτό που είμαστε τη δεδομένη στιγμή. Με τις εμπειρίες που προσθέτουν στρώσεις στον εαυτό μας γινόμαστε αυτό που είμαστε. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ η μεταμόρφωση, να παίρνω κάτι και να το διαμορφώνω σε κάτι άλλο. Έχω έντονη φαντασία και ένστικτο του τι θα μαζέψω».

–Ήσουν παιδί θαύμα. Το σκίτσο σου ήταν ασύγκριτο. Όμως σε κέρδισαν τα «δύσκολα» έργα.

«Είχα πάντα μεγάλη αγάπη στα πράγματα που είναι τρισδιάστατα. Ενώ έχω, νομίζω, ταλέντο στο σκίτσο, μου άρεσε και να κάνω κατασκευές. Είναι κομμάτι του εαυτού μου. Πάντα βάζω τον πήχη όλο και πιο ψηλά. Αυτή τη φορά, η έκθεση είναι πολυσύνθετη και πολύ δύσκολη».

–Ως άνθρωπος είσαι χαμηλών τόνων, κλειστή. Για λίγους και καλούς.

«Ήμουν και είμαι πολύ ντροπαλή. Έχω την ανάγκη να μπορώ να απομονώνομαι, γιατί αυτό με κάνει ευτυχισμένη. Κάνω μια δουλειά που μου αρέσει, χωρίς να χρειάζεται να εξηγώ και να μιλάω σε κανέναν. Είμαι στην κοσμάρα μου και έχω συνεργάτες που δουλεύουμε μαζί πολλά χρόνια. Κάνω βουτιά στο υποσυνείδητο, όπως έκανα τους μήνες της καραντίνας. Αναζήτησα την ασπίδα προστασίας που όλοι μας ψάχνουμε , μία ανάσα και ένα καταφύγιο.

–Είστε με τον άντρα σου, τον Δημήτρη Σωτηρίου, πολλά και καλά χρόνια. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος τόσο μοναχικός όσο λες να κρατάει ισορροπία και να διατηρεί έναν ευτυχισμένο γάμο;

«Είμαι πολύ τυχερή που είμαι με έναν άντρα ο οποίος αγαπάει αυτό που κάνω, το αποδέχεται και το σέβεται απολύτως. Σκέψου πως αυτός ο καημένος κοιμάται σε ένα σπίτι σε περιόδους έκθεσης είναι σαν αποθήκη. Και πως υπάρχουν μέρες που δεν έχουμε να φάμε τίποτα γιατί δεν έχω ψωνίσει και μαγειρεύει εκείνος. Ο αλληλοσεβασμός είναι σπουδαίο πράγμα. Το να δίνει χώρο ο ένας στον άλλον, να μην υπάρχει έλεγχος ή καταπίεση, να είσαι ο εαυτός σου με τον σύντροφό σου. Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά στοιχεία σε μία πετυχημένη σχέση και μας βγήκαν αβίαστα. Έτσι, έχουμε καταφέρει να είμαστε μαζί πολλά καλά χρόνια».

Η Αλεξάνδρα είναι αριστοκρατική σαν τους γονείς της. Μοιάζει πάρα πολύ με τον λεβέντη πατέρα της, Αλέκο, αλλά δεν ακολούθησε ποτέ την παραδοσιακά αυστηρή σχολή κομψότητας της μητέρας της, Ελένης, και των γυναικών της ευρύτερης οικογένειας, όπως η Νόνικα Γαληνέα και η Ντορέτ Καραϊωσηφόγλου. Είναι μποέμ. «Δεν ξέρω πώς λειτούργησε αυτό και δεν συνέχισα την παράδοση της κοκεταρίας. Από μικρή μού άρεσε να είμαι φυσική. Πλέον κυκλοφορώ με τη φόρμα, δεν βάφω το μαλλί μου, δεν κάνω κάτι για τις ρυτίδες… Δέχομαι τα σημάδια του χρόνου πάνω μου. Είναι ανόητο να εξαπατάς τον εαυτό σου. Εκτός αν μοιάζεις νεότερος γιατί έχεις καλό DNA. Δεν μπορώ να παριστάνω την τριαντάρα. Έχω αποδεχτεί ότι είμαι αυτή που είμαι. Μπορώ να είμαι και κομψή αν θέλω, αλλά ο αληθινός μου εαυτός είναι έτσι. Είναι πολύ σημαντικό κάποια στιγμή να αποδεχτείς αυτό που είσαι και θέλει δουλειά για να το καταφέρεις».

–Πώς ξεπερνάς τις δυσκολίες;

«Με εργασιοθεραπεία και θάλασσα. Επιδιώκω να μην εφησυχάζω, να σκέφτομαι για να δημιουργώ. Η δουλειά μου μου δίνει μεγάλη χαρά. Επίσης, βασίζομαι σε λίγους και καλούς ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε».

–Είσαι η επιτομή της ευγένειας και της γαλήνης. Δεν κάνεις ποτέ κακές σκέψεις;

«Δεν είμαι εκδικητική, αλλά δεν ξεχνώ και δεν συγχωρώ την αδικία. Καταλαβαίνω ότι όλοι αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, αλλά υπάρχουν πράγματα που μου είναι αδύνατον να συγχωρήσω».

–Δεν θα μπορούσες να φύγεις από την Ελλάδα και να πας σε ένα κράτος όπου ειδικά η τέχνη ανθίζει και όλα είναι πιο εύκολα; Τι σε κρατάει εδώ;

«Αγαπάω πάρα πολύ την Ελλάδα, τη φύση της, τη θάλασσα, τον ήλιο και τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Είμαι πολύ Ελληνίδα. Μπορώ να ζήσω οπουδήποτε άνετα, αλλά αγαπάω πάρα πολύ τη χώρα μου. Δεν θα ήθελα να φτάσω στο σημείο να αναγκαστώ να φύγω».

–Τι άλλο σου δίνει χαρά;

«Το κολύμπι, τα ταξίδια, το σινεμά… Διαβάζω πάρα πολύ, αγαπάω τα σκυλιά μου, περπατάω, βλέπω τέχνη και δεν είμαι καθόλου της τεχνολογίας».