Κύριε Høyem, πώς κυλά η ζωή σας αυτές τις μέρες;
Περιοδεύοντας με τους Madrugada σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις. Περνάμε όμορφα, μοιάζει λίγο σαν να είμαστε σε καλοκαιρινή κατασκήνωση. Ταξιδεύουμε με ένα μεγάλο διώροφο λεωφορείο, στο οποίο κοιμόμαστε πολλές φορές τα βράδια, ο ένας πάνω στον άλλο. Με την πανδημία, είχα να ταξιδέψω δύο χρόνια εκτός Νορβηγίας και τώρα το απολαμβάνω.
Έχετε βαρεθεί ποτέ τη δουλειά σας;
Συμβαίνει συνέχεια, με την έννοια ότι η αμφιβολία είναι κομμάτι της δουλειάς κάθε δημιουργού. Προσωπικά, αμφιβάλλω σταθερά για τον εαυτό μου, κάθε φορά που προσπαθώ να δημιουργήσω κάτι καινούργιο. Βαριέσαι αυτό που κάνεις, για να εξερευνήσεις κάτι νέο και στο τέλος να επιστρέψεις σε αυτό που είσαι πραγματικά. Είναι μια διαδικασία αναπόφευκτη για μένα, αλλά κι ένας τρόπος να αντιλαμβάνομαι τις ποιότητες στο καθετί. Τώρα που ξανασυναντιέμαι με τους Madrugada, συνειδητοποιώ πόσο μεγάλος ήταν ο δρόμος που έπρεπε να διανύσω για να εκτιμήσω πραγματικά και τη δική τους, και τη δική μου ποιότητα. Υποθέτω ότι είμαστε καλύτεροι, ότι είμαι καλύτερος. Αυτή την περίοδο νιώθω πιο χαλαρός, σαν να εκτιμώ περισσότερο τον εαυτό μου. Βλέπω μια συγκεκριμένη ποιότητα σε αυτό που έχω κάνει. Ήμουν πιο μίζερος στο παρελθόν από ό,τι τώρα. Δεν με ευχαριστούσε τίποτα.
Τι μπορεί να κάνει κάποιος όταν δεν του αρέσει τίποτα;
Είμαι κακός στις συμβουλές, γιατί μάλλον είμαι τεμπέλης. Στην πραγματικότητα μου αρέσει να δουλεύω μόνο όταν εμπνέομαι, όταν κάτι μου φαίνεται εύκολο να το κάνω. Κάθε φορά που ένιωθα κολλημένος δημιουργικά, ήταν επειδή δεν δούλευα πραγματικά. Σηκωνόμουν το πρωί και ήμουν μίζερος. Έπρεπε να αποδεχτώ ότι σε αυτή τη φάση θα γράψω κάποια τραγούδια που δεν θα είναι και τόσο σπουδαία, ότι θα δημιουργήσω κάτι που είναι απλώς ένα ακόμα έργο και τίποτα παραπάνω. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως αυτή να είναι και η καταλληλότερη συμβουλή. Για να νιώσεις ξανά δημιουργικός, πρέπει απλώς να συνεχίσεις να κάνεις τα πράγματα που ξέρεις να κάνεις και ίσως κάπου εκεί να πέσεις πάνω σε κάτι πραγματικά εμπνευσμένο. Και κάτι ακόμα: να συνεργάζεσαι. Το να καθίσω και να δουλέψω μαζί με κάποιον άλλο ήταν για μένα πάντα πολύ ενθαρρυντικό και αναζωογονητικό.
Περιοδεύετε σε μια Ευρώπη σοκαρισμένη από τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Είναι μελαγχολικό να περιοδεύεις σε μια Ευρώπη που βιώνει μια ιστορική αλλαγή. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα έρθει μια μέρα που θα ζούσαμε ξανά έναν πόλεμο. Ως παιδί, τη δεκαετία του ’80 μεγάλωνα με τον έντονο φόβο ενός πυρηνικού πολέμου. Θυμάμαι την υπέροχη αισιοδοξία της δεκαετίας του ’90, όταν γκρεμίστηκε το Τείχος του Βερολίνου. Τώρα γίνεται πάλι μια στροφή στην απαισιοδοξία, στο σκοτάδι, στο μίσος. Ο πόλεμος είναι πιο κοντά μας από ποτέ. Παίξαμε πρόσφατα στην Πολωνία, όπου έχουν καταφύγει πολλοί Ουκρανοί πρόσφυγες. Είναι μια φρίκη. Σκέφτομαι διαρκώς όσα γίνονται. Πριν από καιρό έγραψα το Prisoner Of The Road για έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό με αντικείμενο το προσφυγικό. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που πονάνε από έναν πόλεμο και χρειάζονται βοήθεια σε όλο τον κόσμο, δεν είναι καινούργιο αυτό. Η διαφορά με αυτόν τον πόλεμο είναι ότι λαμβάνει χώρα στη γειτονιά μας, χωρίς να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα. Ένα πράγμα θα ήθελα να φωνάξω μόνο: Σταματήστε! Ειλικρινά, σταματήστε!
Σκεφτόμουν ότι καθημερινά λαμβάνω όλες αυτές τις φριχτές ειδήσεις, αλλά η ζωή μου συνεχίζεται κανονικά, νιώθοντας μια ενοχή μέσα σε όλο αυτό.
Φυσικά, το καταλαβαίνω. Είναι δύσκολο, τρομακτικό και απρόβλεπτο. Προφανώς όλοι νιώθουμε ενοχές συνεχίζοντας την καθημερινότητά μας ενώ δίπλα μας σκοτώνονται άνθρωποι. Η ζωή, όμως, συνεχίζεται και έτσι πρέπει να συμβαίνει, χωρίς φυσικά να ξεχνάμε. Οφείλουμε να εκτιμήσουμε το τεράστιο προνόμιο που έχουμε να ζούμε σε μια ελεύθερη, δημοκρατική χώρα.