Ήμουν πεπεισμένη ότι οι πιθανότητες να φτάσουμε μέχρι τις ρεζερβέ θέσεις μας στο Théâtre Libre, στη θεατρική γειτονιά του 10ου arrondissement στο Παρίσι, στις αρχές Ιανουαρίου, ήταν ελάχιστες. Και αυτό γιατί περίμενα ότι η παράσταση “CAR/MEN” θα ακυρωνόταν λόγω ανίχνευσης Covid-19 σε κάποια από τα μέλη του θιάσου. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν τελικά επικράτησε η αισιοδοξία έναντι της απαισιοδοξίας ή το ακριβώς αντίθετο, όμως τελικά η μικρή παρέα μας έφτασε στο θέατρο με τα απαραίτητα πιστοποιητικά και το σχετικό άγχος του να βρίσκεται κανείς σήμερα σε κάποιο κλειστό χώρο. Συγχρόνως, δεν μας ενδιέφερε καν τι επρόκειτο να συμβεί λίγο αργότερα στη σκηνή, ήμασταν απλά χαρούμενοι που βρισκόμασταν ξανά σε κάποιο σχετικά άβολο θεατρικό κάθισμα, φορώντας φυσικά μάσκες και προσφέροντας ο ένας στον άλλο λίγο ακόμα αντισηπτικό τζελ κάθε δύο λεπτά.
Ερμηνευμένη από τη χορευτική ομάδα Chicos Mambo, η παράσταση “CAR/MEN” ήταν άκρως διασκεδαστική. Η δυναμική, δραματική ηρωίδα της όπερας του Georges Bizet γινόταν εδώ μια ανδρική – με θηλυκά, βέβαια στοιχεία – περσόνα. Στο Théâtre Libre, η “CAR/MEN” ήταν ένα πάτσγουορκ χιούμορ, πάθους, χαράς, κίνησης και fluidity – η ίδια ομάδα ήταν πίσω από την παραγωγή “Tutu” λίγα χρόνια πριν.
Εκείνο που δεν περίμενα, ήταν αυτό που συνέβη στο τέλος της παράστασης, όταν ο δημιουργός της, ο Γάλλος χορογράφος Philippe Lafeuille, μας ζήτησε να σηκωθούμε από τις θέσεις μας. Μας ρώτησε αν αισθανόμασταν ότι είχαμε “Καρμενοποιηθεί” αρκετά. Ξαφνικά, η θεατρική αίθουσα γέμισε με τη μουσική του Waltz Νο. 2 του Dmitri Shostakovich και ο Lafeuille μας ζήτησε να τον ακολουθήσουμε σε μια εύκολη χορογραφία, τραγουδώντας παράλληλα, τη γνώριμη μελωδία του βαλς.
Τον ακολουθήσαμε, αβίαστα, με τα χέρια υψωμένα στο αέρα. Σχεδόν κανείς δεν κρατούσε κάποιο κινητό στο χέρι, είχαμε αφεθεί στην ιδιαιτερότητα της στιγμής. Ο χορογράφος μας προέτρεπε να αφήσουμε για λίγο πίσω τα δύσκολα και να εστιάσουμε στα καλά της ζωής. Να κρατήσουμε αυτήν την “Καρμενοποίηση” μας όσο γινόταν και εκτός θεάτρου.
