Αυτό που σίγουρα επανεκτιμήσαμε στην καραντίνα είναι η έννοια της κατοικίας ως του απόλυτου προσωπικού καταφυγίου, μια κατάσταση ευτυχίας ισάξια με την καλή υγεία και την καθαρή συνείδηση. Αν, πράγματι, οι άνθρωποι δίνουν χαρακτήρα στα σπίτια και όχι το αντίθετο, τότε το εξοχικό της Σάντρας Χωρέμη στην Πάρο είναι αντιπροσωπευτικό του ταλέντου της να σκηνοθετεί τη ζωή – τη δική της και των αγαπημένων της. Λέγοντας «σκηνοθετεί», εννοώ την ικανότητά της να αναζητά –με αξιοζήλευτη προσήλωση– τη γνώση που πηγάζει από το βίωμα μιας κατάστασης, χτίζοντας εμπειρίες. Αυτή είναι, για εκείνη, «η μόνη ουσιαστική κληρονομιά που μπορείς να αποκτήσεις», όπως θα μου πει στα πρώτα πέντε λεπτά της συνάντησής μας.
