τόνια-γεωργιάδη-το-να-είσαι-single-γονιός-274628
©Photographer: Panos Davios @10 AM Artists Management

Στην είσοδο του κτιρίου ο κωδικός QR που αναγράφεται στο πανό μάς καλεί να ανακαλύψουμε τις ηθικές αξίες της εταιρείας: ακεραιότητα, σεβασμός, διαφάνεια και θάρρος. Η γυναίκα που πρόκειται να συναντήσω έχει κατακτήσει όλα τα παραπάνω. Υπήρξε, άραγε, ένα άγγιγμα στην οθόνη που ενεργοποίησε τον κωδικό QR της δικής της ζωής; «Ευτυχώς, δεν υπήρχε κωδικός QR, γιατί, αν υπήρχε, δεν θα είχα πάρει την απόφαση που πήρα. Όταν πάτησα το “κουμπί”, όλες οι εξισώσεις έλεγαν “όχι”. Δεν υπήρξε επομένως κωδικός QR, αλλά μια άλλη θέληση, ένας άλλος μηχανισμός που αποφάσισε», μου λέει η Τόνια Γεωργιάδη, γενική διευθύντρια της LOréal Hellas, Luxury Product Division.

Πριν από μερικά χρόνια εργαζόταν στο Παρίσι. Η επαγγελματική της ζωή βρισκόταν σε ανοδική πορεία όταν πήρε μια μεγάλη απόφαση: να γίνει μητέρα με τη μέθοδο δωρεάς σπέρματος. Σήμερα είναι η περήφανη μαμά του εξίμισι ετών Χρήστου – αν κι εκείνος θα προτιμούσε να σημειωθεί ως επτάχρονος, ηλικία στην οποία θα εισέλθει επισήμως το καλοκαίρι. Υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή που παίρνεις την πιο σημαντική απόφαση της ζωής σου; Ή μήπως είναι κάτι που χτίζεται σιγά σιγά; τη ρωτώ. «Η ιδέα πάντα τριγυρνούσε στο μυαλό μου. Φυσικά, ο χρόνος και η καριέρα σε συνεπαίρνουν και πας με τον ρυθμό τους. Όμως, χτυπάει κι αυτό το όμορφο καμπανάκι της ηλικίας της γυναίκας, στο οποίο δεν ήθελα να μείνω πίσω. Αυτή η δική μου στιγμή ήρθε όταν έφτασα στα 39. Και με βρήκε να ζω στη Γαλλία», μου λέει. Η απόφαση πάρθηκε πιο εύκολα σε σχέση με τον κοινωνικό της περίγυρο εκεί, αλλά πιο δύσκολα σε σχέση με τα πρακτικά ζητήματα. Σύμφωνα με τον γαλλικό νόμο, μια γυναίκα μόνη δεν έχει πρόσβαση σε ιατρικά υποβοηθούμενη γονιμοποίηση, οπότε η διαδικασία της σπερματέγχυσης θα έπρεπε να λάβει χώρα εκτός γαλλικών συνόρων, για να ακολουθήσει η κύηση και η παρακολούθησή της στο Παρίσι. Στο επαγγελματικό περιβάλλον της υπήρχε ένας κύκλος ανθρώπων που είχαν επιχειρήσει κάτι αντίστοιχο, γεγονός που τη βοήθησε να μην αισθάνεται μόνη. Από την άλλη, η διαδικασία ήταν απαιτητική και με πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα. «Όπως πάντα λέω, όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων και θέλησης», σημειώνει. «Εκείνη την εποχή, ως υπεύθυνη για τον Yves Saint Laurent στην Ευρώπη, ταξίδευα ασταμάτητα. Όμως, όταν μπαίνεις σε αυτό το παιχνίδι, τηρείται ένα πρωτόκολλο που σε υποχρεώνει να βρίσκεσαι υπό ιατρική παρακολούθηση ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Έτσι, όπου κι αν ταξίδευα, έκανα μια στάση στη Γαλλία για την εξέτασή μου. Ο προγραμματισμός μου έπρεπε να καταλήγει στην ημέρα και την ώρα που θα επισκεπτόμουν τον γιατρό μου».

Τόνια Γεωργιάδη: “Το να είσαι single γονιός είναι διπλή ευθύνη. Το κέρδος είναι μια διπλή αγάπη”-1
©Photographer: Panos Davios @10 AM Artists Management

Στο μεταξύ, η δωρεά σπέρματος απαιτεί το ιατρικό ιστορικό του δωρητή, όμως κάθε χώρα έχει τους δικούς της κανόνες σε σχέση με την αποκάλυψη ή όχι των στοιχείων του. Στη Βρετανία και σε σκανδιναβικές χώρες, για παράδειγμα, δίνεται η επιλογή συγκεκριμένων προσώπων. Η Τόνια Γεωργιάδη επέλεξε την Ισπανία, όπου οι δότες παραμένουν ανώνυμοι. Υπέγραψε ένα συμβόλαιο στο οποίο αναφέρεται ότι δεν θα υπάρξει καμία επαφή με τον δωρητή, παρά μόνο αν συντρέχει κίνδυνος υγείας για το παιδί. «Για μένα είναι απλώς ένας δότης, μητέρα και πατέρας είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά σε ένα παιδί. Ο Χρήστος από πολύ μικρός ξέρει τα πάντα. Δεν υπάρχει γκρίζα ζώνη. Έχει ρωτήσει πολλές φορές “γιατί” και “πώς”, κάτι που δεν έχει τελειώσει ακόμα, γιατί είναι μικρός. Γνωρίζει, ας πούμε, ότι υπάρχει ένα αυγουλάκι που μπήκε στη μαμά. Όμως, δεν υπάρχει μέχρι σήμερα καμία αντιφατική ιστορία και κανένας απολύτως λόγος να μην ξέρει την πραγματική ιστορία. Του έχω υποσχεθεί ότι θα πάμε μαζί στην κλινική και ότι θα επισκεφθούμε την Ισπανία».

Πριν από την επιστροφή και την εγκατάστασή τους στην Αθήνα, τον Φεβρουάριο του 2019, μητέρα και γιος συγκατοικούσαν με άλλη μία οικογένεια στο Παρίσι – μια Γαλλίδα με τον δικό της γιο, τον Νικολά. Οι δύο γυναίκες ήταν συνάδελφοι, η Γαλλίδα είχε μόλις χωρίσει και η συγκατοίκηση αποφασίστηκε με σκοπό τα αγόρια να μεγαλώνουν με την παρουσία της μιας μητέρας, όταν η άλλη ταξίδευε για επαγγελματικούς λόγους και αντίστροφα. Η μετακίνηση στην Ελλάδα δεν ήταν εύκολη υπόθεση για τον Χρήστο, ο οποίος ταξίδεψε για την Αθήνα με το μαξιλάρι του Νικολά στη βαλίτσα του. «Ήταν σαν να του ξερίζωσα τη ζωή. Παραμένουν δεμένοι όμως. Μιλάνε τη γλώσσα της ψυχής – σε πρακτικό επίπεδο ο ένας μιλάει ελληνικά και ο άλλος απαντά στα γαλλικά», σημειώνει η Τόνια Γεωργιάδη. Γιατί όμως αποφασίστηκε αυτή η μετακόμιση; «Έχει να κάνει με τον Χρήστο. Δεν θα επέστρεφα στην Ελλάδα τη συγκεκριμένη επαγγελματική στιγμή. Όμως υπήρχε η ευθύνη και η δέσμευση που όφειλα στην απόφασή μου να πατήσω το “κουμπί”. Ένιωθα την ανάγκη ο Χρήστος να μεγαλώσει με τη θαλπωρή που μεγάλωσα κι εγώ. Θεωρώ την Big Fat Greek οικογένεια κάτι μοναδικό. Μεγάλωσα με τις αρχές, τις αξίες, την αγάπη και την αγκαλιά της και θεώρησα σωστό να τα νιώσει κι εκείνος. Έχουμε μια μεγάλη οικογένεια, μια υπέροχη γιαγιά και παππού, θείους, ξαδέρφια και νονούς. Αυτά είναι κρίμα να τα στερήσεις από ένα παιδί. Και στο τέλος της ημέρας, αυτή η επιλογή μού βγήκε εξαιρετικά, γιατί στην Ελλάδα ανέλαβα τη θέση που έχω σήμερα, που με τιμά και εξελίσσει το έργο μου. Όλα έδεσαν και προχώρησαν χωρίς κάποιον συμβιβασμό», τονίζει.

Τόνια Γεωργιάδη: “Το να είσαι single γονιός είναι διπλή ευθύνη. Το κέρδος είναι μια διπλή αγάπη”-2
©Photographer: Panos Davios @10 AM Artists Management

Η σημασία της διαφορετικότητας

Η τεράστια αγάπη της οικογένειας και των μικρών και μεγάλων φίλων είναι τώρα η τρυφερή πραγματικότητα του Χρήστου και της μητέρας του. Χωρίς αυτό να αποκλείει τις προκλήσεις και τις δυσκολίες σε μια χώρα όπου οι νοοτροπίες αλλάζουν αργά. «Μέσα από την πορεία μου με τον Χρήστο, δυστυχώς ανακαλύπτω ότι ακόμα δεν έχουμε φτάσει εκεί που θα θέλαμε, αν και βρισκόμαστε στη διαδρομή προς αυτή την κατεύθυνση. Το έχουμε νιώσει και οι δύο αυτό και για τον Χρήστο υπήρξε αρκετά δύσκολο. Στο δικό μου περιβάλλον, για παράδειγμα, δεν ήταν εύκολο να ανακοινώνεις σε μια οικογένεια που στα δικά τους μάτια είναι κλασική και παραδοσιακή ότι έμεινες έγκυος από τράπεζα σπέρματος. Γιατί δεν τους έκανα συμμετόχους στην απόφαση – τους την ανακοίνωσα. Ήθελαν τον χρόνο τους. Θυμάμαι τους γονείς μου να μου λένε: “ΟΚ, το δεχόμαστε, έλα όμως να βρούμε μια ιστορία να πούμε στον κύκλο μας”. Χαίρομαι πολύ γιατί αυτός ο κύκλος έχει αγκαλιάσει τον Χρήστο και, συγχρόνως, βλέπω ανθρώπους από αυτόν που επιθυμούν να κάνουν το ίδιο. Δεν λέω ότι θέλω να βγω εκεί έξω και να πω “κάντε το” – αυτό που με ενδιαφέρει είναι να αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα. Γιατί, ναι, ο Χρήστος κι εγώ είμαστε μια διαφορετική οικογένεια. Και αυτό έχω πει και στον ίδιο», τονίζει και συνεχίζει: «Αυτό που με πληγώνει, πάντως, περισσότερο είναι η δική μου η γενιά. Περίμενα να συναντήσω ανθρώπους που θα δέχονταν τη διαφορετικότητα. Όμως υπάρχουν αντιδράσεις. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το βιώσαμε όταν ο Χρήστος ήταν τεσσάρων ετών. Ήμασταν σε μια δράση στο σχολείο του, το οποίο ήταν και παραμένει πολύ υποστηρικτικό. Τα παιδιά έπαιζαν σε έναν εξωτερικό χώρο, όταν κάποια άρχισαν να φωνάζουν: “Χρήστο, μας λες ψέματα”. Όταν τα ρώτησα “γιατί σας λέει ψέματα ”, ένα μου απάντησε: “Γιατί μας λέει ότι δεν έχει μπαμπά και αυτό δεν μπορεί να συμβεί”. “Ο Χρήστος δεν λέει ψέματα, επειδή δεν του έχει πει ποτέ η μαμά του ψέματα”, τους απάντησα, για να παρέμβει τότε η μαμά του μικρού, λέγοντάς μου: “Τόνια, θα σε παρακαλούσα πάρα πολύ να αλλάξεις την ιστορία σου, γιατί τα παιδιά μας γνωρίζουν ότι γίνονται από μια μαμά και έναν μπαμπά. Άρα, η ιστορία σου δεν κολλάει”. Για μένα αυτό ταυτίζεται με “κατηγορώ”. Αν δεν προετοιμάσουμε τα παιδιά μας να δεχτούν τη διαφορετικότητα, θα δυσκολευτούν κι εκείνα τα ίδια. Ναι, ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή, φύγαμε και ο Χρήστος έκλαιγε, όμως μας βοήθησε να αποκτήσουμε από την αρχή άμυνες ώστε να μπορέσει να το αντιμετωπίσει στο μέλλον, γιατί είναι κάτι που θα ξανασυμβεί. Για μένα η απάντηση ήταν απλή: “Χρήστο μου, δεν σου λέω ποτέ ψέματα. Ναι, δεν έχεις μπαμπά, αλλά δεν είναι κακό, είναι διαφορετικό”. Από την άλλη, ούτε το σχολείο ούτε εγώ είμαστε εκεί για να εκπαιδεύσουμε τους γονείς. Το μόνο που δεν θέλω είναι να μην αμφισβητούν την προσωπική μας ιστορία, γιατί είναι μία, αληθινή και αν ο άλλος δεν μπορεί να την αποδεχθεί επειδή του χαλάει τη δική του ιστορία, αυτό είναι πρόβλημά του», τονίζει.

Στις δύσκολες στιγμές της περιλαμβάνεται και ένα θέμα υγείας του Χρήστου, το οποίο η ίδια, ως single mother, διαχειρίστηκε μόνη. Ήταν μια στιγμή κατά την οποία, όπως ομολογεί, «λύγισε». Μια στιγμή που σκέφτηκε ότι θα ήθελε να είχε έναν σύντροφο που να αγαπάει εξίσου τον Χρήστο και θα είχε τον ίδιο βαθμό ευθύνης ώστε να ληφθεί μια κοινή απόφαση ιατρικής φύσης. Σκέφτεται, άραγε, να μεγαλώσει την οικογένειά της; «Θα μπορούσε να υπάρξει ένα δεύτερο παιδί με τον ίδιο δωρητή – υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός παιδιών που μπορεί να κάνει ένας δότης. Το έχω σκεφτεί και ο Χρήστος το έχει ζητήσει. Όταν προέκυψε το θέμα υγείας όμως, σκέφτηκα ότι δεν ξέρω αν θα μπορούσα να έχω μια δεύτερη τέτοια ευθύνη μόνη μου», παραδέχεται. «Την ίδια στιγμή, ο Χρήστος μαθαίνει ότι πρέπει να μοιράζεται – όπως έκανε με τον Νικολά στο Παρίσι, να το κάνει τώρα στην Αθήνα με ξαδέρφια και φίλους. Να γνωρίζει ότι δεν είναι μόνος του σε αυτή τη ζωή».

Η συζήτηση με την Τόνια Γεωργιάδη έχει πολλές συγκινητικές στιγμές. Και θα μπορούσε να παραμείνει στην ιδιωτική σφαίρα, μια ιστορία ζωής που μοιράζεται κάποιος με όποιον και όποτε επιθυμεί. Εκείνη όμως αποφάσισε να τη μοιραστεί μαζί μας. «Υπάρχουν τρεις λόγοι γι’ αυτό», εξηγεί. «Ο πρώτος είναι η αποδοχή της διαφορετικότητας. Ο Χρήστος υπέστη μπούλινγκ και το μήνυμα είναι ότι η διαφορετικότητα θα πρέπει πλέον να γίνεται αποδεκτή, να υπάρχει ένα είδος εκπαίδευσης στις νέες γενιές. Κι αν δεν το καταφέραμε αυτό στη δική μας, η επόμενη πρέπει να μας βγάλει ασπροπρόσωπους. Αντανακλά αυτό που της δίνουμε εμείς. Θα χαρώ πολύ να συμβάλω σε αυτό όσο περισσότερο γίνεται και ο Χρήστος να γίνει πρεσβευτής του. Γιατί θέλω να πιστεύω ότι είναι περήφανος γι’ αυτό που ζει. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι δεν είναι υπερφυσικό για μια γυναίκα που έχει την καριέρα στις προτεραιότητές της να μπορεί παράλληλα να είναι και μια εξαιρετική μαμά, γιατί θεωρώ ότι όλα είναι θέμα πειθαρχίας, ισορροπίας και θέλησης. Ο τρίτος λόγος είναι για να τονίσω τη σημασία ενός υποστηρικτικού συστήματος. Και όταν λέω σύστημα, εννοώ για παράδειγμα τον όμιλο στον οποίο εργάζομαι, που σέβεται τη γυναίκα και τη μητέρα. Παράλληλα, μαζί με τη θαλπωρή και την αγάπη της οικογένειας, έχω την πολυτέλεια να έχω βοήθεια στο σπίτι». Άραγε, μένει καθόλου χρόνος για την ίδια; Τον προσωπικό της χρόνο τον περνάει κυρίως με τον Χρήστο, μου λέει, όμως γίνονται και έξοδοι με παρέες. Ύστερα από τη μετακόμιση από το Παρίσι και την επέλαση της πανδημίας, το καθημερινό της παζλ αρχίζει σιγά σιγά να παίρνει πιο ολοκληρωμενη μορφή. Όμως, πού συναντιούνται ο μύθος και η πραγματικότητα μιας γυναίκας με τεράστιες επαγγελματικές υποχρεώσεις, ευθύνες και επιτυχίες; «Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, να έχεις περάσει από διάφορους ρόλους – ναι, υπάρχουν προδιαγραφές. Απαιτείται δέσμευση και προσωπικού χρόνου, δεν πρέπει να κατεβάζεις ποτέ τα ρολά. Για να χτίσεις το παζλ, για να φτάσεις κάπου, προηγείται ένας μαραθώνιος, όπως λέω και στην ομάδα μου. Και όταν φτάσεις, οι προκλήσεις είναι διαφορετικού μεγέθους· είσαι πλέον υπεύθυνος για μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Για μένα η μεγαλύτερη πρόκληση δεν είναι αν θα πιάσω τα νούμερα για τα οποία έχω δεσμευτεί, όσο το αν θα μπορέσω να καλύψω τα 300 άτομα που διοικώ, 300 οικογένειες για τις οποίες έχω ευθύνη. Κάποια πράγματα τα έχεις, ενώ άλλα τα μαθαίνεις. Ο κάθε ένας, αν το θελήσει, μπορεί να τα καταφέρει, δεν θεωρώ ότι είμαι η Superwoman, απλώς δουλεύω σκληρά. Απολαμβάνω αυτή τη στιγμή, όμως όταν φτάνεις ψηλά, η ευθύνη είναι ακόμα μεγαλύτερη. Γι’ αυτό δουλεύω περισσότερο από πριν, έχοντας την ευθύνη τόσων οικογενειών», λέει.

Μία από αυτές τις οικογένειες είναι και η δική της. Μια όμορφη, τρυφερή, διαφορετική οικογένεια, για την οποία, ευτυχώς, δεν υπήρξε κάποιος κωδικός QR. «Το να είσαι single γονιός είναι διπλή ευθύνη. Το κέρδος είναι μια διπλή αγάπη, και αυτή η εξίσωση είναι καταπληκτική», καταλήγει η Τόνια Γεωργιάδη.