Η Χάρις Αλεξίου και ο γιος της Μάνος Θεοφίλου αποκλειστικά στη Vogue

Μ.Θ.: Της τρέφω απίστευτο σεβασμό που έχει αυτογνωσία και μπόρεσε να πάρει μια τόσο σκληρή απόφαση πάνω σε κάτι που υπήρξε όλη της η ζωή. Θέλει τεράστια εσωτερική δύναμη για να πει κάποιος «ώπα, ως εδώ ήταν, παιδιά, αποχωρώ με ψηλά το κεφάλι».

Τώρα πάει ο νους μου σε κάποιες πρόσφατες βιογραφικές ταινίες, αυτή για τον Elvis Presley ή την άλλη για τη Whitney Houston. Σκέφτομαι πόσο καταστροφικό μπορεί να είναι για έναν καλλιτέχνη το να μη σταματήσει τη σωστή στιγμή.

Χ.Α.: Είδα τις ταινίες. Ένας καλλιτέχνης μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει για έναν άλλο καλλιτέχνη να πρέπει να ανέβει στη σκηνή ενώ δεν αντέχει. Τι σημαίνει να έχεις κουραστεί από τα ταξίδια, από την αϋπνία, από την κορτιζόνη. Όμως οι συγκεκριμένοι δεν είχαν άλλη ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν αν σταματήσουν να τραγουδάνε και γι’ αυτό θέλουν να αφήσουν την τελευταία τους πνοή στη σκηνή. Δεν ήμουν ποτέ έτσι. Πάντα ήθελα να παίρνω χαρά και από άλλα πράγματα.

Πάντως, δεν λέτε να φύγετε από το ραντάρ μας. Φέτος ήσασταν η μεγάλη έκπληξη στη σειρά της χρονιάς. Μιλάω για τον ρόλο σας στο Maestro.

Χ.Α.: Με γοητεύει και με μαγεύει η καλλιτεχνική δραστηριότητα που δεν σταματά, το θέατρο, το σινεμά… Τώρα παίζω στην παράσταση Μια νύχτα στην Επίδαυρο, σε σύλληψη και σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, στο Εθνικό Θέατρο και παράλληλα έχουμε ξεκινήσει τα γυρίσματα για τη δεύτερη σεζόν του Maestro. Είμαι ευαίσθητη και ανοιχτή σε όλο αυτό το κάλεσμα.

Μάνο, πώς είδες τη μητέρα σου σε μια τόσο φρέσκια και δημοφιλή σειρά;

Μ.Θ.: Παίρνω μεγάλη χαρά να τη βλέπω να κάνει κάτι και να το κάνει καλά. Όταν την παρακολουθώ να αποδίδει τόσο, είμαι περήφανος. Και πιστεύω ότι στη δεύτερη σεζόν της σειράς θα είναι ακόμα καλύτερη.

Χ.Α.: Είναι πάρα πολύ αυστηρός. Ήταν στα γυρίσματα και έβλεπε κάθε take. Με τσιγκλούσε να απελευθερωθώ, να είμαι φυσική, να μην έχω άγχος, μου έκανε κριτική ότι στην τάδε σκηνική ήμουν καλύτερη κ.λπ. Θέλει να έχει τον έλεγχο. Όπως κι εγώ τον δικό του!

Τουλάχιστον υπάρχει ειλικρίνεια! Θα μείνω λίγο στο Maestro. Στο τελευταίο επεισόδιο ακούσαμε κι αυτό το συγκλονιστικό κομμάτι σας, την Προσευχή.

Χ.Α.: Ε, εκεί είναι το συγκλονιστικό μυαλό αυτού του παιδιού, του Παπακαλιάτη. Πιάστηκε από το τραγούδι και είπε: «Θέλω αυτή τη γυναίκα στη σειρά μου». Το ήξερες ότι η αφορμή για να μου προτείνει να συμμετέχω στο Maestro ήταν ότι άκουσε μια μέρα την Προσευχή; Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης θα άκουγε έναν τύπου βυζαντινό ύμνο! Tον έχω στο μυαλό μου να ακούει άλλες μουσικές. Με συγκίνησε πάρα πολύ.

Μου κάνει εντύπωση που σας έκανε εντύπωση. Δεν θεωρώ ότι έχει ηλικία ή συγκεκριμένο κοινό η μουσική σας. Είναι στο φάσμα του κλασικού θα έλεγα.

Μ.Θ.: Δεν το καταλαβαίνει, πράγματι. Όταν της πρωτοανέφερα την ιδέα για τα Reworks, τον δίσκο που ετοιμάζουμε τώρα και στον οποίο διασκευάζουμε κάποια τραγούδια της, σάστισε.

Νιώσατε ότι θα πειράξουν κάτι δικό σας;

Χ.Α.: Ναι. Πρόκειται για αγαπημένα τραγούδια κι εγώ είμαι εντάξει με το πώς είναι. Από την άλλη, με «τρώει» το πώς ένας νέος άνθρωπος μπορεί να δει και να ξαναδεί ένα κομμάτι μου. Είναι μια πρόκληση για μένα και ένα στοίχημα για τον Μάνο και γι’ αυτούς τους νέους μουσικούς να ακουμπήσουν με σεβασμό και με νέο πνεύμα τα τραγούδια μου. Κάποιες στιγμές ταράζεται το κεκτημένο μου και μου παίρνει λίγο χρόνο να συμφιλιωθώ με τη νέα ενορχήστρωση, αλλά δεν θέλω να το παρατήσω. Μου αρέσει πολύ. Ό,τι κινείται σημαίνει ότι έχει ακόμα ζωή. Ο Μάνος μού λέει ότι δεν θέλει να μπουν στο μουσείο τα τραγούδια μου, θέλει να είναι συνέχεια σε δράση.

Διάβαζα κάτι που είχατε πει σε μια συνέντευξή σας στον Θανάση Λάλα: ότι αν γεννιόσασταν σήμερα, θα θέλατε να δουλεύετε σε βρεφοκομείο και να αλλάζετε μωρά. Είναι αλήθεια;

Χ.Α.: Αχ, τα μωρά! Ρε παιδί μου, το να κρατήσεις στα χέρια σου μωρό και να ασχοληθείς μαζί του είναι σαν να τρως γαλακτομπούρεκο! Λιώνω… Μόλις ακούσω ότι γέννησε κάποια γνωστή μου, αμέσως κλείνω ραντεβού να πάω να το αλλάξω! Θέλω μωρά κοντά μου, ζεσταίνεται το στήθος μου. Καλά, αν καθίσω σε κανένα καφέ και δω κοπέλα να έρχεται με το μωρό της, φοβάμαι ότι θα παρεξηγηθώ όπως κοιτάζω. Αυτή είναι η χαρά της ζωής.

Υπήρχε πάντα μέσα σας αυτό το συναίσθημα;

Χ.Α.: Ναι, ναι, πάντα.

Τι σκεφτόσασταν για τη μητρότητα πριν γίνετε μητέρα;

Χ.Α.: Κοίταξε, όταν έχεις μια πολύ έντονη μητέρα, όπως η δική μου, που ήταν ένας δυναμικός και ταυτόχρονα συναισθηματικός άνθρωπος, θέλεις κι εσύ να γίνεις έτσι. Θέλεις να πάρεις αυτόν τον ρόλο στη ζωή.

Σε ποια φάση της ζωής σας αποφασίσατε ότι θέλετε να γίνετε μητέρα;

Χ.Α.: Δεν είναι η στιγμή που το αποφασίζεις, είναι η στιγμή που ανοίγει ο ουρανός και έρχεται. Είναι, ίσως, η στιγμή που σε ακούει ο Θεός. Δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να πει ότι τότε το αποφάσισα και έγινε. Δεν μπαίνεις σ’ ένα αυτοκίνητο και φεύγεις. Κάποια στιγμή ένιωσα πάρα πολύ έτοιμη και μου συνέβη. Πιστεύω ότι ο γιος μου με άκουσε και ήρθε. Όταν μια γυναίκα θέλει να γίνει μάνα και δεν το βάζει κάτω, γίνεται. Τώρα πια, ευτυχώς, υπάρχουν όλες αυτές οι μέθοδοι, η επιστήμη έχει προχωρήσει. Εγώ μένω στο μεταφυσικό κομμάτι. Μπήκε τόσο φως στη ζωή μου με τον ερχομό του γιου μου, που το θεωρώ σαν ένα μικρό θαύμα που προκάλεσε η επιθυμία μου. Ακόμη και το ότι δεν ήρθε σε μια ηλικία που μπορεί να μην ήμουν έτοιμη, είναι μέρος του θαύματος. Πιστεύω ότι κακώς τα παιδιά δεν πάνε πιο εύκολα σε γονείς. Μιλάω για το θέμα της υιοθεσίας. Ναι, πρέπει να επιλέξουμε τους ανθρώπους που είναι κατάλληλοι για γονείς. Αλλά τα παιδιά, και από την κοιλιά σου να τα βγάλεις, αν δεν είσαι καλός γονιός, δεν θα είναι χαρούμενα. Το παιδί χρειάζεται να είναι δίπλα σε γονιούς. Σε σωστούς γονιούς. Κανείς όμως δεν ξέρει πόσα λάθη θα κάνει στην πορεία. Ο γιος μου υπήρξε πολύ τυχερός στην απόφασή του να έρθει σ’ εμένα. Έτσι πιστεύω.

Μάνο;

Μ.Θ.: Τι να πω εγώ; Νομίζω ότι τα είπε όλα η ίδια. Ναι, όντως, είναι σαν να μου έκατσε το Τζόκερ κατά κάποιον τρόπο. Εντός εισαγωγικών.

Είναι δεδομένο ότι η μητρότητα και η γονεϊκότητα δεν είναι βιολογική υπόθεση. Η αγάπη είναι το κλειδί. Υπάρχει, όμως, κάτι που δεν ξέρουμε για την υιοθεσία; Κάτι που μπορεί να μην το περιμένεις και να προκύψει στη διαδρομή;

Μ.Θ.: Το μοναδικό πράγμα που θα σκεφτόμουν είναι το να το κρύψει ο γονιός από το παιδί του. Εγώ από τότε που έχω αναμνήσεις, γνωρίζω ότι είμαι υιοθετημένος. Και, για να είμαι ειλικρινής, δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να ψάξω τους βιολογικούς γονείς μου. Αισθάνομαι ότι έχω όλη την αγάπη της Γης, τι παραπάνω να ζητήσω;

Χ.Α.: Αυτό που δεν ξέρεις μπορεί να φέρει απρόοπτα. Στον Μάνο είπαμε ότι είναι υιοθετήμενος απ’ όταν άρχισε να λέει τις πρώτες του λέξεις. Δεν το αποσιωπήσαμε. Εγώ, στην ηλικία που βρίσκομαι, ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω με τα αδέλφια των γονιών μου για να μάθω περισσότερα πράγματα για τη ζωή τους. Ποτέ δεν ξέρεις ακριβώς πώς ήταν οι δικοί σου άνθρωποι και ιδιαίτερα στην ελληνική οικογένεια που δεν μιλάει κανείς. Υπάρχουν μυστικά, ταμπού, ασθένειες που δεν έχουν ειπωθεί ποτέ. Τα παιδιά δεν γνωρίζουν. Ο Μάνος ξέρει τη συναισθηματική μας ζωή, τη δική μου και του πατέρα του, το πώς ήμασταν πριν καν γεννηθεί, το πώς ήμασταν μετά. Δεν έχουμε κρύψει τίποτα. Νομίζω ότι είναι σε πιο προνομιακή θέση από άλλα παιδιά που ζουν με τους βιολογικούς τους γονείς. Για μένα αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία.

Άρα, λέτε ότι η μη αποσιώπηση, η ειλικρίνεια είναι σημαντικός παράγοντας.

Μ.Θ.: Όχι μόνο, ας είμαστε ειλικρινείς. Είναι ένα σύνολο πραγμάτων. Αν δεν νιώσεις αγάπη, αν δεν νιώσεις ότι σε θέλουν, αν σε έχουν του κλότσου και του μπάτσου, θα ψάξεις να βρεις από πού κρατάει η σκούφια σου. Αν σου δώσουν ό,τι συναισθηματικό εφόδιο χρειάζεσαι, δεν θέλεις να ξέρεις και δεν σε νοιάζει τίποτε άλλο.

Η μητέρα σου είναι και δική μας συγγενής. Εννοώ ότι είναι μια καλλιτέχνις που έχει ανταλλάξει πολύ συναίσθημα με τον κόσμο. Η Χαρούλα της καρδιάς μας, συνηθίζουμε να λέμε. Αυτό πώς το βίωσες; Ένιωσες ποτέ ότι η δουλειά της στερεί κάτι από σένα;

Μ.Θ.: Όταν ήμουν πιο μικρός, ναι. Τα παιδιά είναι εγωιστές. Θέλουν τον γονιό μόνο για τον εαυτό τους. Δεν μπορούν να κατανοήσουν κάτι περισσότερο από αυτό. Αλλά σήμερα, που καμιά φορά η ίδια αυτομαστιγώνεται για κάποιες επιλογές της, εγώ τις ίδιες επιλογές τις έχω σαν παράσημα μέσα μου για τη μάνα μου. Χαίρομαι που κυνήγησε τη δουλειά της, που δούλεψε σκληρά και κατάφερε να είναι αυτή που είναι.

Χ.Α.: Δεν θέλω να πω ότι έχω υπάρξει η πιο σωστή μάνα, γιατί είμαι ένας άνθρωπος πάρα πολύ συναισθηματικός, που σημαίνει ότι δεν μπορώ να παίρνω πάντα τις σωστές αποφάσεις. Επίσης είμαι φιλόδοξη, άρα έδωσα πολύ χώρο στη δουλειά μου. Όταν σου ανοίγεται ένας τέτοιος κόσμος, σημαίνει ότι το παιδί σου μπορεί να μένει και λίγο πίσω, αλλά θέλω να πιστεύω ότι ο Μάνος ένιωθε ότι η μάνα του είναι εδώ. Δεν έφυγα ποτέ από τη χώρα, ενώ μου δόθηκε η ευκαιρία για μια καριέρα στο εξωτερικό.

Μ.Θ.: Αυτό εγώ δεν το ήξερα.

Τι σκέφτεσαι που το ακούς;

Μ.Θ.: Ότι θα έπρεπε να το είχε κάνει.

Χ.Α.: Πώς θα ήταν δυνατόν; Θυμάμαι το 1986 που πήγα να κάνω κάποιες συναυλίες στο Παρίσι και άνοιξε εκεί μια πόρτα. Το σαμποτάρισα αμέσως. Πήρα τόσα πράγματα όμως από το τραγούδι μου, δεν ένιωσα ποτέ ότι θυσιάζω κάποια καριέρα. Ήταν μεγάλη η αγκαλιά της Ελλάδας και πολύ ελληνικό αυτό που έκανα για να πω «αχ, τι κρίμα που δεν έφυγα». Και ύστερα, το παιδί είναι ένα πολύ γλυκό μεθύσι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου όταν είχα φύγει μέρες πολλές για περιοδεία στην Αμερική. Λίγο πριν, ήμασταν διακοπές στη Μυτιλήνη και ο Μάνος είχε κάνει τα πρώτα του βήματα. Έφυγα και όταν επέστρεψα, με άφησε το πούλμαν στην είσοδο της πολυκατοικίας. Τον κατέβασε η γιαγιά του και έτρεξε με τα χεράκια του ανοιχτά στην αγκαλιά μου. Τι να μου λένε, μωρέ, όλα τ’ άλλα;

Τι είναι αυτό που σας κάνει την τόσο σπουδαία τραγουδίστρια που είστε; Είναι η φωνή; Είναι η ψυχή; Είναι κάτι άλλο;

Χ.Α.: Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό. Είναι κάτι που συμβαίνει καμιά φορά σε κάποιους καλλιτέχνες και μου συνέβη κι εμένα. Ειλικρινά, δεν ξέρω. Μάνο, τι θα έλεγες; Τι να πω;

Μ.Θ.: Μπορώ να απαντήσω για το πώς το βλέπω εγώ. Νομίζω ότι είναι τέχνη στην πιο αγνή μορφή της.

Τώρα συγκινηθήκατε πολύ και οι δύο. Δεν σας έχει ξαναπεί κάτι τέτοιο ο Μάνος;

Χ.Α.: Όχι.

Έχετε την τυπική σχέση μάνας-γιου; Και, τελικά, υπάρχει τυπική σχέση μάνας-γιου;

Χ.Α.: Η μάνα είναι ένα τέρας, μια μάγισσα με πάρα πολλά φίλτρα τα οποία εφαρμόζει συνέχεια για να παρακολουθεί τη ζωή του παιδιού της! Θέλει να βρίσκει τρόπους να επικοινωνεί μαζί του, να το ελέγχει, να το κρατάει, να το παίζει αδιάφορη. Ο γιος, από την άλλη, είναι ένα άλλο τέρας, που ξέρει πολύ καλά τι κάνει η μάνα και την ελέγχει επίσης!

Μάνο;

Μ.Θ.: Γελάω!

Ας κλείσουμε έτσι: Κυρία Αλεξίου, αν έπρεπε απ’ όλο το έργο σας ως συνθέτρια, στιχουργός και ερμηνεύτρια να κρατήσετε σαν φυλαχτό πάνω σας μόνο έναν στίχο, μόνο ένα μουσικό θέμα, ποιο θα ήταν;

Χ.Α.: Μου έρχονται πολλά. Δύσκολο είναι αυτό. Θα σου πω όμως. «Έτσι βγαίνουν τα τραγούδια μάτια μου. Σε γνωρίζει ο πόνος κι έρχεται κοντά σου. Ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου. Κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο». Γιατί, ό,τι πιο δυνατό έχει ζήσει κάποιος στη ζωή του και τον έχει ταρακουνήσει αληθινά, αυτό τον προχωράει, τον κάνει σοφό, δυνατό και πιο μαλακό.

*Η παράσταση Μια νύχτα στην Επίδαυρο, σε σύλληψη και σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, ανεβαίνει στο θέατρο Ρεξ, στη σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη», έως τις 22 Μαΐου.

Ο δίσκος Reworks με διασκευές των τραγουδιών της Χάρις Αλεξίου θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο.