Λίγο χρώμα, μια βελούδινη αίσθηση, το θρόισμα ενός υφάσματος είναι σε αυτή τη δύσκολη περίοδο η σημαντική συνεισφορά της μόδας στη ζωή μας. Ας μην την υποτιμήσουμε.
Καθώς βιώνουμε μια περίοδο αναστάτωσης χωρίς προηγούμενο, αποτέλεσμα της πανδημίας του κορονοϊού, και χωρίς ξεκάθαρη –για την ώρα– ιδέα του πότε μπορεί να επιστρέψουμε στην κανονικότητα –αλλά και με τι θα μοιάζει αυτή η νέα κανονικότητα–, το τι θα φορέσουμε πιθανόν να μην είναι η πρώτη μας σκέψη. Το να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, να μείνουμε σπίτι και να προσπαθήσουμε να παραμείνουμε λογικοί και υγιείς έχει καταστεί πολύ πιο σημαντικό από την επίσκεψη στην ντουλάπα μας κάθε πρωί. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η μόδα είναι λιγότερο σημαντική. Από τα μεγάλα και μικρά brands που ενώνουν τις δυνάμεις τους για έναν κοινό σκοπό, προσφέροντας μάσκες και είδη ατομικής προστασίας σε ιδιώτες και οργανισμούς, κάνοντας δωρεές αλλά και παίρνοντας μέρος στη συνεχιζόμενη συζήτηση για το πώς η μόδα μπορεί να εξελιχθεί, είναι πολλά εκείνα για τα οποία μπορεί κάποιος να αισιοδοξεί. Σημάδια ανάκαμψης στο βάθος του τούνελ. Ακτίνες φωτός στο σκοτάδι.
Αυτή η γενικότερη αίσθηση ελπίδας, σε συνδυασμό με όλο τον έξτρα χρόνο που διαθέτουμε στο σπίτι, μπορεί επίσης να αποδειχθεί ο τέλειος συνδυασμός για να αναρωτηθούμε τι μας κάνει χαρούμενους σε σχέση με τη μόδα. Τον δικό μας δείκτη ενδυματολογικής ευτυχίας, αν προτιμάτε. Αυτό μπορεί να σημαίνει να ξεκαθαρίσουμε την ντουλάπα μας και να ανακαλύψουμε ξανά κομμάτια που αγαπάμε ή, ακόμα, να φορέσουμε ένα ζευγάρι σκουλαρίκια σε μια τηλεδιάσκεψη ή ένα όμορφο φόρεμα το σαββατόβραδο για να κάνουμε εικονική παρέα με τους φίλους μας. Όμως, σε ένα βαθύτερο επίπεδο μπορεί να σημαίνει να χρησιμοποιήσουμε τον χρόνο για να εστιάσουμε σε εκείνα που πραγματικά μας κάνουν να νιώθουμε ευτυχείς.
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες διαβάζω το βιβλίο του Mo Gawdat, Solve for Happy: Engineering Your Path to Joy. Γράφτηκε όταν ο Mo, ένας γκουρού της τεχνολογίας και πρώην Chief Business Officer στην Google X, βίωσε τον τραγικό χαμό του 21χρονου γιου του, Ali. Το βιβλίο είναι μια εμπνευσμένη φιλοσοφική και επιστημονική μελέτη τού πώς να είσαι ευτυχισμένος. Μία από τις ιδέες που προτείνει και με άγγιξε έχει να κάνει με τη στενοχώρια ή την απογοήτευση που μπορεί να μας προκαλέσει ένα γεγονός ή μία δράση που δεν αποδεικνύονται αντάξια των προσδοκιών μας. Αν μεταφέρουμε αυτή την ιδέα στη σχέση μας με τη μόδα, μπορεί να σημαίνει ότι, βλέποντας κάποιους ωραία ντυμένους ανθρώπους στο Instagram ή σε σελίδες περιοδικών, μπορεί να εμπνευστούμε και να ανέβουμε ψυχολογικά. Όμως, ίσως αισθανθούμε και ότι κάτι δεν κάνουμε σωστά. Αν ακολουθήσουμε αυτή τη συμβουλή, μπορεί πραγματικά να αρχίσουμε να ντυνόμαστε για εμάς και όχι για τους άλλους. Να φοράμε αυτά που μας κάνουν να αισθανόμαστε καλά και με αυτόν τον τρόπο να γίνουμε πιο αυθεντικές εκδοχές του εαυτού μας. Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει αναγκαστικά να ψωνίζουμε λιγότερο, αλλά όταν αγοράζουμε κάτι, σε συνδυασμό και με το ότι αναζητούμε πια βιώσιμες λύσεις, να αφήσουμε τη δική μας προσωπικότητα και γούστο να αναλάβουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, αυτή την εποχή συνειδητοποιώ ότι αναζητώ το χρώμα. Τις προάλλες που στεκόμουν στην ουρά στο σούπερ μάρκετ, το μάτι μου έπεσε σε μια γυναίκα η οποία φορούσε ένα όμορφο μπλε πουλόβερ. Συνειδητοποίησα πόσο ωραία με έκανε να αισθανθώ και έκτοτε προσπαθώ να φοράω κάτι χρωματιστό κάθε μέρα. Όπως ένα κίτρινο πουά φουλάρι στην καθημερινή μου βόλτα/άσκηση με τον σκύλο μου και ένα αγαπημένο ροζ-λιλά πουκάμισο σε ανδρικό στιλ όταν δουλεύω από το σπίτι. Παράλληλα, ανακάλυψα ξανά τη δύναμη του να φοράς κάτι το οποίο θροΐζει όταν κινείσαι, φτιάχνοντάς σου το κέφι – στην περίπτωσή μου μια αγαπημένη Simone Rocha τούλινη φούστα και ένα λεοπάρ Ganni φόρεμα που «χοροπηδά» ελαφρά καθώς περπατάω. Από την άλλη, υπάρχει μια pencil φούστα σε έντονο ροζ του Jacquemus, που κάτι μου λέει ότι θα καταλήξει στην ντουλάπα μου, ένα φιστικί πουκάμισο της Stella McCartney το οποίο επίσης «φωνάζει» το όνομά μου, ενώ μια μπλε και λευκή πουά φούστα Comme des Garçons κάλλιστα θα τους κάνει παρέα. Αυτοί είναι σήμερα οι δείκτες της προσωπικής μου ευτυχίας, όμως οι δικοί σας θα είναι αναμφίβολα διαφορετικοί. Αυτό που κρατάμε είναι ότι πρέπει να αγκαλιάσουμε τη μόδα που πραγματικά μας κάνει να αισθανόμαστε καλά σήμερα, αλλά και πολύ αργότερα.
Σε ένα ευρύτερο πεδίο υπάρχουν πολλές στιγμές από τα πρόσφατα ντεφιλέ, που μας θυμίζουν ότι η μόδα μπορεί να γίνει αγωγός ελπίδας και χαράς. Όπως η υπέροχη χορωδία στο σόου του Louis Vuitton, το μήνυμα περί συναίνεσης και κλιματικής αλλαγής στον Dior και οι χαρακτήρες υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων στη Stella McCartney. Τα χορευτικά μοτίβα του Issey Miyake και του Marc Jacobs και η υπόκλιση του Jean Paul Gaultier στην τελευταία του επίδειξη υψηλής ραπτικής στο Παρίσι. Όλες αυτές οι στιγμές μάς θυμίζουν πως η μόδα μπορεί να μας φέρει χαρά. Οπότε, σας εύχομαι να βρείτε τον δικό σας δείκτη ευτυχίας και να διοχετεύσετε λίγη από αυτή την ελπίδα και τη θετική σας σκέψη όπου και αν βρίσκεστε τώρα. Αλλά και να βγούμε όλοι στην άλλη όχθη με μια καλύτερη, φωτεινότερη εκδοχή του εαυτού μας.
*Δημοσιεύθηκε στο τεύχος Μαΐου της Vogue Greece.
