diamonds-are-not-forever-117326

Μετά από τρία χρόνια σκληρής αυτοκριτικής και σκέψεων να εγκαταλείψει τη μουσική, η ελληνικής καταγωγής pop star, που κατέκτησε τον πλανήτη ως Μarina and the Diamonds, επιστρέφει στην Αθήνα με νέο δίσκο, νέο όνομα, νέα ζωή και μιλάει για όλα στη Vogue Greece.

Μετά την τελευταία της συναυλία στην Αθήνα, το 2016, όλοι ήταν βέβαιοι ότι το μουσικό της μέλλον ήταν στρωμένο με ακόμα περισσότερες διεθνείς επιτυχίες. Όλοι, εκτός από την ίδια. «Ήμουν αποφασισμένη να τα παρατήσω», μου λέει από το ηλιόλουστο σπίτι της στο Λος Άντζελες. Είναι 11 Οκτωβρίου, μία ημέρα μετά τα 34α γενέθλιά της. «Χθες κατάλαβα ότι είμαι σε μια ηλικία που απολαμβάνω μια υγιή αυτοπεποίθηση. Ξέρω ποια πραγματικά είμαι και, κυρίως, μπορώ να το ανεχτώ. Κάτι που, πριν από τρία χρόνια, φάνταζε εφιάλτης για μένα», εξομολογείται.

Ήταν τότε που τελείωνε την παγκόσμια περιοδεία για το τρίτο της άλμπουμ, Froot, έχοντας αποφασίσει να κάνει ένα μεγάλο διάλειμμα, με ανοιχτό το ενδεχόμενο οριστικής φυγής. «Βίωνα μια τεράστια εσωτερική σύγκρουση σε σχέση με τη δημόσια εικόνα μου και με το πώς εγώ έβλεπα τον εαυτό μου. Ένιωθα άλλη στην καθημερινή μου ζωή και άλλη στις συνεντεύξεις ή σε μια εμφάνιση. Σύνηθες σύμπτωμα των ανθρώπων οι οποίοι βρίσκονται αρκετά χρόνια μπροστά στα φώτα. Ήξερα ότι δεν ήμουν αυθεντική, ότι αυτό που βλέπατε ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ήμουν στην πραγματικότητα», λέει.

Ήδη από την πρώτη της δισκογραφική εμφάνιση το 2010 με το The Family Jewels, όλοι είδαν στο πρόσωπό της μια νέου τύπου σταρ, μια αληθινή καλλιτέχνιδα, που δεν φλέρταρε στο ελάχιστο με τα συνήθη χαρακτηριστικά της ποπ περσόνας. Δεν έφερε το αγέρωχο προφίλ της ντίβας και δεν στρίμωχνε στο ρεπερτόριό της κλισέ περί ερωτικών απογοητεύσεων ή έντονων παθών. Παρά ταύτα, όλα γύρω της δούλευαν αργά και μεθοδικά προς έναν απόλυτο εγκλωβισμό.

Diamonds are not forever-1
©Zoey Grossman
1/3
Native Share

«Έρχεται μια στιγμή που συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου είναι παγιδευμένη σε πράγματα από τα οποία κάτι έχεις να περιμένεις. Ήθελα να περπατήσω σε νέους δρόμους, χωρίς να έχω την απαίτηση να με οδηγήσουν κάπου συγκεκριμένα. Τους ακολούθησα, επειδή απλώς μου άρεσαν», τονίζει. Το πρώτο βήμα της νέας της ζωής ήταν να παρακολουθήσει εντατικά μαθήματα υποκριτικής. Έπειτα, ήρθαν τα σεμινάρια ζωγραφικής, τα οποία έδωσαν τη θέση τους σε μια σειρά μαθημάτων… ανθοκομικής.

Η τελευταία της προσπάθεια να βρει κάτι τόσο δημιουργικά εθιστικό όσο η μουσική στέφθηκε από επιτυχία όταν πέρασε την πόρτα του Birkbeck στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου για σπουδές Ψυχολογίας. «Έγινα κανονική φοιτήτρια. Πήγαινα κάθε μέρα στη βιβλιοθήκη, διάβαζα για ώρες, έγραφα πολλές εργασίες και ήρθα σε επαφή με μια επιστήμη που με ξεκλείδωσε, με έκανε να δω τα πράγματα πιο καθαρά».

Σίγουρη για τον εαυτό που ανακάλυψε κάπου ανάμεσα στις θεωρίες της σύγχρονης ψυχολογίας, ξεκίνησε δειλά να σκαρώνει στίχους, προετοιμάζοντας τη δισκογραφική της επιστροφή, απαλλαγμένη από τα βάρη του παρελθόντος. Αποφάσισε, δε, να βαφτίσει ξανά την καλλιτεχνική της περσόνα, σε μια προσπάθεια να κατοχυρώσει την αλλαγή. Δεν ήταν πια η Marina & The Diamonds, αλλά απλώς η Marina. Τα «διαμάντια» (σ.σ. έτσι αποκαλούσε τους θαυμαστές της) έφυγαν από τη μέση, γιατί τη ζωή δεν τη ζεις για τους άλλους, παρά μόνο για τον εαυτό σου.

Diamonds are not forever-2
©Zoey Grossman
2/3
Native Share

Το ξανθό κορίτσι που το 2012 είχε τεράστιες βλεφαρίδες και μια μαύρη καρδιά ζωγραφισμένη στο αριστερό μάγουλο, κάνοντας έναν ολόκληρο πλανήτη να τραγουδά δυνατά το Primadonna, τώρα έχει μαύρα μαλλιά, φοράει ελάχιστο μακιγιάζ και γράφει τραγούδια σαν το To Be Human, τραγουδώντας απροσποίητα «All the things that I’ve done and I’ve seen, Still I don’t know, don’t know what it means» (Όσα έκανα και όσα είδα ακόμη δεν ξέρω τι σημαίνουν).

«Αυτό είναι το αγαπημένο μου κομμάτι από τον νέο δίσκο, το πιο πολιτικό θα έλεγα. Μου πήρε τέσσερις μήνες για να το ολοκληρώσω. Είχα στο μυαλό μου τις πολιτικές αναταράξεις στις δύο πατρίδες μου, την Ελλάδα και την Αγγλία, αλλά και στην Αμερική. Σκέφτηκα: “Αν μπορούσα να δω τον πλανήτη από ψηλά, τι θα έβλεπα;’’. Ένιωσα ότι οι άνθρωποι πρέπει να αναπτύξουμε ένα επίπεδο παγκόσμιας αντίληψης του τι συμβαίνει εκεί έξω. Είναι σκληρό να συνειδητοποιείς πόσο βίαιος και απάνθρωπος παραμένει ο κόσμος». Βλέποντας τα τραγούδια που είχε συγκεντρώσει για το νέο της άλμπουμ, υποσυνείδητα ανέτρεξε στις σπουδές ψυχολογίας και συγκεκριμένα στη θεωρία της Elisabeth Kübler-Ross, σύμφωνα με την οποία όλα τα ανθρώπινα αισθήματα εκπορεύονται από δύο άλλα, ηγετικά: την αγάπη και τον φόβο.

Ονόμασε το άλμπουμ της λοιπόν Love + Fear, χωρίζοντας τα τραγούδια σε δύο κατηγορίες, ανάλογα με το συναίσθημα που την οδήγησε στη δημιουργία τους. «Κάθε φορά που βγάζω δίσκο, ξεκινά η συζήτηση αν είμαι πολύ ή λίγο ποπ, αν είμαι η πραγματική Marina ή κάποια άλλη. Είναι η πρώτη φορά που το ομολογώ, αλλά με ενοχλεί πολύ αυτό. Αλήθεια, δεν γράφω μουσική για καμία κριτική, αλλά πρωτίστως για τον εαυτό μου», θα μου πει σε μια έξαρση ειλικρίνειας. Εκμεταλλεύομαι την εξομολογητική της διάθεση και μαθαίνω ότι έχει μια ιδέα για ένα ελληνικό τραγούδι που σύντομα θα κάνει πράξη, όμως δεν θέλει να πει περισσότερα.

Diamonds are not forever-3
©Zoey Grossman
3/3
Native Share

«Αγαπώ τόσο πολύ την Ελλάδα. Ο πατέρας μου είναι Έλληνας και νιώθω ότι χρωστάω στον εαυτό μου να εξερευνήσω καλύτερα την ελληνική μου πλευρά. Μεγάλωσα ακούγοντας Αλεξίου, Μάλαμα, Μαρινέλλα, Αρβανιτάκη. Στη φετινή μου περιοδεία, πριν βγω στη σκηνή, παίζει μια playlist μόνο με ελληνικά τραγούδια, όπως το Δυνατά-Δυνατά της Ελευθερίας. Θα ακουστεί παράξενο, γιατί η μουσική που φτιάχνω είναι διαφορετική, όμως πιστεύω ότι η μελωδικότητα των τραγουδιών τους έγραψε μέσα μου».

Αγωνιά να διαπιστώσει αν οι Έλληνες θαυμαστές της είναι ακόμη θερμοί. «Πιστεύω ότι το κοινό που με ακολουθεί έχει μια ευγένεια, δεν είναι ακραίο, ούτε επιθετικό, αλλά σκεπτόμενο. Χαίρομαι, γιατί νιώθω ότι αυτό το προκαλώ με τη μουσική μου». Τη ρωτάω για τις προτεραιότητές της πλέον. «Οικογένεια, φίλοι, μουσική», λέει. «Γενικά, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σημαντικές για μένα. Η φιλία παίζει τεράστιο ρόλο στη ζωή μου. Είναι αυτό που με κρατά αληθινή. Ευτυχώς, έχω πιστούς φίλους που με αγαπούν».

Τη ρωτάω αν ως γυναίκα αισθάνεται ότι έρχεται αντιμέτωπη με τα στερεότυπα της ομορφιάς ή τον σεξισμό που ελλοχεύει στον κόσμο της μουσικής. «Πριν από δέκα χρόνια, η βιομηχανία ήταν άρρωστη σχετικά με αυτό. Πλέον τη νιώθω πιο υγιή», απαντά. «Το διαδίκτυο και τα social media έκαναν τεράστιο καλό στους καλλιτέχνες. Πέραν του ότι μπόρεσαν να δείξουν στον κόσμο την πραγματική τους εικόνα, τους δόθηκε και ένα βήμα για να πουν μεγάλες αλήθειες, δημιουργώντας ενοχές σε όσους μέχρι τότε πρόσβαλλαν τη γυναικεία φύση με κάθε πιθανό τρόπο. Δεν λέω ότι όλα είναι τέλεια, είναι όμως σίγουρα καλύτερα».

Πέντε ερωτήσεις παρακάτω, η Marina θα παραμείνει ίδια. Τις απαντήσεις της θα χρωματίζει μια συγκρατημένη αισιοδοξία και μια εμπειρική διαπίστωση για τη ζωή, που τόσο εύστοχα κλείνει στο Soft to be strong, κομμάτι-σταθμό στη νέα εποχή της καριέρας της: «Τhe truth is you have to be soft to be strong» (Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να είσαι μαλακός για να είσαι δυνατός) λέει ένας στίχος της και τον επιβεβαιώνει έμπρακτα.

Info: Marina – Love + Fear Tour, Σάββατο 16/11, 21.00, Piraeus 117 Academy, Πειραιώς 117, Αθήνα.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο τεύχος Νοεμβρίου της Vogue Greece.