Paris Report SS20: Όσα συνέβησαν στα σόου του Παρισιού

Κάνω τη διαδρομή για το σόου του Lemaire πλήρης εικόνων και συναισθημάτων, ευτυχής που βίωσα μια τόσο μεγάλη στιγμή. Φτάνω και βλέπω τα μοντέλα να περιμένουν το σινιάλο της έναρξης του σόου. Παρατηρώ μία-μία τις σιλουέτες με θαυμασμό. Πρόκειται για τον απόλυτο μινιμαλισμό, περιορισμένο σε πέντε αποχρώσεις: λευκό, μαύρο, γκρι, καφέ και πράσινο του Αμαζονίου. Είναι απορίας άξιο πώς ο Lemaire καταφέρνει να μεταφράζει το στυλ μέσα από απλές γραμμές και μονοχρωμίες, δεδομένης της υπερφίαλης εποχής που ζούμε.

Το πρόγραμμα της Πέμπτης είναι φορτωμένο. Η βροχή συνεχίζει να κάνει τα πάντα δύσκολα και ο οίκος Y/Project, με επικεφαλής τον Glenn Martens, παρουσιάζει 53 looks κάτω από τη γέφυρα Pont Alexandre III, στις όχθες του Σηκουάνα. Ο σχεδιαστής συνεχίζει να πειραματίζεται με ιστορικές αναφορές που συνδυάζουν παρορμητικές και άκρως αισθησιακές εικόνες. Τα ρούχα του είναι εμπορικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν εντυπωσιάζουν κοινό, αγοραστές και δημοσιογράφους.

Ακολουθεί η Ann Demeulemeester με μια συλλογή που έχει τίτλο Jolene – δανεισμένος από το αγαπημένο τραγούδι της Dolly Parton. Η προσέγγιση του Sébastien Meunier, καλλιτεχνικού διευθυντή του οίκου, φέρνει στον νου τους Jean Colonna και Margiela – για τους οποίους εργάστηκε στο ξεκίνημα της καριέρας του, περίπου πριν από δύο δεκαετίες.

Λίγο αργότερα διαπιστώνω ότι το Μεξικό, οι Αζτέκοι και το αριστουργηματικό Metropolis του Fritz Lang είναι η βάση της έμπνευσης του Αμερικανού Rick Owens – η δική του δήλωση αντίστασης στην πολιτική του Donald Trump.

H βραδιά κλείνει με την επίδειξη της Isabel Marant. Στα παρασκήνια επικρατεί μια ευχάριστη ατμόσφαιρα που θυμίζει γενέθλιο πάρτι. Όλοι χορεύουν υπό τους ήχους της μουσικής, οι μακιγιέρ, οι hair stylists, οι φωτογράφοι, τα μοντέλα… Στο καστ αυτή τη φορά περιλαμβάνονται η Amber Valletta και η σαγηνευτική Eva Herzigová.

Αλλαγή σκηνικού στους Ολλανδούς Rushemy Botter και Lisi Herrebrugh, καλλιτεχνικούς διευθυντές του οίκου Nina Ricci, οι οποίοι σε αντίθεση με αυτά που πρότειναν τον χειμώνα –γεωμετρικές γραμμές και υπερμεγέθη πανωφόρια- οραματίζονται ένα φουτουριστικό καλοκαίρι, ανάλαφρο, με έξυπνους όγκους και περίτεχνα διακοσμημένες επιφάνειες. Το μόνο κοινό με την προηγούμενή τους κολεξιόν είναι, ίσως, τα τεράστια καπέλα που τώρα μοιάζουν με κουβάδες.

Μισή ώρα αργότερα ανεβαίνω στον πρώτο όροφο του Hôtel de Bourrienne, στα παρασκήνια του Olivier Theyskens. Ο ίδιος περιεργάζεται τα μοντέλα του καθώς ισορροπούν με άνεση πάνω σε πλατφόρμες από σατέν ντουσέζ. Στα ρούχα είναι εμφανής η εμπειρία και η βαθιά γνώση της μόδας από τον Βέλγο σχεδιαστή. Φεύγω καταγοητευμένος.

Για το ίδιο βράδυ έχω εξασφαλίσει πρόσβαση στα παρασκήνια του Yohji Yamamoto – σπάνια τύχη, αφού είναι γνωστό ότι εργάζεται αποκλειστικά με την ομάδα του πριν από κάθε παρουσίαση. Βρίσκομαι, λοιπόν, θεατής σε μια τελετουργία, όπου είναι σεβαστή η ιεραρχία και δεδομένος ο σεβασμός. Η συλλογή δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά η ειλικρινής γραφή ενός δημιουργού ο οποίος υπηρετεί το ίδιο όραμα εδώ και 40 χρόνια: ταυτίζεται απόλυτα με την κάθε εποχή, το κάθε κίνημα, χωρίς να καταβάλει προσπάθεια. Αυτή η εμμονική οπτική του για τη μόδα είναι αρκετή για να θεωρηθεί καινοτομία. Πρόκειται σαφώς για στάση ζωής.

Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τον Haider Ackermann. Σαν μετενσάρκωση του Luchino Visconti, δείχνει να είναι ο μόνος ο οποίος αντιλαμβάνεται τη σημασία της σωστής εικόνας που πρέπει να έχει ένα ρούχο, ακόμα και στα παρασκήνια. Για του λόγου το αληθές, ετοίμασε ένα μακρύ γκρίζο φόντο για να φωτογραφίζονται οι ανδρόγυνες δημιουργίες του λίγο πριν αποκαλυφθούν στην πασαρέλα και γίνουν παγκόσμια είδηση.

Στον Altuzarra, κροσέ, μονόπετα σακάκια και ψηλές φλατ μπότες από σουέντ συνθέτουν με επιτυχία τη γυναίκα-πρότυπο του οίκου. Ρούχα και αξεσουάρ απόλυτα μοντέρνα, που συνδυάζονται εύκολα μεταξύ τους.

Μιλώντας για εμμονές, σκέφτομαι τον Thom Browne και το φαντασμαγορικό του σόου το πρωί της Κυριακής. Η κεντρική αίθουσα της σχολής Beaux Arts θυμίζει τους κήπους των Βερσαλλιών, ωστόσο τα ρούχα αντανακλούν τον αμερικάνικο καθωσπρεπισμό στην υπερβολή του.

O Sacai συνεχίζει να εφευρίσκει ρούχα για τη πόλη. Με μια πιο προσεκτική ματιά εύκολα μπορεί κάποιος να διακρίνει την υψηλή τεχνική κατασκευής και την ικανότητα της Chitose Abe να παρουσιάζει πλούσιες συλλογές, που αν και εμπνευσμένες από το sportswear, κάθε άλλο παρά το εξυπηρετούν. Φέτος ο οίκος συνεργάστηκε και με έναν εμβληματικό εκπρόσωπο του στυλ, τον μουσικό George Clinton, ηγέτη της funk μουσικής σκηνής και ιδρυτή του συγκροτήματος Parliament-Funkadelic.

Το μεσημέρι της Δευτέρας βρίσκομαι στο Musée des Arts Décoratifs για να φωτογραφίσω τις δημιουργίες του Giambattista Valli. Είναι η τελευταία επίδειξη στο πρόγραμμά μου και ανυπομονώ να δω τι προτείνει ο Ιταλός μαέστρος. Οι χώροι έχουν διακοσμηθεί με αγριολούλουδα, που ενέπνευσαν την Isamaya Ffrench για το μακιγιάζ των μοντέλων. Τα λουλούδια έχουν τη τιμητική τους και στα φορέματα, μέσα από υπέροχα εμπριμέ σε διάφανα σιφόν, συνδυασμένα με συγκλονιστικά κοσμήματα: χρυσά σκουλαρίκια και περικάρπια με πορσελάνινα άνθη τα οποία αγόρασε πρόσφατα ο σχεδιαστής σε δημοπρασία.

Βγαίνοντας έξω, ο ουρανός είναι ξανά γαλανός. Δεν βρέχει ούτε κάνει κρύο. Κάνω μια βόλτα με τα πόδια στους κήπους του παλατιού Tuileries. Είναι πάντα όμορφο το Παρίσι, διαπιστώνω, ειδικά μετά από μια εβδομάδα γεμάτη εμπειρίες.

Διαβάστε περισσότερα άρθρα του Filep Motwary στο Vogue.gr.