Αυτό δεν είναι ένα ακόμα κείμενο για το πώς έμαθα να αγαπάω το σώμα μου. Ούτε για το πώς άλλαξε η σχέση μου μαζί του καθώς μεγάλωνα, όταν έκανα παιδιά ή όταν έπεσα στο καζάνι με τον μαγικό ζωμό της αυτοπεποίθησης. Είναι ένα κείμενο για το πώς κατάφερα να βρω το σώμα μου. Να το δω. Γιατί, όπως οι περισσότερες γυναίκες στην Ελλάδα, είχα μεγαλώσει με ένα αόρατο σώμα.
Από πολύ μικρές μάθαμε ότι το σώμα μας δεν υπάρχει για εμάς. Δεν μιλάμε γι’ αυτό, δεν το διεκδικούμε σαν κάτι δικό μας, που μπορούμε να εξερευνήσουμε και να ορίσουμε. Δεν μπορούμε να πάρουμε μεγάλες αποφάσεις που να το αφορούν χωρίς την άδεια κάποιου άλλου. Ούτε να το περιφρουρήσουμε ή να το διαθέσουμε αυτόβουλα. Δεν είμαστε καν εξοικειωμένες μαζί του, με τα στάδια της εξέλιξής του. Μεγαλώνουμε με μισόλογα για την περίοδο, εκπαιδευόμαστε να ντρεπόμαστε γι’ αυτήν, να την κρύβουμε, να ανταλλάσσουμε προϊόντα υγιεινής με τις φίλες μας, με περισσότερες προφυλάξεις από ντίλερ σε ταινία δράσης. Δεν παραπονιόμαστε για τους πόνους, για όλα αυτά που φέρνει κάθε αλλαγή. Τα «γυναικεία» θέματα είναι ασαφή και αχνά, και δεν αφορούν κανέναν «σημαντικό» –δηλαδή κανέναν άνδρα–, είναι μόνο ψίθυροι μεταξύ μας και καλά θα κάνουμε να το πάρουμε απόφαση από νωρίς. Θα το διαπιστώσουμε και αργότερα στη ζωή μας, όταν οτιδήποτε με τον χαρακτηρισμό «γυναικείο» είναι υποδεέστερο.
Εν τω μεταξύ, μεγαλώνουμε χωρίς σώμα και με τη «σεξουαλική αγωγή» να είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο μεταξύ μας. Δεν μιλάμε για τις φυσιολογικές του λειτουργίες, δεν υπάρχει. Τουλάχιστον για εμάς. Γιατί για όλους τους άλλους, όχι απλώς υπάρχει, αλλά είναι και κεντρικό σημείο του ενδιαφέροντος και των αξιώσεών τους. Εμείς δεν μπορούμε να έχουμε λόγο για το σώμα μας, αλλά έχουν όλοι οι άλλοι: Οι πατεράδες που παθαίνουν εμμονές με το μήκος της φούστας. Οι περαστικοί που έχουν άποψη για οποιοδήποτε σημείο πάνω μας και δικαιούνται να τη φωνάξουν από το απέναντι πεζοδρόμιο. Οι υπέρμαχοι της «αισθητικής», που θα μας φωτογραφίσουν στην παραλία για να το αξιολογήσουν πόντο πόντο. Οι εργοδότες, που πιστεύουν ότι η εργασία μας αξίζει λιγότερο από τα άλλα σώματα που διαθέτουν χρωμόσωμα Υ.
Η φιλόλογος της Β΄ Γυμνασίου, που υποχρέωνε όλα τα κορίτσια της τάξης να δένουμε τα μαλλιά μας πίσω, αλλιώς μας έκοβε βαθμούς, δίνοντας σαφές μήνυμα ότι δεν έχει σημασία η απόδοσή μας στα μαθήματα, όσο η υπακοή των κανόνων για τα σώματά μας. Μήνυμα που εσωτερίκευαν και τα αγόρια της τάξης παρακολουθώντας αυτό το τσίρκο από την κερκίδα –αφού για εκείνα δεν υπήρχε κανένας περιορισμός στην εμφάνιση– και το οποίο καθόρισε τις μελλοντικές τους σχέσεις, όταν θεωρούσαν αυτονόητο ότι οι γυναίκες απλώς ακολουθούν τις διαταγές και τις επιθυμίες των άλλων, δεν μπορούν να είναι κυρίαρχες ούτε στις τρίχες των μαλλιών τους και όσες αντιστέκονται πρέπει να τιμωρηθούν.
