Είναι μια γλυκιά μέρα σήμερα στο Παρίσι. Είμαι σε επαγγελματικό ταξίδι από εκείνα που προσφέρουν όλων των ειδών τροφή. Η Δεξιά Όχθη διατηρεί την αίγλη της και ο καιρός είναι σχεδόν ανοιξιάτικος. Την τελευταία φορά που περπάτησα σε αυτούς τους δρόμους, η συζήτηση στρέφονταν γύρω από τη συνεχιζόμενη πανδημία και τις τεράστιες επιπτώσεις της. Χθες το βράδυ, είχα την χαρά και την τιμή να βρεθώ σε ένα ξεχωριστό, συγκινητικό δείπνο, ενώ σήμερα θα επισκεφθώ το εντυπωσιακά ανανεωμένο κτίριο ενός ιστορικού οίκου.
Είναι, όμως, δύσκολο να γράφεις για όμορφα πράγματα αυτήν τη στιγμή. Όταν μόλις τρεισήμιση αεροπορικές ώρες από αυτήν την πρωτεύουσα συνεχίζεται ένας πόλεμος. Όταν χάνονται και τραυματίζονται, για πάντα, ζωές. Όταν η τεχνολογία δεν σου επιτρέπει να μην γνωρίζεις, γατί οι αναρτήσεις και οι ανταποκρίσεις από τα πολλαπλά μέτωπα του πολέμου γίνονται σε live streaming. Όταν αλλάζει δραματικά η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Όταν τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο.
Συναισθηματικά, ηθικά, επαγγελματικά, ανθρώπινα μιλώντας, είναι δύσκολο να γράφεις για όμορφα πράγματα αυτην τη στιγμή. Γιατί ζούμε σε έναν υπέρ-παγκοσμιοποιημένο κόσμο, ο οποίος δεν μπορεί να χωριστεί στα δύο έτσι απλά. Γιατί οι παράπλευρες απώλειες αυτού του πολέμου απέχουν πολύ από το να γίνουν πλήρως ορατές και κατανοητές. Γιατί ενώ όλοι θα πληρώσουμε ένα κάποιο τίμημα, ξέρουμε ήδη ότι το μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της πίτας θα το πληρώσουν οι λιγότερο οικονομικά και κοινωνικά δυνατοί.
Πως, λοιπόν, συνεχίζουμε τη ζωή μας; Με τι βαθμό σεβασμού, ενσυναίσθησης, ευαισθησίας αλλά και αυτοσυντήρησης; Με το να αρπάζουμε κάθε ευκαιρία, γιατί και μεις στη δική μας χώρα βιώνουμε από το 2008 μια συνεχόμενη κρίση, η οποία αλλάζει διαρκώς πρόσωπο και όνομα; Βοηθώντας ο κάθε ένας με τον δικό του τρόπο; Μιλώντας για εκείνα τα όμορφα πράγματα που μπορεί τώρα να χρειαζόμαστε λίγο πιο πολύ;
Είναι μια απίστευτα γλυκιά μέρα σήμερα στο Παρίσι.
