Σκέψεις γυμναστηρίου

Είναι μεγάλη αδικία, όταν βλέπω το σώμα μου, η πρώτη μου σκέψη να πηγαίνει στον αριθμό της ζυγαριάς ή στο κατά πόσον έχουν σφίξει οι γλουτοί μου μετά τα τόσα «καθίσματα» στο γυμναστήριο. Σε αυτό το σημείο θα μπορούσα να δικαιολογηθώ δηλώνοντας ότι επιθυμώ να είμαι «η πιο υγιής εκδοχή του εαυτού μου» και γι’ αυτό φροντίζω να αθλούμαι και να τρώω υγιεινά. Τεράστια και τερατώδη ψέματα! Δεν είμαι και πολύ σίγουρη για το πόσο υγιής μπορεί να θεωρηθεί η εμμονή μου να καεί οποιαδήποτε έξτρα θερμίδα καταναλωθεί. Ούτε αν τα αναψυκτικά με 0% ζάχαρη –τα οποία καταναλώνω χωρίς καμία ενοχή- συμβάλλουν στην πορεία μου προς αυτή την «πιο υγιή εκδοχή». Κυρίως επειδή, κακά τα ψέματα, αυτό για το οποίο αγωνίζομαι είναι η πιο αδύνατη και γυμνασμένη εκδοχή του εαυτού μου. Αυτό που καταφέρνω, βέβαια, είναι μια σχετικά σταθερή σε βάρος εκδοχή μου, η οποία γεμίζει με τύψεις κάθε φορά που παραδίνεται στη λαιμαργία πάνω από ένα μπολ με προφιτερόλ.

Συμβουλές με «κόλπα» για να μειωθεί η όρεξη, συνταγές χωρίς ζάχαρη, γλουτένη, αυγά, κέικ φτιαγμένα με νερό -αίσχος-, δεκάλεπτες προπονήσεις που κάνουν θαύματα, συμβουλές, μυστικά, ειδικοί οι οποίοι υπόσχονται τη «μεγάλη αλλαγή». Τα συζητάμε και τα ξανασυζητάμε μεταξύ μας καθημερινά και κάθε φορά ξεχνάμε το γιγαντιαίο μεγαλείο του σαρκίου που περιφέρουμε καθημερινά. Μας υπενθυμίζεται το μυστήριο με το οποίο καταφέρνει να λειτουργεί μόνο όταν κάτι πάει στραβά ή μπροστά σε μια δυσάρεστη έκπληξη. Το δίκαιο θα ήταν να ευχαριστούμε κάθε βράδυ το κατακαημένο σώμα μας με τα πλαδαρά μπρατσάκια, τις τρίχες, τις ελιές, τα στραβά δόντια, τα περίεργα δάχτυλα ποδιών -για ό,τι ο καθένας γκρινιάζει τέλος πάντων-, μόνο και μόνο επειδή καταφέραμε να φτάσουμε στο τέλος ακόμα μίας ημέρας.

Το σώμα μας το αντιμετωπίζουμε σαν ένα αυτοκίνητο για το οποίο πιστεύουμε πως, αν του κάνουμε ένα καλό σέρβις μία φορά τον χρόνο, θα συνεχίσει μια χαρά να μας πηγαίνει. Πολύ συχνά δεν συνειδητοποιούμε ότι, αν για κάποιο λόγο πάθει ανεπανόρθωτη ζημιά το εν λόγω αυτοκίνητο, δεν υπάρχει η δυνατότητα να το αλλάξουμε. Προς το παρόν, δεν μπορείς να αφήσεις σε μια γωνιά το σώμα σου και να συνεχίσεις με κάποιο άλλο. Έχεις αυτό με το οποίο γεννήθηκες και οφείλεις να το προσέχεις, να το εκτιμάς και να εύχεσαι πως θα είσαι αρκετά τυχερή ώστε όλα να πάνε καλά. Ή όσο καλά γίνεται.

«You are not as fat as you think», υποστηρίζει ο Buz Luhrmann στο τραγούδι–ύμνο των νιάτων μας και έχει δίκιο. Αυτό, βέβαια, δεν φαίνεται να εμποδίζει καμία μας από το να σκεφτόμαστε «how fat we are». Εκεί, στο πάτωμα του γυμναστηρίου, ξέπνοη και με τους παλμούς να δυσκολεύονται να ησυχάσουν, σκέφτηκα για πρώτη φορά ότι θα φρόντιζα καλύτερα τον εαυτό μου αν επέστρεφα μία εβδομάδα αργότερα στο γυμναστήριο. Αλλά δεν το έκανα. Βλέπω και τις διπλανές μου που αγωνίζονται κι εκείνες, και πολλές φορές φτάνουν στα όριά τους χωρίς να το βάζουν κάτω. Δίνουμε παρουσία κάθε εβδομάδα, βροχερά απογεύματα Δευτέρας που θα προτιμούσαμε να κουλουριαστούμε στον καναπέ μας, και μας θαυμάζω γι’ αυτό. Κάποιες έχουν αποκτήσει παιδιά, τα σώματά τους έχουν δημιουργήσει έναν ολόκληρο άνθρωπο ή και παραπάνω από έναν.

Έχουν θρέψει μωρά, τα έχουν κουβαλήσει, κυνηγήσει, σηκώσει όταν εκείνα έπεφταν κάτω. Έχουν ξενυχτήσει στο πλάι τους και έχουν συνεχίσει μέρες, μήνες, ακόμα και χρόνια ολόκληρα με ελάχιστο ύπνο. Σκέφτομαι τι έχει καταφέρει ένα σώμα που έφερε ή που προσπάθησε να φέρει στον κόσμο ένα παιδί και νιώθω δέος. Είναι μεγάλο κρίμα να ασχολούμαστε τόσο εμμονικά με ουτοπικές τελειοποιήσεις, όταν το σώμα μας κάνει τόσα άλλα μαγικά πράγματα καθημερινά. «Βλέπω ότι έχεις χάσει όλα τα κιλά της εγκυμοσύνης», ακούω τη μία να σχολιάζει τρυφερά στην άλλη. Και ο τρόπος που λάμπει το πρόσωπό της δεύτερης με πείθει για άλλη μία φορά ότι δεν υπάρχει σωτηρία.