Η γιαγιά μού το είχε πει. Η γιαγιά κάθε φορά μου το έλεγε, πριν βγω από το σπίτι. «Μην πάρεις τίποτα από άγνωστο και μη σταματήσεις σε αυτοκίνητο που σου ζητάει οδηγίες». Γελούσαμε με τη Λ., σηκώναμε τα μάτια στο ταβάνι απηυδισμένες, λέγαμε ναι, ναι, και φεύγαμε γελώντας για τη βόλτα. Καμιά φορά η γιαγιά, που διάβαζε Ελευθεροτυπία κάθε απόγευμα, σελίδα σελίδα, εκτός από τα αθλητικά, μας αφηγούνταν και την τελευταία ιστορία βιασμού σε κάποια διάβαση του κέντρου, κι ύστερα μας έστελνε μ’ ένα σταυροκόπημα να πάρουμε ψωμί -ή την εφημερίδα.
Όταν μου φώναξε ο κύριος από το SUV, μέρα μεσημέρι σε έναν από τους φαρδείς δρόμους των Βριλησσίων, δεν είχα πάει ούτε για την εφημερίδα ούτε για το ψωμί. Στο γυμναστήριο της γειτονιάς έκαναν μαθήματα αυτοάμυνας και μου ακουγόταν πολύ κουλ να μπορείς, με το ίδιο σου το σώμα, να αποτρέψεις κάποια αόριστη (μας φαινόταν στα 14 μας) συμφορά που το ίδιο σου το σώμα, όπως το καταλάβαινα, είχε προκαλέσει. Εκεί πήγαινα.
Όταν μου φώναξε ο κύριος από το SUV δεν σκέφτηκα καμία λαβή και καμία κλοτσιά, σκέφτηκα ταυτόχρονα πως δεν πρέπει να σταματήσω σε αυτοκίνητο που ζητάει οδηγίες ΚΑΙ ότι οι τρόποι μου δεν μου επέτρεπαν να κάνω κάτι διαφορετικό. Πώς να σταματήσω και να μην σταματήσω; Πώς να βοηθήσω και να μην κινδυνεύσω; Πώς να είμαι ευγενική και να μην παρακούσω τη γιαγιά; Σταμάτησα.
Μου φάνηκε, είναι η αλήθεια, περίεργο που ο κύριος με το καλοραμμένο κοστούμι και το χοντρό ρολόι στο χέρι ζητούσε οδηγίες για να φτάσει στη Μεσογείων -δεν είχα ποτέ καλό προσανατολισμό αλλά μέχρι κι εγώ ήξερα πως αυτό ήταν κάπου μακριά. Προσπάθησα να σκεφτώ ποιος ήταν ο πιο κοντινός δρόμος που ήξερα, που θα μπορούσε, μέσω Λαμίας, να τον βγάλει στη λεωφόρο, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να διώξω από το κεφάλι μου τη φωνή της γιαγιάς, που ψιθύριζε μέσα από τα σφιγμένα δόντια της πως είχα κάνει μεγάλη ανοησία.
Μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω τι έκανε ο καλοραμμένος κύριος με το φερμουάρ του. Μου πήρε αρκετή ώρα να συνειδητοποιήσω γιατί στεκόμασταν εκεί, στη μέση του μεγάλου δρόμου, εκείνος να αυνανίζεται μέσα στο μεγάλο μπλε SUV κι εγώ να τρέμω, μέσα στο συννεφάκι των 14 χρόνων μου, γκρίζο σε μερικά σημεία από τις προειδοποιήσεις της γιαγιάς. Μου πήρε χρόνια να ξανασταματήσω σε αυτοκίνητο που μου ζητάει οδηγίες και να μην τινάζομαι πια βλέποντας στο δρόμο κάποιο μπλε SUV.
«Και όταν φτάσετε εκεί, ξαναρωτήστε» του είπα πριν φύγω τρέχοντας, λουσμένη στον ιδρώτα, ανίκανη να συμβιβάσω μέσα μου την ενοχή που είχα παρακούσει τη γιαγιά και την ντροπή που δεν ήξερα τουλάχιστον προς τα που έπεφτε η Μεσογείων. Πριν από σένα, Ζήνα, δεν το είπα σε κανέναν άλλον ποτέ. Αλλά το θυμήθηκα σήμερα γιατί μπορεί να σου φαινόταν κι αυτός πολύ ωραίο αγόρι.
Διαβάστε επίσης | Hard Things: Who tells your story?
