hard-things-who-tells-your-story-164091
©Kourken Pakchanian Conde Nast

Τώρα που ανοίγει ο καιρός, τώρα που έκανα το εμβόλιο, τώρα που θα ξανανοίξεις το μαγαζί σου, τώρα που τα παιδιά μας θα επιστρέψουν στο σχολείο, τώρα που οι γονείς της είναι ασφαλείς, τώρα που αρχίζουμε να βλέπουμε λίγο φως στην άκρη του τούνελ, θέλω να μου πεις την ιστορία σου. Επειδή δεν θα επιστρέψουμε πουθενά, σε καμία κανονικότητα (γιατί δεν υπάρχει κανονικότητα, υπάρχουν μόνο τα προηγούμενα, τα τωρινά και τα επόμενα) χρειάζεται να αρχίσεις να μου λες και να σου λέω την ιστορία μας αυτών των τελευταίων μηνών, για να μπορέσουμε, ίσως, σιγά-σιγά, ν’ αρχίσουμε να την καταλαβαίνουμε.

Το ξέρεις ότι πολλά πράγματα σε τρομάζουν, ακόμα κι αυτά που σου έχουν λείψει φριχτά. Το ξέρω ότι δεν είμαστε έτοιμες να ξαναπιάσουμε το νήμα από εκεί που το αφήσαμε, σε διάφορα σημεία αυτής της διαδρομής. Γι’ αυτό (κάθε φορά, αλλά ειδικά αυτή τη φορά, που έμειναν τόσα δύσκολα πράγματα χωρίς να ειπωθούν, γιατί δεν ήμασταν καν κοντά) χρειάζεται να μου δείξεις και να σου δείξω πώς προχωρήσαμε χωρίς νήμα τόσο καιρό, για να καταλάβουμε τι πρέπει να πιάσουμε και από πού, τι πρέπει να ξαναφτιάξουμε και τι να αφήσουμε, επιτέλους, να ξεφτίσει.

Αν θες, μπορώ να ξεκινήσω εγώ, παρότι σίγουρα δεν μπορώ εδώ να τελειώσω.

Άργησα πολύ να καταλάβω τι σήμαινε αυτό που επρόκειτο να συμβεί -τη σοβαρότητα, τη διάρκεια, τον τρόπο με τον οποίο θα συμβεί. Και ύστερα το κατάλαβα πολύ γρήγορα, σαν να με πήρες από έναν κόσμο και να με ακούμπησες σε έναν άλλον μέσα σε μια στιγμή.

Σ’ αυτόν τον άλλο κόσμο, όλες οι γωνίες είναι αιχμηρές και τον πρώτο καιρό τραυματιζόμουν διαρκώς: το να βγω έξω είχε αιχμηρές γωνίες, το να αποφασίσω αν θα δούμε κάποια και πώς είχε αιχμηρές γωνίες, το να εξηγήσω στα παιδιά έχει επίσης πολλές. Το να δουλέψω είναι μια αιχμηρή γωνία από μόνο του. Το να συναισθανθώ τις δικές μου που ζουν μόνες τους και τραυματίζονται από τις αιχμηρές γωνίες της μοναξιάς, έχει τις δικές του αιχμηρές γωνίες για μένα, που ξυπνάω χαράματα για να προλάβω μισή ώρα σιωπής πριν ξυπνήσουν όλοι. Το να αποκοιμηθώ έχει ένα σωρό αιχμηρές γωνίες («γιατί πονάει ο λαιμός μου, πού θα πάμε αν κάποιος μας αρρωστήσει, μην σφίγγεις τα δόντια σου») που συνήθως μπαίνουν στα όνειρά μου, αν και όχι τόσο απότομα πια όσο στην αρχή. Γενικά, σιγά σιγά οι γωνίες άρχισαν να λειαίνονται, κάπως, όχι σε όλα τα πράγματα, αλλά σε μερικά. Μάλλον εγώ συνήθισα να με πετυχαίνουν στα ίδια σημεία.

Τις περισσότερες μέρες φοράω φόρμες και κολάν, που έχουν αρχίσει να λιώνουν. Θέλω να τα πετάξω όλα, αλλά ταυτόχρονα οτιδήποτε άλλο μου φαίνεται τρομαχτικό. Δεν έχω δει ποτέ το μωρό της φίλης μου που σε λίγο θα περπατήσει. Τα δόντια μου είναι πια ένα χιλιοστό πιο κοντά στα ούλα μου. Τα παιδιά έμαθαν να μου γράφουν σε χαρτάκια τι χρειάζονται («χτύπησε το κεφάλι της», «είδα μια κατσαρίδα», «δε μου αρέσουν τα φασολάκια», «μπορώ να παίξω τάμπλετ;», «με πέταξε έξω το ζουμ») και να μου τα ακουμπάνε στο πληκτρολόγιο όταν είμαι σε call. Νιώθω ότι μαγειρεύω διαρκώς. Έμαθα ότι μπορώ να δουλεύω σε διαλείμματα των δέκα λεπτών, αλλά και ότι το κόστος είναι μια μόνιμη ταχυκαρδία. Ξύπνησα μια μέρα και το σώμα μου είχε αλλάξει, όχι επειδή έχουμε πανδημία, αλλά επειδή σε έξι μήνες γίνομαι σαράντα χρονών. Έχω πια πέντε άσπρες τρίχες. Αισθάνομαι ότι κάποιος μου έκλεψε τα 39. Και τα 38. Μόνο στα πάρκα μπορώ να γεράσω μαζί με τις φίλες μου.

Μίλησα με εκατοντάδες γυναίκες -κάποιες μπόρεσαν τώρα για πρώτη φορά να συμμετάσχουν σε αυτά που κάνουμε, από εκεί που ζουν. Κυκλοφόρησα δύο βιβλία. Έμαθα να λέω αυτό που χρειάζομαι, γιατί δεν μπορούσα πια να ανοίξω την πόρτα και να το αναζητήσω αλλού. Δεν έχασα τη δουλειά μου, δεν έχασα κάποιον πολύ κοντινό μου άνθρωπο, δεν γέννησα μόνη, δεν βρέθηκα κλεισμένη σε ένα βίαιο σπίτι, δεν αρρώστησα, δεν χρειάστηκε να κάνουν τα παιδιά μου μάθημα από το κινητό. Ξέρω ότι δεν ήμουν ποτέ περισσότερο από ένα βήμα μακριά από όλα αυτά -ούτε τώρα είμαι. Η κόρη μου είπε: «Δεν συμβαίνει πια τίποτα, θα ήθελα να ζήσω κάτι συναρπαστικό». Ξέρω πως οι ιστορίες μας δεν φαίνονται συναρπαστικές, όμως μόνο αν τις αφηγηθούμε θα υποψιαστούμε πόσο συναρπαστική είναι η κοινή μας ιστορία. Αν θες να μου πεις την ιστορία σου, θα περιμένω να την ακούσω.

Διαβάστε επίσης | Hard Things: Ζωή Πατίνι