Οι αυτόματες πόρτες ανοίγουν με το που πλησιάζω και με υποδέχεται η τόσο χαρακτηριστική μυρωδιά του σούπερ μάρκετ. Περνάω μέσα από διαδρόμους με φρούτα, απορρυπαντικά, φτάνω στα ρούχα, τις κάλτσες, τα παιχνίδια, στρίβω από το ανθοπωλείο και βρίσκω την ουρά για το εμβόλιο. Δίνω το όνομά μου και ακολουθώ τα μπλε βέλη με τα τεράστια Χ που σημειώνουν την ασφαλή μας απόσταση από τον μπροστινό. Σκέφτομαι τον παλιότερο εαυτό μου, τον fresh off the boat εαυτό μου που ενοχλήθηκε όταν διαπίστωσε ότι τα φαρμακεία στην Αμερική είναι σαν τεράστια σούπερ μάρκετ και ενίοτε μέσα στα ίδια τα σούπερ μάρκετ.
Μου έλειπε η αγαπημένη μου φαρμακοποιός στην Αθήνα που με βοηθούσε με τις πολλές μου ερωτήσεις, που με άφηνε να χαζεύω τα καλλυντικά και τις κρέμες χωρίς να με ρωτάει διαρκώς αν χρειάζομαι τίποτα, που με ηρέμησε αρκετές φορές όταν εμφανιζόμουν με ύποπτες φαγούρες στα χέρια μου και πίστευα ότι ήταν ένα σαφές σημάδι του άμεσου θανάτου μου. Και να με τώρα, σε μια ουρά που περικυκλώνει μπαταρίες και παιδικά γάλατα, πασχαλινά διακοσμητικά σε έκπτωση και τσιπς καλαμποκιού να περιμένω τη σειρά μου για να εμβολιαστώ κατά του Covid.
Η ουρά προχωράει γρήγορα, στρίβει απότομα στα κεριά και τα αποσμητικά χώρου κι εκεί βλέπω τα λευκά διαχωριστικά και νοσηλευτικό προσωπικό, δεκάδες τραπεζάκια με μια καρέκλα μπροστά τους, είστε στο νούμερο 10 μου λέει μια κοπέλα με ένα clipboard, κάθομαι μπροστά από την νοσοκόμα και την ρωτάω αν συνειδητοποιεί ότι είναι κομμάτι της ιστορίας. Γελάει πίσω από την μάσκα της καθώς ετοιμάζει το χανζαπλάστ, την βελόνα, το φιαλίδιο της Pfizer. Μου κάνει το εμβόλιο και με στέλνουν στην αίθουσα που έχουν ετοιμάσει για την παρακολούθηση, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας χώρος με πτυσσόμενες καρέκλες δίπλα στο ράφια με τα λάστιχα μπάνιου, τις ντουζιέρες και τα διάφορα αξεσουάρ που δεν αναγνωρίζω αλλά είμαι σίγουρη ότι έχω δει μέσα σε εργαλειοθήκες.
Περνάω τα επόμενα 15 λεπτά σκανάροντας διαρκώς τον εαυτό μου για το παραμικρό σημάδι αλλεργικής αντίδρασης. Νομίζω ότι μουδιάζει το χέρι μου. Νομίζω ότι πονάει το κεφάλι μου, με έναν πόνο διαφορετικό, έντονο, ύποπτο. Έχω ταχυκαρδία. Παίρνω βαθιές ανάσες και συγκεντρώνομαι στο να μετρήσω τα φούξια κολάν γυμναστικής που κρέμονται στην άλλη πλευρά του χώρου αναμονής. Ανεβάζω μια φωτογραφία στο instagram. Ηρεμώ (φυσικά) και σηκώνομαι αργά. Δεν είμαι αλλεργική. Γύρω μου επικρατεί εορταστική διάθεση, φωτογραφίες και η χαρά του να μπορείς να προγραμματίσεις την ζωή σου χωρίς τον φόβο της πανδημίας. Συνειδητοποιώ ότι μόλις έκανα το εμβόλιο που ίσως μου επιτρέψει να δω τους αγαπημένους μου στην Ελλάδα. Μένει ακόμα μία δόση. Δύο εβδομάδες, μου έχουν ήδη γράψει την μέρα και την ώρα στο άσπρο καρτελάκι που φέτος είναι εξίσου σημαντικό με το ίδιο μας το διαβατήριο.
Κατευθύνομαι στην έξοδο με αργά βήματα. Περνάω μέσα από διαδρόμους με σχολικά και είδη γραφείου. Μέσα από ράφια γεμάτα χαρτιά περιτυλίγματος σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου και είδη πάρτι με θέμα τους μονόκερους. Νιώθω περίεργα σ’ αυτόν τον χώρο χωρίς να σπρώχνω ένα καρότσι.
Ζω την ιστορία κάτω από τα ψυχρά, νέον φώτα ενός σούπερ μάρκετ. Από την αρχή της πανδημίας το σούπερ μάρκετ, με τα άδεια ράφια και τον πανικό, ήταν η πρώτη αλλαγή από τις πολλές που θα έρχονται στην ζωή μας. Και τώρα, η αρχή του τέλους, έρχεται με γεμάτα ράφια που δεν κοιτάζουμε καν καθώς βγάζουμε σέλφι με τα τσιρότα μας. Το μπράτσο μου έχει αρχίσει και με πονάει. Θυμάμαι ότι μας τελειώνει το γάλα και πάω προς το ψυγείο. Στην ουρά του ταμείου παίρνω και δυο αυγά kinder για τα παιδιά.
Διαβάστε επίσης | GenX Mess: Μεγάλα λόγια
