Σε διαβάζω στα σόσιαλ μίντια. Γράφεις ότι οι γυναίκες έχουμε την τάση να παίρνουμε τον ρόλο του θύματος και ξεχνάμε ότι, άμα θέλεις, μπορείς. «Εμείς φτιάχνουμε το πεπρωμένο μας» προσθέτεις.
Σε ακούω στις εκδηλώσεις και στις δημόσιες ομιλίες. Λες ότι εσύ ποτέ δεν αντιμετώπισες κάποια διάκριση, ποτέ δεν ένιωσες ότι σου συμπεριφέρονται διαφορετικά -μάλλον επειδή δεν τους το επέτρεψες, προσθέτεις.
Σε συναντάω εκεί που συναντιούνται, υποτίθεται, όσες και όσοι ασχολούνται με θέματα ισότητας και ενδυνάμωσης των γυναικών. Πιστεύεις ότι αν οι γυναίκες είχαν περισσότερη αυτοπεποίθηση, αν ήταν λίγο πιο έξυπνες ή πιο σοβαρές, αν δεν έχαναν τη θηλυκότητά τους, αν θυμόντουσαν ότι όλα είναι δυνατά («αν, βέβαια, στ’ αλήθεια τα πιστέψεις» προσθέτεις) τότε δεν θα είχαμε καν ανάγκη από κουβέντες για την ισότητα. Ούτε από φεμινισμό.
Τις περισσότερες φορές, δεν καταφέρνω να σου απαντήσω τότε, εκεί. Είναι μεγάλη η απάντηση, μου φαίνεται δύσκολο και συνήθως δεν προλαβαίνω. Εδώ, όμως, έχω χώρο, έχω χρόνο, έχω ένα φλιτζάνι τσάι δίπλα μου και μια λίστα με επικίνδυνα κομμάτια. Εδώ μπορώ να πω δύο δύσκολα πράγματα, δύο πράγματα στα οποία διαφωνώ μαζί σου.
