genx-mess-το-μαρτάκι-155504

Θα ήθελα να είχα κληρονομήσει τα ταλέντα της μαμάς μου στις χειροτεχνίες και τα εικαστικά, να μπορούσα να πιάσω κλωστές και νήματα και βελόνες και μπογιές και να δημιουργήσω δώρα και εκπλήξεις για όσους αγαπώ. Θα ήθελα περισσότερο απ’ όλα αυτές τις μέρες να μπορώ να φτιάξω μαρτάκια για τα παιδιά μου και να τους περιγράψω τη χαρά που έκανα εγώ όταν έβλεπα το πρώτο χελιδόνι της άνοιξης, την αγωνία που είχα αν θα διαλέξουν το μαρτάκι μου για την φωλιά τους –και τη φοβερή έκπληξη όταν στην θέση του άφηναν ένα ολοκαίνουργιο ζευγάρι παπούτσια.

Ποτέ δεν αναρωτήθηκα πού στο καλό έβρισκε τα λευκά ή κόκκινα παπούτσια το χελιδόνι και πώς τα άφηνε στο μπαλκόνι μου. Αλλά τώρα αναρωτιέμαι αν υπάρχει ένα συγκεκριμένο σημείο που είναι γεμάτο από μαρτάκια που έκρυψαν οι μαμάδες μας, ενώ με το άλλο χέρι άφηναν το κουτί Μούγερ. Σαν τον πλανήτη με τα χαμένα Bic, από την φαντασία του Douglas Adams.

Αφού δεν πήρα το ταλέντο, λοιπόν, ας έπαιρνα τουλάχιστον την υπομονή που απαιτούν αυτές οι δημιουργικές ασχολίες. Ας μπορούσα να πω ότι έχω ένα τέτοιο χόμπι, να πλέκω κασκόλ με χοντρές βελόνες όπως οι μισές Νεοϋορκέζες στο μετρό που τις έβλεπα και ζήλευα το ζεν ύφος τους πάνω από τις μηχανικές κινήσεις των χεριών τους. Όμως, όταν έρχομαι αντιμέτωπη με μια στοίβα με πλεξούδες από μαλλί, δεν βλέπω σχέδια και σχήματα και δημιουργίες, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πώς να τις τακτοποιήσω ανά χρώμα ή μέγεθος. Ναι, βαρετή, το ξέρω, αλλά έτσι ήμουν πάντα, προσπαθούσα να βάλω τα πράγματα σε μια λογική σειρά, μήπως καταφέρω να τα εξηγήσω. Να τα χειριστώ. Να τα καταλάβω.

Έτσι κάπως αντιδρώ με τα νέα που έρχονται αυτές τις μέρες από παντού, προσπαθώ να τα ταξινομήσω, να τα τακτοποιήσω, να βγάλω μια άκρη, αλλά αυτά είναι άτακτα νήματα με ξεφτισμένες άκρες που όλο μπερδεύονται και μου βάζουν τρικλοποδιές. Έχω αφεθεί στην μαύρη τρύπα της διαρκούς ενημέρωσης και της επικαιρότητας από τις δύο χώρες, το ένα μου αυτί εδώ στις ΗΠΑ και το άλλο στην Ελλάδα (δύσκολοι καιροί για όλους τους πρίγκιπες) και δεν ξέρω πώς μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο πέρα από αυτά τα ραγδαία και ιστορικά και συγκλονιστικά που συμβαίνουν.

Μόλις απελπίζομαι ότι ο κόσμος τελειώνει, ξέρω ότι το έχω παρακάνει και είναι η ώρα για ένα διάλειμμα. Εκεί κάπου πιάνω τις κλωστές να φτιάξω μαρτάκι στα παιδιά μου, αλλά φευ! χρειάζομαι την σοφία του ΥouΤube και αν ανοίξω τον υπολογιστή μου, τότε θα ξεπεταχτούν και άλλα νέα και εξελίξεις και δηλώσεις και πολωμένα σχόλια στο Facebook και πάμε πάλι από την αρχή.

Με τις φίλες μου λέμε ότι πρέπει να φιλτράρουμε καλύτερα τις πληροφορίες που αφήνουμε να περάσουν από τα ακουστικά και οπτικά νεύρα μας, για το καλό της ψυχικής μας υγείας, αλλά μετά μας πιάνουν τύψεις, ότι δεν είμαστε ενεργοί πολίτες, ότι δεν κάνουμε το χρέος μας, ότι θα έπρεπε να βασανιζόμαστε κάθε μέρα με το ίδιο σφίξιμο στο στήθος, γιατί ο πλανήτης πάει κατά διαόλου.

Όταν φτάνω σ’ αυτό το απαισιόδοξο συμπέρασμα, ξέρω ότι χρειάζομαι πάλι διάλειμμα και αποζητώ την λύτρωση μέσα από άλλα νέα, αστεία, κουτσομπολίστικα, reels και memes που δεν σου μαυρίζουν την καρδιά. Το αγαπημένο μου αυτήν την εβδομάδα είναι η δήθεν διαμάχη που ξέσπασε μεταξύ Millennials και Zenners όταν οι δεύτεροι είπαν ότι η χωρίστρα στο πλάι και τα σκίνι τζιν σε κάνουν να μοιάζεις μεγαλύτερος ηλικιακά.

Το πήραν λοιπόν προσωπικά οι πρώτοι, και έβγαλαν το άχτι τους στο Instagram και το TikTok και έμεινα εγώ να γελάω από μακριά γιατί και χωρίστρα στη μέση έχω κάνει, και στο πλάι, και wet look με αφρό, και κοκαλωμένα με τζελ, και τσιμπιδάκια έχω βάλει, και τιάρες, και λουλούδια, και φτερά σαν φλάπερ, και victory rolls τότε που όλη η Αθήνα χόρευε swing και τα πάντα ήταν ρετρό και vintage — και όλα τα έχω κάνει.

Να πιάσουμε και τα τζιν; Τα σκισμένα με ξέφτια στο μπατζάκι, στα γόνατα, στα μπούτια, στις τσέπες, τα κομμένα, ραμμένα, αυτά με τα σιρίτια στο πλάι, με φτερά και πούπουλα σχεδιαστών, τόσο στενά που δεν μπορείς να κάτσεις και τόσο φαρδιά που πρέπει να τα σηκώνεις για να περάσεις από τις λακκούβες με τα νερά σαν κυρία μετά των τιμών με το κρινολίνο σου. Τζιν που άφηναν σημάδι σε όλο το φάσμα από στο κόκαλο της λεκάνης ως ψηλά κάτω από το στήθος. Τζιν και μαλλιά και παπούτσια, piercing και τατουάζ και μήκη νυχιών σε όλη την εμβέλεια και το φάσμα των τάσεων, οι φωτογραφίες μας είναι σαν αυτά τα αφιερώματα για τις αλλαγές της μόδας στις δεκαετίες.

Όμως, εκείνη την πρώτη δεκαετία της ζωής μου, τότε που πίστευα ακόμα ότι τα χελιδόνια μπορεί να σου φέρουν εκτός από την άνοιξη και γυαλιστερά λουστρίνια, δεν ήξερα από μόδα, μόνο ότι η μαμά μου με άφηνε να σχεδιάζω τα πουλόβερ των ονείρων μου, με μαρκαδόρους σε χρώματα που μόνο σε εμένα φαίνονταν καλή ιδέα και μου τα έπλεκε από την αρχή. Μια φορά που κόπηκε το αγαπημένο μου κολιέ πάνω στο κυνηγητό και ήμουν απαρηγόρητη, έραψε τις χάντρες που είχαν απομείνει πάνω στην αγαπημένη μου μπλούζα σαν σχέδιο.

Δεν είχα ιδέα τι τεράστιο δώρο ήταν αυτό. Η δουλειά της, τόσο παραμελημένη από το πατριαρχικό περιβάλλον μας, φρόντισε να έχω εγώ μια μαγική παιδική ηλικία με εκπλήξεις στο μπαλκόνι και πουλόβερ σε όλες τις αποχρώσεις της λεβάντας, με την ιδέα ότι η δημιουργικότητα δεν έχει όρια, όπως και η φαντασία. Και δεν υπάρχει κάτι που να θέλω περισσότερο από το να προσφέρω το ίδιο στα δικά μου παιδιά.

Μόνο που αυτές τις μέρες δυσκολεύομαι να βρω την πίστη να το κάνω. Χμ. Πάμε πάλι στις ιστοσελίδες με νέα από celebrities και αστεία memes.

Διαβάστε επίσης | GenX Mess: Τα μαθήματα