Θα ήθελα να είχα κληρονομήσει τα ταλέντα της μαμάς μου στις χειροτεχνίες και τα εικαστικά, να μπορούσα να πιάσω κλωστές και νήματα και βελόνες και μπογιές και να δημιουργήσω δώρα και εκπλήξεις για όσους αγαπώ. Θα ήθελα περισσότερο απ’ όλα αυτές τις μέρες να μπορώ να φτιάξω μαρτάκια για τα παιδιά μου και να τους περιγράψω τη χαρά που έκανα εγώ όταν έβλεπα το πρώτο χελιδόνι της άνοιξης, την αγωνία που είχα αν θα διαλέξουν το μαρτάκι μου για την φωλιά τους –και τη φοβερή έκπληξη όταν στην θέση του άφηναν ένα ολοκαίνουργιο ζευγάρι παπούτσια.
Ποτέ δεν αναρωτήθηκα πού στο καλό έβρισκε τα λευκά ή κόκκινα παπούτσια το χελιδόνι και πώς τα άφηνε στο μπαλκόνι μου. Αλλά τώρα αναρωτιέμαι αν υπάρχει ένα συγκεκριμένο σημείο που είναι γεμάτο από μαρτάκια που έκρυψαν οι μαμάδες μας, ενώ με το άλλο χέρι άφηναν το κουτί Μούγερ. Σαν τον πλανήτη με τα χαμένα Bic, από την φαντασία του Douglas Adams.
Αφού δεν πήρα το ταλέντο, λοιπόν, ας έπαιρνα τουλάχιστον την υπομονή που απαιτούν αυτές οι δημιουργικές ασχολίες. Ας μπορούσα να πω ότι έχω ένα τέτοιο χόμπι, να πλέκω κασκόλ με χοντρές βελόνες όπως οι μισές Νεοϋορκέζες στο μετρό που τις έβλεπα και ζήλευα το ζεν ύφος τους πάνω από τις μηχανικές κινήσεις των χεριών τους. Όμως, όταν έρχομαι αντιμέτωπη με μια στοίβα με πλεξούδες από μαλλί, δεν βλέπω σχέδια και σχήματα και δημιουργίες, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πώς να τις τακτοποιήσω ανά χρώμα ή μέγεθος. Ναι, βαρετή, το ξέρω, αλλά έτσι ήμουν πάντα, προσπαθούσα να βάλω τα πράγματα σε μια λογική σειρά, μήπως καταφέρω να τα εξηγήσω. Να τα χειριστώ. Να τα καταλάβω.
Έτσι κάπως αντιδρώ με τα νέα που έρχονται αυτές τις μέρες από παντού, προσπαθώ να τα ταξινομήσω, να τα τακτοποιήσω, να βγάλω μια άκρη, αλλά αυτά είναι άτακτα νήματα με ξεφτισμένες άκρες που όλο μπερδεύονται και μου βάζουν τρικλοποδιές. Έχω αφεθεί στην μαύρη τρύπα της διαρκούς ενημέρωσης και της επικαιρότητας από τις δύο χώρες, το ένα μου αυτί εδώ στις ΗΠΑ και το άλλο στην Ελλάδα (δύσκολοι καιροί για όλους τους πρίγκιπες) και δεν ξέρω πώς μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο πέρα από αυτά τα ραγδαία και ιστορικά και συγκλονιστικά που συμβαίνουν.
Μόλις απελπίζομαι ότι ο κόσμος τελειώνει, ξέρω ότι το έχω παρακάνει και είναι η ώρα για ένα διάλειμμα. Εκεί κάπου πιάνω τις κλωστές να φτιάξω μαρτάκι στα παιδιά μου, αλλά φευ! χρειάζομαι την σοφία του ΥouΤube και αν ανοίξω τον υπολογιστή μου, τότε θα ξεπεταχτούν και άλλα νέα και εξελίξεις και δηλώσεις και πολωμένα σχόλια στο Facebook και πάμε πάλι από την αρχή.