Κάθε δεύτερη Παρασκευή στήνω ένα μικρό βουναλάκι από σνακ στο τραπέζι του σαλονιού, βάζω στην σειρά μολύβια και εκτυπώνω ιστορίες, συνδέω τον φορτιστή, οπλίζομαι με μια τεράστια κούπα καφέ, κάθομαι στην γωνιακή θέση του καναπέ, την καλή, δίπλα στο παράθυρο και ανοίγω το ζουμ για το εργαστήριο διηγήματος που παρακολουθώ.
Οι συνοδοιπόροι και συμπολεμιστές μου σ’ αυτήν την περιπέτεια, 12 ταλαντούχοι γραφιάδες, συνδέονται από διάφορα σημεία του πλανήτη –η πανδημία που μας στέρησε τόσα πολλά, μας έκανε το ανέλπιστο δώρο της ποικιλίας των διαδικτυακών μαθημάτων και σεμιναρίων. Πάντα χαίρομαι που τους βλέπω, αλλά στις 4-5 ώρες που κρατάει η συνεδρίασή μας κάθε φορά, σπάνια έχω την ευκαιρία να μιλήσω πιο προσωπικά με κάποιον από αυτούς.
Είναι τόσο διαφορετική εμπειρία από εκείνα τα μαθήματα δημιουργικής γραφής που παρακολούθησα κάποτε στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Τότε, στο μακρινό και λαμπερό 2006, καθόμασταν όλοι μαζί γύρω από ένα τραπέζι, γράφαμε και μιλούσαμε και ανταλλάσσαμε ιδέες και κάναμε διορθώσεις και παρατηρήσεις και στο τέλος μαζεύαμε τα χαρτιά μας και τους πληγωμένους μας εγωισμούς και με σημαιοφόρο τον διάσημο συγγραφέα και καθηγητή μας πηγαίναμε καρφί για το μπαρ που είχαμε κάνει στέκι και λεγόταν –στ’ ορκίζομαι ότι δεν το βγάζω από το μυαλό μου αυτό– Γκοντό.
Δεν θυμάμαι να τελείωσα καμία ιστορία τότε, αλλά έκανα δύο υπέροχες φίλες που συνεχίζουμε να πίνουμε, να γράφουμε και να κάνουμε διακοπές μαζί. Πολύ διαφορετική εμπειρία σίγουρα. Αλλά όχι μόνο γιατί μετά δεν μπορούμε να συναντηθούμε με ένα τζιν και τόνικ στο χέρι. Ούτε γιατί στα 14 χρόνια που έχουν περάσει από την μία ομάδα εργασίας στην άλλη, είμαι και εγώ η ίδια ένας διαφορετικός άνθρωπος. Η τεράστια διαφορά είναι κυρίως στην συμβουλή που πήρα την περασμένη Παρασκευή.
Στο μάθημά μας λοιπόν, ο τωρινός πολύ διάσημος συγγραφέας και καθηγητής, μου έδειξε τον τρόπο να ξεβολευτώ από όσα ξέρω, από τον τρόπο γραφής και έκφρασης που έχω συνηθίσει, και να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό. Να τολμήσω να αλλάξω, να εμβαθύνω, να εκτεθώ μέσα από χαρακτήρες και πλοκές. Κάπου εκεί άρχισε να τρέμει η κούπα του καφέ μου.