Κάθε χρόνο έχω έθιμο να βλέπω το Christmas Carol του Καρόλου Ντίκενς στο θέατρο με τα παιδιά. Τα τελευταία χρόνια την εκδοχή του Jack Thorne, στο Old Vic στο Λονδίνο. Με συγκλόνιζαν πάντα οι επισκέψεις των τριών φαντασμάτων και η εορταστική ατμόσφαιρα με το οικογενειακό γεύμα στο φινάλε, όπου το καλό νικάει και όλοι απολαμβάνουν μία τεράστια γαλοπούλα στο σπίτι του Βob Cratchit. Φέτος κατάφερα και το είδα διαμέσου live streaming, με πρωταγωνιστή τον Andrew Lincoln. H συγκίνηση που ένιωσα για το θέατρο και τους ηθοποιούς αυτής της χώρας που μας έχει χαρίσει αριστουργήματα δεν περιγράφεται.
Η νοσταλγία που με συνεπήρε για το Χριστουγεννιάτικο Λονδίνο έφυγε βίαια με τα νέα του σκληρού τους ξαφνικού lockdown. Όπως και όλες οι ξαφνικές ορέξεις που με είχαν πιάσει για ταξίδια. Τελικά πάλι τα καταφέραμε καλύτερα. Το τελευταίο “μάθημα” της πανδημίας που θέλω να πιστεύω πως θα μας αποχαιρετήσει σύντομα, μιας και με το εμβόλιο στο χέρι μπήκαμε στην εποχή του Υδροχόου, είναι η ολική επαναφορά των οικογενειακών γιορτών. Ο παράδεισος είναι το σπίτι μας.
Για μένα αυτή η εβδομάδα είναι ακόμα πιο ξεχωριστή αφού έχω και γιορτή και γενέθλια. Ένα δώρο για όλα, 3 σε 1, cheap date. Γι αυτό και ανέκαθεν υπέφερα από την αγωνία της άψογης διοργάνωσης των ημερών. Να περάσουν υπέροχα όλες οι ώρες, να ξεκολλήσουν η μία γιορτή από την άλλη και να πάρουν τη θέση που τους αξίζει. Να κανονίσω την πιο λαμπερή παρέα, τα καλά τραπέζια, στα σωστά στέκια. Όταν έμενα στην Αθήνα έκανα κάλεσμα. Είτε στο σπίτι, από αυτά που περνάνε καλύτερα οι καλεσμένοι από την οικοδέσποινα που έχει έννοια να είναι όλα στην εντέλεια και τρέχει πάνω κάτω. Ή έξω, κάπου υπέροχα.
