Δεν είμαι σίγουρη γιατί, αλλά πολλοί φίλοι μου λατρεύουν να μου εξομολογούνται τα προβλήματα τους-κυρίως τα ερωτικά. Ακούω. Ίσως γι’ αυτό. Είμαι καλή σε αυτό, να ακούω υπομονετικά: ερωτοχτυπημένους που νομίζουν πως αυτό που τους συμβαίνει είναι πρωτόγνωρο, φρεσκοχωρισμένους που νιώθουν ότι δεν μπορούν να ζήσουν μόνοι τους, αλλά και γονείς προβληματικών παιδιών, προβληματικούς έφηβους με εμμονή στο ΤΙΚ ΤΟΚ και το Fortnite, γυναίκες με αυταρχικούς μπαμπάδες που τις έχουν πείσει ότι δεν αξίζουν δεκάρα, άνδρες που θεωρούν ότι θέλουν μόνο σεξ ενώ στην πραγματικότητα είναι αθεράπευτα ρομαντικοί. Όλα τα ακούω.
Δεν νομίζω ότι το κάνω από καλοσύνη ή ναρκισσισμό για να πείσω τον εαυτό μου για την ηθική υπεροχή μου και να θαυμάσω με πόση ανιδιοτέλεια θυσιάζομαι και συμμερίζομαι τον πόνο των φίλων μου. Οχι, νομίζω ότι είναι μια κυνικά υπολογισμένη απόφαση ότι μέσα από αυτήν την διαδικασία ταυτίζομαι με τους αφηγητές και γίνομαι ένα βαμπίρ ιστοριών, ζω δέκα ζωές ταυτόχρονα: ερωτικά δράματα και γονεϊκά προβλήματα, οργισμένη εφηβεία και ματαιωμένη μέση ηλικία, εθισμό στο σεξ και ανηδονία μαζί.
Τώρα που το σκέφτομαι, αν επέλεγα μόνο ένα όργανο για να υπάρξω, μάλλον θα ήταν το αυτί. Ακούω τους φίλους μου ευλαβικά, ερωτεύομαι συχνά μια φωνή και νανουρίζομαι από τα podcasts. «Χαλάρωσε και πέσε για ύπνο», υπόσχεται το θεματικό podcast Get sleepy που καταπολεμά την αϋπνία. Ένας τύπος με βραδύτητα υπνωτιστή λέει παραμύθια για ενηλίκους ενώ το σάουντρακ θυμίζει μάθημα γιόγκα ή διαλογισμού: καταρράκτες, κελαηδίσματα πουλιών και επαναλαμβανόμενοι, μονότονοι ήχοι.
Δεν χρειάζομαι καν όλα αυτά για να κοιμηθώ. Μου φτάνει ο Μέλβιν Μπραγκ στο BBC με την επηρμένη αγγλική προφορά, τους Οξμπριτζ καλεσμένους («ο καθηγητής Βυζαντινολογίας στο κολέγιο της Βασίλισσας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και η επίτιμη του Κολεγίου Κλέρ στο Κέμπριτζ») τα εσωτερικά τους, ακατανόητα αστεία. Βάζω να ακούσω π.χ. την πανώλη στα χρόνια του Ιουστινιανού, κοιμάμαι σε πέντε λεπτά και ξυπνάω κατά τις 4 το πρωί στην Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο. Ένα REM μου διαστέλλεται σε 14 αιώνες.
Αυτό που δεν μ αρέσει είναι η σιωπή. Προ πανδημίας άκουγα από το παράθυρό μου τα μπάσα από τα γειτονικά κλαμπ να αντηχούν μέσα στο στομάχι μου, μεθυσμένα ζευγάρια να τσακώνονται after hours, έναν πιτσιρικά να εκλιπαρεί στο κινητό την αγαπημένη του να τού ανοίξει, κάποιες παρέες να τραγουδούν σε μια παράφωνη, ακούσια καντάδα. Σπάνια ξυπνούσα κι έβριζα. Είχα μάθει να με νανουρίζει ο θόρυβος. Ο σαματάς ήταν η προσωπική μου, ανορθόδοξη υπόκρουση. Το μουσικό χαλί της πόλης.
Τώρα που το κέντρο της Αθήνας είναι ήσυχο σαν ορεινό καταφύγιο στον Παρνασσό, αυτό που επιζητώ είναι οι ανθρώπινες φωνές, η χορωδία της ζωής.
Διαβάστε επίσης | The X-File: Me Too
