Έχοντας κερδίσει μεγάλη δημοσιότητα σε νεαρή ηλικία ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης την προσπέρασε με σπάνια ωριμότητα. Και όταν ήρθε η καλλιτεχνική επιτυχία, δικαιώθηκε. Και την απολαμβάνει. Η Θάλεια Καραφυλλίδου μίλησε μαζί του.
Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης κατάφερε κάτι που έχουν πετύχει πολύ λίγοι Έλληνες καλλιτέχνες: να δημιουργήσει το δικό του είδος. Οι τηλεοπτικές του σειρές και ταινίες αποτελούν τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες, και ακόμη και οι επικριτές του παραδέχονται ότι έχει πολύ μεγάλο ταλέντο, ξέρει ακριβώς τι θέλει το κοινό του. Είναι ο άνθρωπος-ορχήστρα: παίζει, γράφει, σκηνοθετεί, επιλέγει τις πιο όμορφες μουσικές για να ντύσει τα έργα του και ασχολείται με την παραμικρή λεπτομέρεια, μέχρι να σιγουρευτεί ότι είναι όλα στην εντέλεια. Έρχεται στο ραντεβού μας φορώντας λευκό Τ-shirt, τζιν, μαύρα common projects, τα χαρακτηριστικά του πλέον wayfarer και το πιο πλατύ χαμόγελο. Πίνουμε γαλλικό καφέ και μιλάμε πολύ για τον ελληνικό κινηματογράφο, τους νέους δημιουργούς, τα γυρίσματα που σταμάτησαν λόγω της πανδημίας και, ασφαλώς, για το αγαπημένο του νησί, τους Παξούς. Μοιραζόμαστε, εξάλλου, την ίδια αγάπη για τα Επτάνησα. Σεμνός, ευγενής, με απίστευτο χιούμορ, μας μιλάει αποκλειστικά για τα προσεχή σχέδιά του και «let the music play».
Η ζωή που δημιούργησες ήταν της απολύτου επιλογής σου;
Της απολύτου επιλογής μου είναι δύσκολο να το πω. Βλέπεις, οι ζωές και οι επιλογές μας καθορίζονται από τα πρώτα παιδικά μας χρόνια, κατά τα οποία εκ των πραγμάτων είναι αδύνατον να θεωρήσουμε ότι είχαμε την απόλυτη επιλογή. Μεγαλώνοντας –αν και όταν υπάρχει το κατάλληλο περιβάλλον– αρχίζουμε να παίρνουμε τον έλεγχο. Εγώ ήμουν ένα ιδιαίτερα έντονο παιδί, με πάρα πολλή φαντασία, που με έναν τρόπο μού έδινε δύναμη και περιόριζε τους φόβους μου. Η φαντασία ήταν η βενζίνη μου για ό,τι έκανα. Ακόμα και τώρα. Άρα, η ζωή που δημιούργησα μπορεί φαινομενικά να είναι της απολύτου επιλογής μου, ουσιαστικά όμως είναι περισσότερο μια αντίδραση σε όλα αυτά που μπορεί να μην άντεχα.
Λένε ότι τα παιδικά μας χρόνια μάς καθορίζουν. Εσένα ποιο γεγονός –θετικό ή αρνητικό– σε επηρέασε καταλυτικά, με την έννοια ότι σε διαμόρφωσε ως προσωπικότητα;
Δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο. Οι ζωές μας είναι σαν ένα παζλ από πολλά διαφορετικά κομμάτια, θετικά και αρνητικά. Αυτό προσδίδει και την πολυπλοκότητα που έχουμε ως ψυχισμοί, αλλιώς θα ήμασταν μη σκεπτόμενες, μονοδιάστατες αμοιβάδες. Στη δική μου περίπτωση, μπορεί σε πολλά να με καθόρισε ο χωρισμός των γονιών μου στα τέσσερα χρόνια μου, αλλά από την άλλη μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον με καλούς ανθρώπους και ενθάρρυνση για ό,τι ήθελα να κάνω. Δεν με μεγάλωσαν με απαγορεύσεις, φοβίες, νευρώσεις ή βία και απωθημένα. Υπήρξα πολύ τυχερός.
Έχεις πει ότι η βασική σου δυσκολία όταν ξεκινούσες την καριέρα σου ήταν ότι χρειάστηκε αγώνας για να πείσεις τους άλλους για το ταλέντο σου. Πώς ακριβώς τους έπεισες;
Δεν ξέρω αν τους έχω πείσει ακόμα. Η διαφορά είναι ότι πια δεν με νοιάζει και τόσο. Είμαι πλέον σε μια ηλικία που γνωρίζω τι έχει αξία και τι όχι. Μικρότερος, όντως πάλευα και είχα αγωνία να αποδείξω ότι αξίζω. Ήταν αναμενόμενο, αν αναλογιστείς ότι μπήκα νεαρός σε έναν χώρο ιδιαίτερο. Όταν στα δεκαέξι σου ξεκινάς ως ηθοποιός και στα είκοσι τέσσερα κάνεις τις δικές σου δουλειές, αυτό από μόνο του είναι κάπως δυσανάλογο και αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Άρα, η αγωνία να αποδείξεις ότι αξίζεις είναι πιο έντονη. Όμως, ήταν μονόδρομος για μένα, γιατί μου έδινε τρομερή χαρά, δύναμη και λόγο ύπαρξης αυτό που έκανα, όπως το έκανα, στην ηλικία που το έκανα.
