Για να τιμήσουμε ένα από τα πιο παλιά hashtags των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, το Throwback Thursday, ελληνιστί “περασμένα μεγαλεία”, σήμερα θα ξεφυλλίσουμε το άλμπουμ “τι έκανα πέρσι τέτοια εποχή”. Είναι ένα κρίσιμο άλμπουμ γιατί περιέχει τις τελευταίες φωτογραφίες του εαυτού μας λίγο πριν αλλάξει η καθημερινότητά μας δραστικά, πριν ανησυχήσουμε για την υγεία μας και τη ζωή των αγαπημένων μας, πριν δυσκολευτούμε, θρηνήσουμε, παλέψουμε με την μοναξιά και την κρίση ψυχικής υγείας που επίσημα πια έχουμε στα χέρια μας. Είναι οι μέρες που ακούγαμε σαν ηχορύπανση τα νέα για έναν ιο και δεν δίναμε πολλή σημασία, συνεχίζαμε την ζωή μας όπως πάντα, μόνο κάπου κάπου χρησιμοποιούσαμε λίγο περισσότερο αντισηπτικό για τα χέρια από κάτι ξεχασμένα μπουκαλάκια στο βάθος του συρταριού.
Πέρσι τέτοια εποχή λοιπόν, ανέβαινα τον ιστορικό βράχο της Ακρόπολης με τους γιους μου και τον αδερφό μου. Ο Σύζυγος είχε μείνει στην Αμερική γιατί δίδασκε και δεν μπορούσε να πάρει άδεια, και εγώ σε μια βραδινή περιήγηση στο διαδίκτυο βρίσκοντας φθηνά εισιτήρια έλαβα τη θαρραλέα απόφαση να πετάξω μόνη μου με δύο παιδιά για 9,5 ώρες, Νέα Υόρκη-Αθήνα απευθείας σύνδεση, για να χαρώ τον Αττικό ήλιο και τους ανθρώπους μου που τον χαίρονται καθημερινά. Καλωσήρθατε στο Ελευθέριος Βενιζέλος είπε η φωνή και γέλασα μόνη. Τα παιδιά είχαν κοιμηθεί με το που μπήκαμε στο αεροπλάνο και ξύπνησαν μόνο για το πρωινό. Η πιο εύκολη πτήση της ζωής μου.
Στα πάτρια εδάφη, είδα πρώτα την Ελένη και τον Τζιμάκο, δηλαδή είδα μια μαμά με ένα αγόρι και σκέφτηκα “αχ, αυτοί μοιάζουν με την Ελένη και τον Τζιμάκο” και χαμογέλασα για την νοσταλγία μου, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ήταν όντως αυτοί και είχαν έρθει να μας υποδεχτούν για έκπληξη. Τα παιδιά μας, που έχουν μοιραστεί ροδάκινα στην Σύρο και παστέλια στην Αθήνα από τότε που ήταν νήπια, άρχισαν αμέσως να παίζουν, σαν να μην έχουν περάσει ούτε μέρα χωριστά, έστελναν τα αυτοκινητάκια τους με φόρα στην άλλη άκρη του διαδρόμου και τσίριζαν από χαρά.
Οι γονείς μου είχαν μαζί όλα τα απαραίτητα: ΙΟΝ αμυγδάλου για μένα και παιχνίδια με σειρήνες που αναβοσβήνουν για τα παιδιά –κάτι που δεν θα διάλεγε ποτέ κανένας γονιός και θα έπρεπε να μετονομαστούν “τα παιχνίδια που μόνο οι παππούδες κάνουν δώρο”. Ο αδερφός μου πετούσε βαλίτσες στο πορτμπαγκάζ και έκανε αστεία, ενίοτε με έναν ανιψιό του σκαρφαλωμένο στους ώμους του. Αν έπρεπε να σου περιγράψω μια στιγμή απόλυτης ευτυχίας θα ήταν αυτή.