Η ομάδα της Vogue Ukraine γράφει για την ζωή σε πόλεμο

Daria Slobodyanik, culture editor

Όταν ξεκίνησε η επίθεση κοιμόμουν. Ξύπνησα μόλις χτύπησε το τηλέφωνο του συντρόφου μου. «Μόλις ξεκίνησε» του είπαν, η ώρα ήταν 5.37 το πρωί. Λίγα λεπτά αργότερα ακούσαμε τις σειρήνες. Θυμάμαι πως δεν πίστευα ότι θα ξεσπάσει πόλεμος μέχρι εκείνη την στιγμή και αναρωτιόμουν αν έπρεπε να πάω στη δουλειά. Ακολούθησε και άλλη έκρηξη και πολλές ακόμα. Δεν πήγα ποτέ στο γραφείο. Καταλάβαμε πως έπρεπε να μείνουμε στο Κίεβο. Ο σύντροφός μου είναι γιατρός σε στρατιωτικό νοσοκομείο. Στις 7 το πρωί κλήθηκε στην δουλειά του.

Σε στιγμές κρίσης αντιδρώ γρήγορα, το πιο σημαντικό είναι να σκεφτώ τι θα κάνω. Στην διάρκεια ενός πολέμου υπάρχουν πολλά που μπορείς να κάνεις. Στις 8 το πρωί ενημέρωσα τους συναδέλφους μου πως θα μείνω στο Κίεβο και θα καλύπτω τον πόλεμο για το site της Vogue Ukraine. Δεν φανταζόμουν ποτέ πως η Vogue θα κάλυπτε τέτοια θέματα, αυτή είναι όμως η νέα πραγματικότητα. Αντί να κοιτάζω τις τάσεις και τους celebrities, γράφω για το πώς θα σταματήσει μια πληγή να αιμορραγεί και πώς θα βοηθήσουμε τον ουκρανικό στρατό. Μείναμε στο Κίεβο, όμως δεν έχουμε παιδιά να φροντίσουμε.

Υπάρχει ένα πάρκινγκ που χρησιμοποιούμε σαν καταφύγιο με τους γείτονές μας, μπορούμε να κοιμηθούμε στα αυτοκίνητα και προσπαθώ όσο μπορώ να βοηθάω. Αγοράζω αντισηπτικά για το στρατό, βοηθώ τον ψηφιακό στρατό που δημιουργήθηκε από το Υπουργείο Ψηφιακού Μετασχηματισμού. Με τους γείτονές μου χτίζουμε ένα οδόφραγμα μπροστά στο σπίτι μας. Θέλω να κάνω ακόμα περισσότερα, να μαγειρεύω για νοσοκομεία που πλέον έχουν ανάγκη από εθελοντές. Θα ήθελα η σειρήνα να μην ηχεί τόσο συχνά στο Κίεβο.

Προσπαθώ αντί να σκέφτομαι τον θάνατο, να σκεφτώ κάτι όμορφo. Τον καλό καφέ που θα απολαύσω στο Podol όταν νικήσουμε τον εχθρό. Πώς θα λούσω τα μαλλιά μου με ηρεμία, γιατί τώρα φοβάμαι μήπως δεν ακούσω την σειρήνα. Κάθε πρωί με ξυπνάει το τηλεφώνημα του πατέρα μου που μένει στην Οδησσό, αυτά είναι τα πιο σημαντικά τηλέφωνα για εμένα.

Αν φοβάμαι; Πιστεύω όχι. Σκέφτομαι αυτούς που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, τον φίλο μας τον Yaroslav ή τον αδερφό του συντρόφου μου που στα 20 μάχεται στο Chernihiv ή όσους βρίσκονται στα ασθενοφόρα ή τους δημοσιογράφους στην εμπόλεμη ζώνη. Ο πόλεμος μας έκανε να σκεφτούμε ο ένας τον άλλο, ένα πολύτιμο μάθημα ζωής, αλλά με πολύ υψηλό τίμημα.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Daria Slobodianyk (@daryaslobodianyk)

Irina Volodko, sales manager

Νομίζω πως πάντα θα θυμάμαι αυτή την ημέρα και τον φόβο που ένιωσα. Στο δρόμο και στο σπίτι τα τηλέφωνα χτυπούν. Απαντώ χωρίς δισταγμό, «μόλις ξεκίνησε» μου λένε.

Αυτές τις ημέρες τις πέρασα στο Κίεβο, οι συνεχείς προειδοποιήσεις να προφυλαχτούμε από ενάεριες επιθέσεις με τρομάζουν. Μια φορά περπάτησα μέχρι το σπίτι, με το ζόρι έφτασα στην είσοδο όταν οι σειρήνες ήχησαν πάλι. Φοβάμαι για το σπίτι μου και τους αγαπημένους μου και πάντα σκέφτομαι αν έχω πάρει τις σωστές αποφάσεις. Οι επικοινωνίες μου πια περιορίζονται στο: «Τι κάνεις;». Πολλές φορές το άγχος μετατρέπεται σε δάκρυα και κατάρρευση.

Ksenia Shagova, Brand Manager της Vogue Ukraine

Θα θυμάμαι για πάντα την 24^η Φεβρουαρίου, όπως όλοι μας. Ξύπνησα νωρίς, ένας φίλος μου τηλεφώνησε και μου είπε πως το Κίεβο βομβαρδίστηκε. Είχαμε ήδη ένα σχέδιο στο μυαλό μας και τα πράγματά μας έτοιμα. Άρχισα να τρέχω μέσα στο σπίτι και να σκέφτομαι αν έχω ξεχάσει κάτι. Προσπαθούσα να σκεφτώ ακόμα και αν πρέπει να βουρτσίσω τα δόντια μου.

Περάσαμε δύο μέρες σε μια φάρμα κοντά στο Κίεβο, κοιμόμασταν σε βάρδιες, ώστε πάντα κάποιος να είναι ξύπνιος. Μετά συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Πολλές γέφυρες και πολλοί δρόμοι κοντά στο Κίεβο έχουν καταστραφεί. Για πρώτη φορά μετά από μέρες κατάφερα να κοιμηθώ. Ένας φίλος μου έδωσε τον υπολογιστή του και τώρα δουλεύω κάπως διαφορετικά. Προσπαθώ απλά να είμαι λίγο χρήσιμη στην χώρα μου.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Alyona Ponomarenko (@alyonaponomarenko)

Alyona Ponomarenko, Beauty Editor

Μια από τις πιο τρομακτικές στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Στις 4 το πρωί ακριβώς το Κίεβο βομβαρδίστηκε και μας είπαν πως ξεκίνησε πόλεμος. Στις 24 Φεβρουαρίου ξύπνησα από τους θορύβους , αλλά ακόμα δεν μπορούσα να καταλάβω πως γινόταν πόλεμος. Ζούμε στον 21^ο αιώνα, στην πολιτισμένη Ευρώπη. Ο Χίτλερ δεν ζει πια, τώρα όμως μοιάζει να έχει μετενσαρκωθεί.

Ένα παιδί, ένας πατέρας, το αυτοκίνητο. Πήγαμε στο νοσοκομείο στην άλλη άκρη της πόλης, αλλά ήταν αδύνατο να κουνηθούμε. Το Κίεβο μπλοκαρίστηκε από την κίνηση, παιδιά, ενήλικες, κατοικίδια, όλοι προσπαθούσαν να εκκενώσουν την πόλη.

Παρακάλεσα τον πατέρα μου να πάρει ένα ταξί από το νοσοκομείο και να έρθει να μας βρει. «Η θέση μου είναι δίπλα στην σύζυγό μου», είπε. Η μητέρα μου από την άλλη έφευγε από το Brovary, περίπου 20 χλμ από το Κίεβο, μαζί με την οικογένεια του αδερφού μου. Εκείνο το πρωί φώναξα τόσο πολύ στον πατέρα μου που έχασα την φωνή μου, νομίζω πως τα μαλλιά μου άσπρισαν σε μια μέρα.

Φτάσαμε στο σπίτι του πεθερού μου έξω από το Κίεβο. Εκεί υπήρχε καταφύγιο, κελάρι, προμήθειες. Το βράδυ από το πολύ κρύο έβλεπα την αναπνοή μου στον αέρα. Κατά την διάρκεια της ημέρας έγραφα για την Vogue Ukraine, αντί για μυστικά ομορφιάς, έγραφα για το πώς θα κλείσει μια πληγή.

Η συνάδελφός μου από την Vogue Czech Republic, Sindi Kerberova, μου έγραφε συχνά και μου προσέφερε βοήθεια και διαμονή. Την είχα γνωρίσει μόνο μια φορά, αλλά άπλωσε το χέρι της και μου άνοιξε την καρδιά της. «Πάρε τον πατέρα σου, την μητέρα σου, τον γιο σου και φύγε». Χωρίς την Sindi δεν θα τα καταφέρναμε.

Στην διαδρομή σταματήσαμε σε ένα ζεστό σπίτι στο Frankivsk, μας προσέφεραν ένα ζεστό μπάνιο, φαγητό και ένα άνετο κρεβάτι, μετά από ένα εξαντλητικό ταξίδι. Την επόμενη μέρα συνεχίσαμε την διαδρομή μας για τα σύνορα. Όλα ήταν έτοιμα, ακόμα και το φαγητό για το ταξίδι. Το τελευταίο λεπτό όμως συνειδητοποίησα πως δεν μπορώ να αφήσω την χώρα μου. Κανείς δεν ξέρει πόσος χρόνος μας απομένει, όμως θέλουμε να τον περάσουμε μαζί.

Είμαστε στην Ουκρανία. Βοηθάμε την χώρα μας. Είμαστε Ουκρανοί. Ενωμένοι μένουμε δυνατοί. Με τον Θεό μαζί μας, είμαστε δυνατοί. Έχουμε την υποστήριξη του κόσμου. Συμβαίνει μια μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό. Ξέρουμε πως το καλό θα επικρατήσει.

Svitlana Roschuk, manager εμπορικού τμήματος

Πήγα στο Lutsk μαζί με τον πατέρα μου τρεις μέρες πριν ξεκινήσει ο πόλεμος. Είχα αγωνία με τα νέα και φοβόμουν. Ξυπνήσαμε στις 5 το πρωί μετά από δύο εκρήξεις, ένα στρατιωτικό αεροδρόμιο πολύ κοντά μας είχε βομβαρδιστεί. Την επόμενη ημέρα τρία ακόμα αεροδρόμια βομβαρδίστηκαν. Είμαι ακόμα σε σοκ. Δεν μπορώ να φανταστώ πως γίνεται στην καρδιά του 21ου αιώνα στην Κεντρική Ευρώπη, μια χώρα να θέλει να πάρει τον έλεγχο μιας άλλης. Δεν μπορώ παρά να βλέπω τις ειδήσεις και να κλαίω. Κάθε μέρα επικοινωνώ με οικογένεια και φίλους για να μάθω αν είναι ζωντανοί και ασφαλείς. Μου είναι αδύνατο να μαθαίνω πως βομβαρδίζουν το Κίεβό μου, το Χάρκοβο και τόσες πόλεις, πως πεθαίνουν παιδιά και τόσοι άνθρωποι.

Κλαίω από θυμό και μίσος, αλλά κλαίω και από υπερηφάνεια για τον στρατό μας, τους ανθρώπους μας, τον Πρόεδρό μας, τον οποίο μέχρι πρόσφατα αντιμετώπιζα με ειρωνεία. Δεν περίμενα τόση δύναμη από αυτόν. Κάτω από τον κωμικό αέρα, κρύβεται μια τίγρης.