Politicult: Καρτ Ποστάλ από τη Μύκονο

Στην δική μου περίπτωση και σε έναν τομέα νομίζω παίρνω τη σκυτάλη από το Ζάχο Χατζηφωτίου. Το “κακό” ξεκίνησε με τη Μύκονο, το νιώθω. Έχω αρχίσει και περνάω στη σφαίρα των “παλιών” κονεσέρ, έτσι γράφω σε έντυπα ή δίνω τα απαραίτητα tips για το νησί. Eχω ξεκινήσει δειλά δειλά και αυτήν την γκρίνια της νοσταλγίας που προσπαθώ να πατάξω για να παραμείνω relevant. Όλα αλλάζουν και πρέπει να το παίρνουμε απόφαση. Έτσι και φέτος στη Μύκονο όπου επέλεξα ένα βράχο πάνω στο βοριά για κατοικία , ο οποίος έτυχε να γίνει το hot spot του μεγάλου “πάρτυ”, προσπαθώ να κάνω ένα σλάλομ ανάμεσα στα μαύρα vans και τις σαμπανιέρες κρατώντας μόνο τα θετικά του νησιού.

Τα πρώτα μου ψώνια έκανα από τον κύριο Νίκο στα Ματογιάννια όπου πήρα σουβέρ σουβενίρ με πελεκάνους και κολιέ με κοχυλάκια, γιατί τον αγαπώ και θέλω να αντισταθεί όσο και αν χάρηκα που είδα το συγκλονιστικό μαγαζί της Gucci στη θέση μιας γκαλερί δίπλα στο Cine Manto. To Cine Manto είναι η όασή μου. Εκεί τρώμε σουβλάκι και πίνουμε τις βότκες μας, κάτω από τα ψηλούς φοίνικες ενώ ο γιος μου βλέπει Fast and Furious απολαμβάνοντας ποπ κορν και γνήσιο ελληνικό καλοκαίρι. Δεν ξέρω αν έχουμε εκτιμήσει την αξία των θερινών σινεμά. Είμαστε μοναδικοί και πρωτοπόροι στον τομέα.

Politicult: Καρτ Ποστάλ από τη Μύκονο-2 — ©Christina Politi

Το πρωί ξυπνάω νωρίς και κατεβαίνω στο γυαλό για πρωινό στο Jackie O Cantina. Όταν έχει δρομολόγιο στις 11.30 παίρνω το πλοίο για τη Δήλο. Μία βόλτα στο μαγικό νησί σου δίνει ενέργεια. Ένα είδος προσκηνύματος. Εκεί βέβαια μου έρχεται να γκρινιάξω με την εγκατάλειψη. Τα αγριόχορτα ανάμεσα στα ψηφιδωτά και άλλα πολλά. Ένας θησαυρός που αν τον είχε άλλο κράτος θα τον αξιοποιούσε διαφορετικά. Εκτός από τις διάσημες μπουτίκ τα ντόπια μαγαζάκια στη χώρα έχουν θησαυρούς. Άλλη μία όαση παραμένει η παραλία στο Αγράρι. Έψαξα αμέσως τον αγαπημένο μου γάτο τον Τάσο. Είναι εκεί και έχει και παιδί ίδιο. Η κυρία Βιολέτα μου έκανε δώρο μηλόπιτες που σπάνε τη μύτη με τη θεσπέσια μυρωδιά τους. Φέτος δεν μιλάμε για καλλίγραμμο σώμα. Μέρα με τη μέρα το καταστρέφω ευλαβικά και χωρίς τύψεις. Μία η μακαρονάδα με τα πιπέρια του Πέσκια, την άλλη η μακαρονάδα με το αυγοτάραχο στο Mykonos Social, άλλη μία τα burgers στην παραλία του Alemagou.. αμέτρητες οι θερμίδες. Φαγητό αντί για χορό και facial στο spa του Santa Marina, υπό την σκιά της πανδημίας.

Politicult: Καρτ Ποστάλ από τη Μύκονο-3 — ©Christina Politi

Μετά από μαγικές ημέρες άπνοιας ξεκίνησε και ο αέρας. Το αυθεντικό soundrack της Μυκόνου.

Τώρα που το σκέφτομαι και ο Ζάχος είχε σπίτι στη Φτελιά. Ήταν η παραλία των ντόπιων. Εδώ μάζευαν κοχυλάκια. Ποτέ δεν πίστευα εγώ που κυνηγούσα το πάρτυ, πως το πάρτυ θα κυνηγάει εμένα κι εγώ θα τρέχω να το αποφύγω. Νομίζω πως πρέπει να κάνω επειγόντως σύσκεψη με τις νεαρές φίλες μου, που μου σταθεροποιούν την πυξίδα.