Τα μηνύματα της φίλης εξηγούσαν γιατί δεν απαντούσε στο κινητό. «Με συγχωρείς, δεν μπορώ να μιλήσω τώρα, κάνω ψυχοθεραπεία», «online», «θα σε πάρω αργότερα». Όταν τελικά μιλήσαμε, το πρώτο πράγμα που της είπα, εντελώς αυθόρμητα, ήταν «τυχερούλα».
Η επιλογή της λέξης δεν ήταν τυχαία και σίγουρα δεν ειπώθηκε εν είδει χαριτωμένου σχολίου. Αυτό που πραγματικά της έλεγα ήταν «μπράβο που καταφέρνεις να κάνεις κάτι ουσιαστικό εν μέσω όλης αυτής της κατάστασης, που αφιερώνεις χρόνο και χρήματα σε κάτι με βραχυπρόθεσμα αλλά και μακροχρόνια αποτελέσματα, που επενδύεις πραγματικά στον εαυτό σου».
Πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που έκανα μια «προσωπική» επένδυση; Και δεν εννοώ την πολύ πρόσφατη αγορά γιορτινών κουραμπιέδων με επικάλυψη λευκής σοκολάτας από ζαχαροπλαστείο ειδικευμένο σε χαμηλά λιπαρά και πιο υγιεινές θερμίδες – αν και δεν υποτιμώ καθόλου αυτήν την γαστρονομική επιλογή, η οποία με ενισχύει πρωτίστως ψυχολογικά. Αλλά ούτε κάποιου τύπου χρηματοοικονομικής επένδυσης σε κάποια ψηφιακή πλατφόρμα που προτείνει την αγορά κρυπτονομισμάτων – κάτι που, ομολογώ, δεν είχα ποτέ σκεφτεί μέχρι τώρα.
Στην πραγματικότητα, πάει καιρός από την τελευταία φορά που έκανα αυτό που συνήθως λέμε, «κάτι για μένα». Τόσος καιρός, που δεν είμαι καθόλου σίγουρη πλέον για το τι μπορεί να σημαίνει σήμερα αυτό. Την τελευταία φορά που μπήκα σε κατάστημα και αγόρασα μια χαριτωμένη τσάντα με στοιχεία ανοράκ; Το τελευταίο έντονο, αθλητικό μασάζ – σκεφτείτε κάτι σε οδοστρωτήρα και όχι εκείνο το απαλό, χαλαρωτικό με ασιατικές ορχηστρικές μελωδίες και κεριά – στο οποίο υποβάλλω τον εαυτό μου για την ανακούφιση του αυχένα και των χεριών; H μήπως την πρεμιέρα μου στην τέχνη του διαλογισμού, όπου πέρασα μια ώρα φυσώντας και ξεφυσώντας, ενώ οι υπόλοιποι της διαδικτυακής παρέας αναζητούσαν το προσωπικό τους μάντρα;
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την εποχή που η προσωπική μου επένδυση – ή αλλιώς το μεγάλο αντικείμενο του πόθου – ήταν ένα (οποιοδήποτε) ζευγάρι σκουλαρίκια Chanel. Πολύ αργότερα, αλλά με σίγουρο βήμα, η προσωπική επένδυση άρχισε να (ξε)φεύγει από τον χώρο της ύλης και του αναγνωρισμένου πλέον shopping therapy, για να στραφεί σε άλλου τύπου προορισμούς. Ήταν η εποχή που ένα μικρό ή μεγαλύτερο ταξίδι έπαιζε κεντρικό ρόλο στην ανάπτυξη ενός είδους προσωπικού therapy και της απόλυτη ανανέωσης της εγκεφαλικής και σωματικής ενέργειας. Νωρίτερα φέτος, μια συνδρομή στο Netflix (την οποία «φύλαγα» για κάποια ειδική περίσταση, τύπου λουμπάγκο) αποδείχτηκε σοβαρή προσωπική επένδυση στην αρχή της πανδημίας.
Στην τωρινή, ψηφιακή και μη μας διάσταση, είναι τεράστια προσωπική πρόκληση να υπάρχεις και να σκέφτεσαι out-of-the (shopping) box, να επενδύεις σε οτιδήποτε μπορεί να αποδειχθεί θετικό για τον εαυτό σου. Κι αυτό μάλλον δεν είναι θέμα «τύχης», γιατί τελικά πρόκειται για κάτι πολύ πιο «απτό»: το γνώθι σαυτόν.
Διαβάστε Επίσης | The Vibe: Παγωμένο Prosecco στο μπάνιο
