Πρώτος τίτλος: «ποια είναι η κομμώτρια σύντροφος του ταδε που κατεβαίνει υποψήφια με το ΣΥΡΙΖΑ»
Δεύτερος τίτλος: «ο θηλυκός Πιερακακης του ΣΥΡΙΖΑ»
Τρίτος τίτλος: «άφησε το γάμο για τις εκλογές»
Τέταρτος τίτλος: «υποψήφια βουλευτής χώρισε λόγω του ΠΑΣΟΚ»
Πέμπτος τίτλος: «κόρη πολιτικού παρουσιάζει την υποψηφιότητα της με το ΠΑΣΟΚ ενώ βάφεται»
Κάπως έτσι αντιμετωπίζονται οι γυναίκες υποψήφιες βουλευτίνες στην Ελλάδα. Είναι σύντροφοι, κόρες ή θηλυκές εκδοχές κάποιου…σοβαρού άνδρα πολιτικού. Κατεβαίνουν στο ίδιο κόμμα με τον σύζυγο/μπαμπά ή αντ αυτού. Μιλούν για το γάμο τους ή τη σχέση τους που καταστράφηκε λόγω πολιτικής, βάφονται για να προσελκύσουν δημοσιότητα. Δεν λέω ότι δεν είναι συνένοχες συχνά κι οι ίδιες σε αυτή τη συνθήκη, που τις θέλει ετερόφωτες, εξαρτημένες και υποχρεωμένες να κάνουν σάχλες για να ξεχωρίσουν. Τα περί εσωτερίκευσης της πατριαρχίας τα έχουμε ξαναπει, δεν είναι τίποτα καινούριο.
Όμως οι βασικοί υπεύθυνοι είναι τα ΜΜΕ που περίπου απαιτούν την αναγνωρισιμότητα (εστω εξ αγχιστείας) ή κάποιο οικείο πολιτισμικό σημείο αναφοράς για να ασχοληθούν με μια υποψήφια. Το ίδιο κι οι ηγέτες των κομμάτων που συνήθως δεν τολμούν να επιλέξουν νέα άγνωστα ονόματα που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά.
Πριν λίγους μήνες η Ζέφη Δημαδάμα ανακοίνωσε πως δεν θα είναι υποψήφια με το ΠΑΣΟΚ επειδή «Η πολιτική σήμερα έχει τοξικότητα, έχει δυσκολίες -περισσότερες και σκληρότερες για τις γυναίκες υποψήφιες- ενώ θέλει ανεξάντλητους οικονομικούς πόρους (δεν έχω ούτε θέλω να έχω χορηγούς)». Τόσο απλά. Κι η ανάρτηση της έγινε viral για την ακριβοθώρητη ειλικρίνεια της. Θα ήθελα να ακούσω μια γυναίκα να μιλάει εξίσου ωμά, αλλά η κατάληξη να είναι η αντίθετη: να βάζει υποψηφιότητα.
