«Αυτό το καλοκαίρι δεν ήταν όπως το φανταστήκαμε», έγραψαν τον Αύγουστο πολλοί χρήστες στα social media. Εννοούσαν τις φωτιές, τα κρούσματα που ανεβαίνουν λόγω της μετάλλαξης Δελτα, τις συνταρακτικές εικόνες από το Αφγανιστάν. Η αβεβαιότητα όμως, ακόμη και για το εγγύς μέλλον, φαίνεται πως θα είναι η νέα κανονικότητα. Η δυσκολία να σχεδιάσει κανείς τι θα κάνει όχι σε δυο-τρεις μήνες, αλλά και τις επόμενες εβδομάδες είναι η βασική κληρονομιά της πανδημίας. Ολα είναι υπό αίρεση. Η ζωή συνοδεύεται διαρκώς από έναν αστερίσκο.
Ακούω γονείς και μαθητές να λένε ότι τα σχολεία θα ανοίξουν και συμπληρώνουν πάντα τη φράση «εκτός απροόπτου». Οι φοιτητές δεν είναι σίγουροι αν θα πηγαίνουν στο Πανεπιστήμιο ή αν θα παρακολουθούν παραδόσεις ον-λάιν. Κάποιοι δυσκολεύονται να φανταστούν το φθινόπωρο χωρίς λοκντάουν. Αμφισβητούν πως είναι δυνατόν να συνεχιστεί η οικονομική δραστηριότητα, ενώ οι ΜΕΘ γεμίζουν. Οι περισσότεροι διστάζουν να κλείσουν ταξίδια για τον προσεχή χειμώνα. Oι γάμοι αναβάλλονται και πάλι. Οποιος πρόλαβε, πρόλαβε.
Οι κουβέντες γίνονται πάλι ανιαρές. «Είχε κόσμο εκεί που πήγες διακοπές; Γύρισες στο γραφείο ή δουλεύεις ακόμη από το σπίτι; Ποιο εμβόλιο έκανες; Θα χρειαστεί τρίτη δόση; Φοράς μάσκα στο δρόμο; Σου έχουν σκανάρει το πιστοποιητικό;». Ηρθε το τέλος του καλοκαιριού και η επικοινωνία γίνεται ξανά μονοθεματική. Ο κορωνοϊός εξουδετερώνει τα πάντα. Σαν να παίζει μπόουλινγκ με την υπόλοιπη ζωή.
Παραδοσιακά όμως το φθινόπωρο και δη ο Σεπτέμβρης είναι, μαζί με τον Ιανουάριο, ο μήνας των μεγάλων αποφάσεων, των κατηγορηματικών «θα». «Θα ξεκινήσω γυμναστική, θα βγάλω δίπλωμα οδήγησης, θα μάθω βιολί, θα πηγαίνω σε εκθέσεις και θέατρα». Η αβεβαιότητα δρα τώρα παραλυτικά. Ουδείς μπορεί να πει αταλάντευτα τι θα κάνει, γιατί όλα είναι στον αέρα: τα γυμναστήρια, οι σχολές οδήγησης, τα ωδεία, οι χώροι ψυχαγωγίας. Καλύτερα λοιπόν να μην κάνει κανείς φιλόδοξα πλάνα, όταν κινδυνεύει να βρεθεί κλεισμένος σπίτι, απέναντι από έναν υπολογιστή, να κάνει γυμναστική, να εργάζεται, να σπουδάζει, να μιμείται συνταγές, να βλέπει ταινίες και όπερες. Να μετράει και να ξεχωρίζει τις μέρες με βάση τα επεισόδια και τις σεζόν Netflix. Να περιορίζει τον ηδονισμό του σε μια παραγγελία Wolt.
H μόνη σταθερά είναι οι μέρες που μικραίνουν, μια αιφνιδιαστική βραδινή ψύχρα που μυρίζει φθινόπωρο, τα τζιτζίκια που γίνονται λιγότερο θορυβώδη σταδιακά, οι ειδοποιήσεις στο κινητό με τα νέα κρούσματα και τους νεκρούς κάθε απόγευμα. Τα αποδημητικά πουλιά δεν φεύγουν προς το παρόν, τα πρωτοβρόχια δεν άρχισαν, ούτε τα κλισέ των μαθητικών εκθέσεων δεν επαληθεύονται.
Διαβάστε επίσης | Η ευτυχία είναι δωρεάν
