Σφοδρή αντιπαράθεση προκάλεσε η δήλωση του δημοσιογράφου, συντρόφου της Ιταλίδας πρωθυπουργού Τζόρτζια Μελόνι ότι οι νέες γυναίκες καλό θα ήταν να μη μεθούν αν θέλουν να αποφύγουν τον βιασμό. «Οταν πας για χορό έχεις κάθε δικαίωμα να μεθύσεις αλλά αν αποφύγεις να μεθύσεις και να χάσεις τις αισθήσεις του μπορείς ταυτόχρονα να μην μπλέξεις και να μην πέσεις πάνω στον “λύκο”», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Αντρέα Τζιαμπρούνο, δημοσιογράφος στο δεξιό μπερλουσκονικό κανάλι Rete 4, σχολιάζοντας μια σειρά από ομαδικούς βιασμούς κοντά στη Νάπολη και το Παλέρμο.
«Δεν μπορούν να μην κατηγορήσουν τις γυναίκες: μην βγαίνεις έξω, μην πηγαίνεις εκεί που είναι σκοτεινά, μην ντύνεσαι προκλητικά. Αυτά πλέον είναι απαράδεκτα», απάντησε η Σεσίλια ντ Ελια, γερουσιαστίνα του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος και αντιπρόεδρος της επιτροπής που ερευνά τις γυναικοκτονίες. «Αν μια γυναίκα πιει πολύ, θα έπρεπε να φοβάται τον πονοκέφαλο, όχι τον βιασμό», πρόσθεσε και κάλεσε τη Μελόνι να πάρει αποστάσεις από τις επίμαχες δηλώσεις του συντρόφου της.
Aν τέτοιου είδους απόψεις ηχούν οικείες για μια μεσογειακή χώρα με έντονη πατριαρχική παράδοση και επιδημικές διαστάσεις της σεξουαλικής βίας όπως η Ιταλία, αιφνιδιάζει το γεγονός πως αυτοί οι μύθοι επιβιώνουν και σε αγγλοσαξονικές χώρες και μάλιστα σε θεσμικό επίπεδο. Στις αρχές του χρόνου μια μελέτη η οποία χρηματοδοτήθηκε από τη βρετανική κυβέρνηση αποκάλυψε ότι η ενοχοποίηση του θύματος είναι μια στερεοτυπική στάση που υιοθετείται άκριτα από τους αστυνομικούς εκείνους που ερευνούν υποθέσεις σεξουαλικών εγκλημάτων. Το γεγονός αυτό ερμηνεύει ότι μόλις στο 1,6% των υποθέσεων ασκούνται διώξεις κατά των θυτών σε Αγγλία και Ουαλία. «Προδικάζουμε μαζικά την αξιοπιστία του θύματος και εξετάζουμε το θύμα περισσότερο από ό,τι το έγκλημα καθεαυτό», παραδέχθηκε ανώτατο στέλεχος των δυνάμεων ασφαλείας στη χώρα.
Ένας από τους πλέον διαδεδομένους μύθους που επικαλούνται όσοι ενοχοποιούν τα θύματα για το βιασμό τους είναι πως δεν προέβαλαν αντίσταση και δεν επιχείρησαν να διαφύγουν, ένα επιχείρημα που χρησιμοποιείται συχνά στις δικαστικές αίθουσες από τους συνηγόρους κατηγορουμένων για βιασμό. Ωστόσο επιστημονικές έρευνες νευροχειρουργών έχουν αποδείξει ότι συχνά τα θύματα βιασμών «παγώνουν» σε μια προσπάθεια του οργανισμού τους να ανταπεξέλθει στο φόβο και την απειλή, την οποία υφίστανται. Η φετινή μελέτη του UCL θα μπορούσε να αλλάξει τα νομικά δεδομένα στις υποθέσεις και να οδηγήσει σε επιτάχυνση των δικαστικών αποφάσεων, αφού ακυρώνει την επιχειρηματολογία όσων δικηγόρων επιχειρούν να εξισώσουν την έλλειψη αντίστασης με τη συναίνεση.
