Την επομένη της γιορτής της δημοκρατίας, φέτος τον Ιούλιο, χάζευα τις φωτογραφίες στο προεδρικό μέγαρο. Η Φώφη (σσ: Γεννηματά, ακόμη και το γεγονός ότι πάντα την προσφωνούσαμε με το μικρό της όνομα δείχνει το μέτρο της οικειότητας μαζί της) ήταν πιο όμορφη από ποτέ, έλαμπε φορώντας ένα κομψό μαύρο φόρεμα. Τα μαλλιά της ήταν ωραία χτενισμένα και είχε ένα διάπλατο χαμόγελο. Η εικόνα της μου δημιούργησε μια απίστευτη αισιοδοξία. Μία γυναίκα που αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας, έκανε εξοντωτικές χημειοθεραπείες και πιθανότατα έχασε τα μαλλιά της, κήδεψε και τους δυο της γονείς από καρκίνο, βρισκόταν τελικά στην ηλικία των 56 ετών να εκπέμπει αυτοπεποίθηση, δυναμισμό και γοητεία.
To πρώτο σοκ ήταν η απόσυρσή της από τη διεκδίκηση της ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ και η εσπευσμένη εισαγωγή στον Ευαγγελισμό. Το δεύτερο ήταν η είδηση του θανάτου της. Είναι δύσκολο να μην συγκινηθεί κανείς και να μην ταυτιστεί, ειδικά όταν είναι γυναίκα, με την ίδια περίπου ηλικία. Πώς ζει κανείς όταν η σκιά του θανάτου πλανάται διαρκώς πάνω του; Πώς προετοιμάζει την έξοδο τις τελευταίες εβδομάδες; Τι λέει στα (συχνά ανήλικα) παιδιά του;
Η μητέρα μου πέθανε όταν ήταν 43 ετών. Στην τσάντα της βρήκα ένα σημείωμα σε μένα. Ηταν αφόρητα ειλικρινές και ωμό, αλλά μου έκανε εντύπωση μία μικρή φράση: «Μην ξεχνάς να ποτίζεις τα λουλούδια». Πώς μπορεί μια γυναίκα 43 ετών που ξέρει ότι θα πεθάνει να νοιάζεται για τα λουλούδια, που θα ζήσουν και μετά από εκείνη; Πώς έχει την ψυχραιμία να γράφει επιστολή στην ανήλικη κόρη της με τέτοιου είδους διεκπεραιωτικές εντολές, όταν αντικρίζει τόσο άμεσα και σε τόσο νεαρή ηλικία την προοπτική της ανυπαρξίας; Αναρωτιέμαι τι είπε η Φώφη στα τρία παιδιά της. Αν πρόλαβε να πει κάτι, αν έπαιζε θέατρο μέχρι τελευταία στιγμή, αν τους άφησε κάποιο σημείωμα παρόμοιο με της μαμάς μου.
“Όταν έγινα 43 ετών, σχεδόν για ένα χρόνο, νόμιζα ότι θα πεθάνω επειδή είχα ακριβώς την ίδια ηλικία με αυτήν της μητέρας μου όταν πέθανε κι η κόρη μου τη δική μου, όταν πέθανε η μαμά μου. Ηθελα μόνο να είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι και περίμενα να έρθει πρώτα ο καρκίνος και μετά ο θάνατος. Οταν έκλεισα τα 44, σηκώθηκα και κατάλαβα ότι τελικά θα ζήσω. «Αυτό που με δίδαξε (σ.σ. ο καρκίνος) είναι ότι η ζωή είναι ωραία. Έμαθα να μη χάνω στιγμές. Να απολαμβάνω το σήμερα. Να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Να προσβλέπω στο αύριο. Ζω σε ρυθμούς τρέλας στην καθημερινότητά μου, αλλά είναι επιλογή μου”, είχε πει σε μια παλιότερη συνέντευξη της η Φώφη Γεννηματά.
Αυτό, νομίζω, είναι το πιο πολιτικό της μήνυμα.
Διαβάστε επίσης | The X File: Έχουμε τα πνευματικά δικαιώματα της ζωής μας;
