«Πάχυνες λίγο στις διακοπές». Έχοντας περάσει τη μισή μου ζωή με διατροφικές διαταραχές αισθάνομαι πως η φράση αυτή που ξεστομίζεται ελαφρά τη καρδιά είναι εξίσου βίαιη με το «είσαι μια ανόητη». Και μπορεί και να είμαι, αλλά είμαι επίσης σίγουρη ότι με το σχόλιο αυτό υποφέρουν οι μισοί (τουλάχιστον) Έλληνες. Δεν ξέρω πως έγινε κι αποκτήσαμε τόση οικειότητα όλοι να αναφερόμαστε στα κιλά των άλλων. Το κάνω κι εγώ καμία φορά, κατα λάθος, ξεχνώντας τη δική μου ευαισθησία. Κάποια στιγμή είπα σε έναν συνάδελφο «Μήπως είσαι ερωτευμένος;», αναπτύσσοντας του-χασκογελωντας-τη θεωρία μου ότι οι άνθρωποι συνήθως αδυνατίζουν λόγω καψούρας. Τώρα που το σκέφτομαι ανατριχιάζω με την επιπολαιότητα μου γιατί ξέρω φυσικά ότι οι άνθρωποι χάνουν κιλά για δεκάδες λόγους: επειδή είναι άρρωστοι, από πένθος ή και (surprise!) διατροφικές διαταραχές.
Μια άλλη φορά είδα μια φίλη μου την οποία είχα καταχωρίσει στην στερεοτυπική εικόνα της εγκύου επειδή είχε πολλά παιδιά και την ρώτησα «πότε με το καλό;». Με κοίταξε επιτιμητικά και μου απάντησε «Δεν είναι αυτό που νομίζεις. Ήπια πολλές μπίρες χθες το βράδυ». Πάλι ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, αλλά τουλάχιστον έμαθα ότι αυτή η παρατήρηση είναι απαγορευμένη ζώνη: όταν την αποτολμάς, υφίστασαι τις συνέπειες, σοφό είναι να μην την κάνεις. Ποτέ και για κανένα λόγο.
Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Μήπως επειδή στην Ελλάδα έχουμε απουσία ορίων; Όπως έχουμε το ακαταλόγιστο όταν αγγίζουμε ανθρώπους σχεδόν αγνώστους, έτσι θεωρούμε ότι έχουμε το δικαίωμα να παρατηρούμε φωναχτά τις αυξομειώσεις βάρους τους; Ή πρόκειται για κατάλοιπο της εποχής που το λευκό και τροφαντό σώμα θεωρείτο ένδειξη αρχοντιάς, μεγαλοαστικής καταγωγής; Και άρα τα σχόλια περί πάχους συνιστούν αταβιστικά κοπλιμέντο;
Είναι λίγο ειρωνικό πως μετά από τόσες καμπάνιες κατά του fat shaming όλοι μας έχουμε παρ’ όλα αυτά την άνεση να παίζουμε το ρόλο της ζυγαριάς με τους γύρω μας. «Τσίμπησες μερικά κιλάκια;». «Έχασες βάρος και σου πάει». «Οφείλεις να παχύνεις λίγο, είσαι μισή μπουκιά». «Ρε ‘σύ, το τερμάτισες, δεν πάει άλλο. Πρέπει να αρχίσεις δίαιτα».
Οι εκστρατείες για την αποενοχοποίηση του πάχους συχνά παραβλέπουν την άλλη πλευρά. Δεν υπάρχει καμπάνια κατά της διαπόμπευσης των λεπτών. Εμμέσως δηλαδή ενισχύεται η πεποίθηση ότι ο υγιής, σωστός, ερωτεύσιμος σωματότυπος είναι ο λιπόσαρκους.
Κατά τα άλλα όλοι, με μια δόση συγκατάβασης κι υποκρισίας, θαυμάζουμε τρομερά την Δανάη Μπάρκα και τα τροφαντά μοντέλα.
