Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται έξαρση στους γάμους. Δεν το λέω εγώ, το λέει η βιομηχανία γάμων παγκοσμίως. Στα σόσιαλ μίντια βλέπω συνέχεια ζευγάρια με τα καλά τους σε κάποιο ελληνικό νησί ή κτήμα έξω από την Αθήνα. Στις φωτογραφίες οι καλεσμένοι περιμένουν να ανοίξει ο μπουφές, πιάνουν τις ανθοδέσμες της νύφης, φορούν μπουτονιέρες και ποσέτ. Τα τραπέζια είναι στολισμένα, καμία φορά η τελετή έχει θέμα, οι μόνοι που φιλιούνται με πάθος είναι οι νιόπαντροι-οι υπόλοιποι ανταλλάσσουν ασπασμούς στον αέρα. Αν για ένα διάστημα οι γάμοι είχαν περιοριστεί κάπως σε επίπεδο μαζικότητας και δαπανών λόγω πανδημίας, σταδιακά οι γνωστές υπερπαραγωγές με εκατοντάδες καλεσμένους και ιλιγγιώδη προϋπολογισμό επιστρέφουν δριμύτερες. Το συζητούσα πρόσφατα με έναν φίλο και μου απάντησε «Βαριέμαι φοβερά αυτούς τους γάμους» κι απάντησα αυθόρμητα «Ναι κι εγώ», αλλά μετά ρώτησα «Σε έχουν καλέσει σε κανέναν τώρα τελευταία;» και εκείνος είπε όχι. Και σκέφτηκα κι εγώ ότι καιρό έχω να πάω σε γάμο, όλο σε κηδείες πάω και αποτεφρώσεις.
Υπήρχε μια περίοδος που πήγαινα σε γάμο κάθε βδομάδα. Ζούσα απέναντι από τον Αγιο Διονύσιο κι η κόρη μου από τα 2 ως τα 10 λάτρευε τις νύφες, ειδικά τις νύφες-τούρτες. Οι κούκλες της ήταν ντυμένες στα λευκά, με έβαζε να της αγοράζω περιοδικά με νυφικά και συχνά πυκνά όταν ήταν άκεφη-για να της φτιάξω τη διάθεση δηλαδή-μπουκάραμε σε κάποια τελετή αγνώστων στην εκκλησία. Θυμάμαι μια φορά, Σάββατο βράδυ, επιστρέφαμε από την παιδική χαρά και το σούπερ μάρκετ κι έτσι κατάκοπες όπως ήμασταν, με τις πλαστικές σακούλες στα χέρια, είδαμε τις κάμερες έξω από τον Αγιο Διονύσιο και χωρίς να πούμε κουβέντα, κοιταχτήκαμε συνθηματικά και μπήκαμε. Καθίσαμε στην πρώτη σειρά, έκρυψα τις σακούλες κάτω από το ξύλινο κάθισμα και χαζεύαμε την ουρά και τα τούλια, την κόμμωση και τη γλώσσα του σώματος του ζευγαριού. Μας μοίρασαν ρύζι και συμμετείχαμε ενεργά στο Ησαϊα Χόρευε, παρακολουθήσαμε τον τσακωμό των συγγενών για το seating στο δείπνο και όταν οι κάμερες στράφηκαν πάνω μας κατεβάσαμε σεμνά το κεφάλι μην μας πάρουν χαμπάρι πως ήμασταν wedding crashers. Ημουν όμως πάντα σίγουρη ότι ακόμη κι αν μας εντόπιζαν, δεν θα τολμούσαν να διώξουν κλωτσηδόν μια μητέρα με ένα παιδάκι προσχολικής ηλικίας από την εκκλησία. Τα καλά της μητρότητας. Και του χριστιανισμού.
Θα ήθελα να γνωρίσω το ζευγάρι που μετά από δύο δεκαετίες, ένα ήσυχο βράδυ του Σεπτεμβρίου 2021, παρακολουθεί πίνοντας ένα ποτήρι ροζέ το βίντεο του γάμου και νοσταλγεί τις μεγάλες στιγμές έρωτα και αμεριμνησίας. Ξάφνου ανακαλύπτει ένα περίεργο δίδυμο στην πρώτη σειρά: μια μαμά με φόρμα γυμναστικής κι ένα νυσταγμένο κοριτσάκι. Κάτω από το στασίδι φαίνονται δυο τρεις πλαστικές σακούλες από τις οποίες ξεχύνονται μωρομάντηλα και χαρτοπετσέτες. «Αυτές τις δύο τις ξέρουμε;». Η ελπίδα μου είναι ότι κανείς δεν βλέπει τα βίντεο του γάμου του δυο δεκαετίες αργότερα. Αλλωστε δεν υπάρχουν πια βίντεο.
Διαβάστε επίσης | The X File: Περί μητρότητας
