«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που έμαθα πως θα δυσκολευόμουν να συλλάβω φυσιολογικά, γιατί τα ωάριά μου ήταν γερασμένα για την ηλικία μου – ήμουν 34 ετών. Είχα ανέκαθεν ακανόνιστο κύκλο, αλλά δεν μπορούσα να δεχτώ ότι έπρεπε να προχωρήσω σε εξωσωματική γονιμοποίηση για να έχω μια ασφαλή εγκυμοσύνη και ένα υγιές μωρό. Σκέφτηκα ότι, αν έβρισκα τον κατάλληλο σύντροφο, θα επέμενα και όλα θα πήγαιναν καλά. Όπως και έγινε. Έμεινα έγκυος χωρίς εξωσωματική και γέννησα ένα πανέμορφο κοριτσάκι. Στο μαιευτήριο ήμουν πανευτυχής, αλλά μετά τις πρώτες δέκα μέρες, όταν ο σύζυγός μου επέστρεψε στη δουλειά του, άρχισα να μη νιώθω καλά μόνη στο σπίτι με το μωρό. Στην αρχή έκλαιγα χωρίς λόγο, αμελούσα την προσωπική μου υγιεινή, δεν μπορούσα να κοιμηθώ και να φάω. Με είχαν προειδοποιήσει για τα baby blues και προσπαθούσα να εκλογικεύσω την κατάσταση, αλλά οι εναλλαγές της διάθεσης δεν είχαν τελειωμό. Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως έφταιγε το ότι δεν είχα δίπλα μου τη μαμά μου -είχε διαγνωστεί με Alzheimer λίγους μήνες πριν- ή κάποιο άλλο οικείο πρόσωπο για να με βοηθάει κάποιες ώρες. Αργότερα θεωρούσα πως ο αποτυχημένος θηλασμός ήταν που μου προκαλούσε τόση θλίψη, με αποτέλεσμα να μη θέλω το μωρό κοντά μου.
Τα προβλήματα φυσικά δεν ήταν αυτά, αλλά, όπως με ενημέρωσε η ειδικός στην οποία κατέφυγα, η επιλόχειος κατάθλιψη, μια σοβαρή διαταραχή που μπορεί να αναπτυχθεί μετά τον τοκετό και επηρεάζει την ικανότητα της μητέρας να φροντίσει τον εαυτό της και το παιδί. Μου εξήγησε πως οφείλεται στη μεγάλη αυξομείωση των επιπέδων οιστρογόνων και προγεστερόνης, αλλά και στο άγχος της φροντίδας του νεογέννητου. Για τις νέες μητέρες που υποφέρουν από αυτήν, μου είπε, απαιτείται περισσότερος χρόνος προκειμένου να αντεπεξέλθουν στη νέα συνθήκη της ζωής τους. Με συμβούλευσε ότι η αυτοφροντίδα και η υποστήριξη από το περιβάλλον μου -εκεί χτύπησα το καμπανάκι στον σύζυγό μου- θα με έβγαζαν από αυτή τη δύσκολη κατάσταση, με παράλληλη ατομική και ομαδική ψυχοθεραπεία, καθώς και φαρμακευτική αγωγή, ώστε να συνεχιστεί κανονικά η αλληλεπίδραση με το μωρό και να μπορέσω να διαχειριστώ τον καινούργιο μου ρόλο. Ήταν τρομερά καθησυχαστικό για μένα -ένιωσα λιγότερο μόνη- να ακούω άλλες μητέρες που είχαν τις ίδιες ανησυχίες και τους ίδιους προβληματισμούς. Γρήγορα σταμάτησα να είμαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό μου και σιγά σιγά κατάφερα να βρω την ισορροπία».
