Όταν η Candice Huffine μεγάλωνε τη δεκαετία του ’90, όλα τα εξωπραγματικής ομορφιάς top models αντιπροσώπευαν ένα μάλλον άπιαστο πρότυπο ομορφιάς. Αν τη ρωτήσετε για τη «μούσα» της, μην περιμένετε να σας μιλήσει για τη Naomi Campbell. Αντιθέτως, το γεμάτο καμπύλες σώμα της Laetitia Casta είναι για εκείνη περισσότερο οικείο. Στα δεκαπέντε της αποφάσισε να βουτήξει στα βαθιά νερά της βιομηχανίας της μόδας, με στόχο να συγκεντρώσει χρήματα για τις σπουδές της. Και τα οκτώ πρακτορεία στα οποία απευθύνθηκε της έκλεισαν την πόρτα. Ή, μάλλον, της επέτρεψαν την είσοδο υπό έναν όρο: να χάσει τουλάχιστον 20 κιλά.


«Το πρώτο που μου είπαν ήταν: “Είσαι διαφορετική”. Και το πρώτο που σκέφτηκα ήταν: “Πολύ ωραία, θα σας αποδείξω πόσο υπέροχο είναι να είσαι διαφορετικός”», μου λέει σήμερα, στα τριάντα έξι της, με την ικανοποίηση ότι το όνειρο των παιδικών της χρόνων υλοποιήθηκε, έστω κι αν έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια. «Το πιο δύσκολο που έπρεπε να αντιμετωπίσω ήταν οι ίσες ευκαιρίες, αυτές που δεν υπήρχαν, γεγονός που με έκανε να νιώθω σαν κρυμμένη πραγματικότητα, ειδικά για την αγορά της Αμερικής. Ο διαχωρισμός ήταν έντονος. Από τη μια τα καλλίγραμμα μοντέλα, που αναλάμβαναν τις πιο γνωστές καμπάνιες και πόζαραν στα εξώφυλλα των μεγαλύτερων περιοδικών, και από την άλλη η plus size κατηγορία, που δεν είχε καμία διαθέσιμη πλατφόρμα ανάδειξης της δυναμικής της». Φαντάζομαι ότι, αν έλεγε τότε σε κάποιους απ’ αυτούς που την τοποθέτησαν στο περιθώριο ότι μετά από χρόνια θα κοσμούσε το εξώφυλλο της Vogue, το πιθανότερο είναι ότι θα γελούσαν. Συμφωνεί.
