Ο πρώτος περίπου μήνας του αρραβώνα μου, αποτέλεσε αλήθεια, μια ιδιαίτερα αγχωτική περίοδο. Όλοι πέθαιναν να μάθουν πού, πώς και πότε θα παντρευτώ και, πραγματικά, δεν είχα ιδέα. Είχα σκεφτεί πως δεν ήθελα να είναι ο γάμος μου, απλά δεν είχα σκεφτεί πώς θα ήθελα να είναι. Ευτυχώς, είχαμε προγραμματίσει ένα ταξίδι δύο εβδομάδων στο ελληνικό νησί της Άνδρου, όπου θα μπορούσαμε να απομακρυνθούμε από τις ερωτήσεις και την πίεση (“Να σημειώσουμε ότι φωτογράφοι και το συγκρότημα θα έπρεπε κανονικά να έχουν κανονιστεί σίγουρα 1 χρόνο πριν”). Ευκαιρία για λίγη μοναξιά, λοιπόν, και άφθονες ποσότητες φέτας.
Αυτές τις δύο εβδομάδες ερωτευτήκαμε το νησί. Βέβαια, λατρεύω όλη την Ελλάδα, αλλά την Άνδρο την αισθάνθηκα πολύ ξεχωριστή. Η χαμηλών τόνων γοητεία της, τα ανεπιτήδευτα beach clubs, η εκπληκτική φιλοξενία και οι γαλάζιοι τόνοι της μάς μάγεψαν. Ενώ έπινα κρασί στον μικρό ξενώνα του σπιτιού που μέναμε έξω από τη Χώρα, ρώτησα την ιδιοκτήτρια Nelly αν είχε κάνει ποτέ γάμο εκεί. «Όχι… αλλά ξέρω ακριβώς πώς θα μπορούσαμε να το κάνουμε», απάντησε με μια λάμψη στα μάτια.
Και έτσι συνέβη: ένα χρόνο αργότερα σχεδόν την ίδια μέρα, ο Ruaraidh και εγώ οργανώσαμε τον γάμο μας στην Άνδρο, με καλεσμένους λίγο περισσότερους από 100 φίλους και την οικογένειά μας. Γενικά, η οικογένειά μου δεν έκανε ποτέ διακοπές στη Μεσόγειο μεγαλώνοντας (ο μπαμπάς μου είναι αγρότης, έτσι τα καλοκαίρια τα περνούσαμε στην Ουαλία) και γι’ αυτό μου άρεσε πολύ η ιδέα ότι όλη η οικογένειά μας θα βρίσκεται σε ένα ελληνικό νησί ενόψει της μεγάλης ημέρας. Μάλιστα, πολλοί καλεσμένοι μας βρήκαν ευκαιρία να κάνουν και διακοπές, περνώντας χρόνο στην Αθήνα ή σε άλλα νησιά πριν ή μετά το γάμο. Αυτό σήμαινε ότι οι οικογένειες και οι φίλοι μας είχαν γνωρίσει ο ένας τον άλλον προτού φτάσει η μεγάλη μέρα. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από δύο φίλους που δεν έχουν ξανασυναντηθεί να τρελαίνονται ο ένας για τον άλλον. Ένα από τα αγαπημένα μου memories όλης της εβδομάδας ήταν να πέφτω τυχαία σε φίλους για καφέ ή παγωτό στη μικρή αυτή πόλη, κάτι που ήταν σουρεαλιστικό και πολύ ιδιαίτερο.
Πάντα έλεγα ότι θα σχεδίαζα η ίδια το φόρεμα για τον γάμο μου, αλλά την περίοδο που αρραβωνιαστήκαμε βρισκόμουν στη μέση του σχεδιασμού και της ανακαίνισης ενός ολόκληρου σπιτιού. Μου είχε απομείνει μηδενική δημιουργική ενέργεια. Ευτυχώς βρήκα ένα φόρεμα που λάτρεψα από την πρώτη στιγμή της Danielle Frankel σε ένα ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη οπου επισκεπτόμουν έναν φίλο. Πολλοί μου έλεγαν ότι μπορούσαν να φανταστούν τι θα επέλεγα, ένα slip φόρεμα (ομολογουμένως μου αρέσει πολύ ένα slip dress ως επιλογή σε καλοκαιρινές διακοπές), αλλά στην πραγματικότητα βρήκα τον εαυτό μου να θέλει κάτι λίγο πιο δομημένο με μανίκια για την τελετή. Μου άρεσε η επιλογή της στρώσης από τούλι σε ολόκληρο το φόρεμα και η απλότητα του όλου πράγματος –έκανε ελληνικό χωρίς να φαίνεται πολύ «θεματικό».
