Γιατί επέλεξε η Ελευθερία Νικολακοπούλου τη λέξη Sādh -που ηχητικά θυμίζει το αγγλικό Sad = στενάχωρος- για να ονομάσει το brand της; «Είναι μια περίεργη ιστορία», εξομολογείται. «Όταν αποφάσισα το 2012 να ξεκινήσω το δικό μου fashion brand, ήξερα ότι δεν ήθελα να του δώσω ελληνικά ονόματα τύπου “Ελευθερία”. Κάποια στιγμή, λοιπόν, διάβασα τη συνέντευξη ενός φωτογράφου που είχε ταξιδέψει στην Ινδία, στους μοναχούς Sādhu, λέξη που μου άρεσε πολύ. Αμέσως αναζήτησα περισσότερες πληροφορίες στη Wikipedia, όπου ανακάλυψα πως, αν αφαιρεθεί το u, Sādh σημαίνει προσευχή, αλλά και αυτός που πετυχαίνει τον στόχο του. Εγώ μπήκα στα 19 μου στον χώρο της μόδας, δουλεύοντας στις πωλήσεις στα μαγαζιά του Αντώνη Μάρκου, χωρίς να έχω ιδέα για τη δουλειά, αλλά νιώθοντας πως μπορώ να μάθω και να κάνω τα πάντα. Σιγά σιγά έγινα η τοπ πωλήτρια λιανικής, είχα δικό μου πελατολόγιο, έγινα μάνατζερ στο κατάστημα της Μυκόνου, μετά πέρασα στο κομμάτι της χονδρικής και έγινα διευθύντρια πωλήσεων και scouter, ταξιδεύοντας στις εβδομάδες μόδας για να βρω avantgarde brands. Και μετά χτύπησε η κρίση και χάσαμε τα πάντα. Στα 35 μου έπρεπε να κάνω restart. Σχεδόν δέκα χρόνια μετά, νιώθω πως έχω πετύχει τον στόχο μου, έχω κάνει τα όνειρά μου πραγματικότητα, μένω στη Μύκονο όπου πάντα ήθελα να ζω, έχω το δικό μου brand. Κι επειδή στο Sādh το h δεν ακούγεται ενώ sad σημαίνει στενάχωρος, σκέφτηκα “δεν πειράζει, κι εγώ μέσα από μια στεναχώρια, έχοντας χάσει όλα μου τα χρήματα, έκανα τη δική μου εταιρεία”. Μου αρέσει να σκέφτομαι κάποιον να μπαίνει σε ένα κατάστημα και να λέει “έχετε τα Sādh;”, αλλά με χαμόγελο».
Διπλό Κροσέ
Το πρώτο πράγμα που αποφάσισε να πλέξει με βελονάκι λίγο μετά το restart της ήταν ένα μαγιό. Από μικρή τής άρεσαν οι χειροτεχνίες, ενώ θυμάται να κόβουν και να ράβουν στο σπίτι ρούχα η μαμά και η γιαγιά της κι εκείνη να τους λέει τι σχέδια ήθελε. «Τη γιαγιά μου την έβλεπα να πλέκει με το βελονάκι, αλλά εγώ συνδέθηκα με το πλέξιμο αφού εκείνη είχε φύγει από τη ζωή. Όταν ζούσε και μου έδειχνε, δεν καταλάβαινα, αλλά μου έμειναν πράγματα, γιατί την παρακολουθούσα. Έτσι, όταν χρειάστηκε να πλέξω για πρώτη φορά, είπα στον εαυτό μου: “Ξέρεις, σου έχει μάθει η γιαγιά”. Και πήρα ένα βελονάκι, μπήκα και λίγο στο youtube και ξεκίνησα να μαθαίνω τεχνικές. Σιγά σιγά βρήκα μια κυρία που έπλεκε, με τη βοήθειά της ανέπτυξα μια πρώτη σειρά και εξελίχθηκα μέχρι να φτάσω σε αυτό που βλέπετε σήμερα. Από εκείνη τη μία κυρία που με βοηθούσε, τώρα με το Sādh στηρίζουμε δώδεκα ελληνικές οικογένειες, τις γυναίκες που πλέκουν τις συλλογές μας. Όνειρό μου είναι να φτάσουμε πολύ ψηλά, να γίνει το Sādh τάση και πρόταση στο ρούχο. Χαίρομαι που στηρίζω την ελληνική αγορά κρατώντας εδώ την παραγωγή μου, ενώ και τα πανιά, τα νήματα και το βαμβάκι που χρησιμοποιώ είναι όλα ελληνικά. Όσο μεγάλος αγώνας κι αν είναι αυτός, γιατί δεν έχουμε στήριξη από κανέναν. Μέσα στον Ιούνιο ανοίγει το πρώτο Sādh flagship store στη Μύκονο, δίνω ρούχα σε καταστήματα σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό, σε μέρη όπως οι Κάννες, η φημισμένη Ponte Vecchio στη Φλωρεντία, αλλά και οι Μαλδίβες». Είναι, αναρωτιέμαι, το χειροποίητο πλεκτό ρούχο μια πρόσφατη ανάγκη μας για περισσότερη επαφή και οικειότητα, για επένδυση σε κάτι που έχει φτιαχτεί από ανθρώπινα χέρια; «Το χειροποίητο έχαιρε ανέκαθεν μεγάλης εκτίμησης στο εξωτερικό και το πλήρωναν ανάλογα. Στην Ελλάδα δεν είμαστε εξοικειωμένοι ακόμα με τον κόπο και το κόστος ενός χειροποίητου ρούχου, αλλά νομίζω πως υπάρχει η ανάγκη για επιστροφή στις ρίζες και σε ρούχα που δεν είναι τυποποιημένα, οπότε σιγά σιγά γίνεται στροφή και εδώ», επιβεβαιώνει η Ελευθερία.
