Léonard: Αποκλειστική συνέντευξη με τον δημιουργικό διευθυντή του οίκου Georg Lux

Ο λόγος του είναι απαλός και ξεκάθαρος. Μου λέει πως η ενασχόλησή του με τη μόδα ήταν εντελώς προσωπική υπόθεση, αφού δεν είχε σχετικές επιρροές από την οικογένεια – οι γονείς του ήταν βιολόγοι και ο παππούς του ιερέας. «Ανέκαθεν γνώριζα ότι θα κατέληγα σε αυτόν τον χώρο», τονίζει. Πόσο διαφορετική είναι, όμως, η γερμανική αντίληψη για τη μόδα από τη γαλλική και πόσο εύκολο ήταν να βρει τον δρόμο του; «Στη Γερμανία το επάγγελμά μου ο κόσμος το αντιμετωπίζει ως κάτι επιφανειακό. Ένας Γερμανός θα επενδύσει σε κάποια κλασικά κομμάτια για να τα έχει μια ζωή και όχι με κριτήριο να συμβαδίζει αισθητικά με την εποχή του. Αυτό είναι και καλό και κακό. Κι εγώ στις αγορές μου είμαι αρκετά Γερμανός. Από την άλλη, στο Παρίσι όπου ζω και εργάζομαι τα πράγματα αποκτούν νόημα μόνο όταν είναι καινούργια. Θα έλεγα πως μέσα από τη μόδα σού δίνεται η ευκαιρία να ανακαλύψεις νέα ενδιαφέροντα και μαζί τα όριά σου. Δεν υπάρχει δηλαδή ενοχή για τον τρόπο με τον οποίο καταναλώνεται η μόδα, και αυτό είναι συναρπαστικό. Στη Γερμανία οι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν». Πώς λοιπόν εξισορροπεί τη γερμανική του καταγωγή με τη δημιουργία πολυτελών ειδών για μεγάλα πορτοφόλια; «Δεν είναι δύσκολο», απαντά. «Μου αρέσει η ιδέα μιας γυναίκας ή ενός άντρα που ερωτεύεται μια συγκεκριμένη σιλουέτα και θέλει να την κατακτήσει με οποιοδήποτε κόστος. Για μένα δεν είναι πρόβλημα αν κάποιος απλώς καταναλώνει μόδα χωρίς να σκέφτεται το αύριο. Προσπαθώ να μην κρίνω κανέναν. Στο Βερολίνο τα πολυκαταστήματα ειδών πολυτελείας και οι μεγάλες μπουτίκ κλείνουν η μία μετά την άλλη, γιατί δεν έχουν πελάτες. Στην αρχή υπάρχει ενθουσιασμός, αλλά μετά ο κόσμος σιγά σιγά επιστρέφει σε εκείνα που γνωρίζει καλύτερα».

Η συνεργασία του Georg Lux με τον οίκο Léonard, αν και ξεκίνησε σε μια δύσκολη περίοδο, εξελίχθηκε φιλόδοξα μετά το τέλος της πανδημίας, θέτοντας στο επίκεντρο τον άμεσο επαναπροσδιορισμό και τη διαφύλαξη της γαλλικής χειροτεχνίας, τόσο μέσα από την ψηφιακή τεχνολογία όσο και με βιώσιμες πρακτικές.

Όταν άρχισε να εργάζεται εκεί, θυμάται, αναρωτιόταν γιατί δεν μιλούσε κανείς για το brand που δεν σταμάτησε να παρουσιάζει συλλογές κάθε σεζόν. «Έμοιαζε να έχει ξεχαστεί», μου λέει και παραδέχεται ότι η αναβίωσή του ήταν μεγάλη πρόκληση για εκείνον. «Γνώριζα πολύ καλά τα υπέροχα εμπριμέ του μέσα από βιβλία και ένιωσα προνομιούχος όταν μπήκα στα αρχεία του και είδα το μέγεθος του καλλιτεχνικού του πλούτου. Ήταν ευτυχής συγκυρία το ότι το όραμά μου ταυτιζόταν με των τότε ιδιοκτητών του, οι οποίοι μου ζήτησαν να αφήσω το δικό μου στίγμα, αλλά με σεβασμό σε όσα πρέσβευε το brand. Στην πραγματικότητα δεν ήθελα να ακολουθήσω κάποια άλλη φόρμουλα ούτε να επιβάλω ριζοσπαστικές ιδέες. Για μένα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον να συνδυάσω τις δικές μου αναφορές με τους δικούς τους κώδικες, γιατί πιστεύω ότι έτσι το αποτέλεσμα είναι απόλυτα εναρμονισμένο». Συζητώντας για τον ρόλο των σύγχρονων σχεδιαστών μόδας, δεν πιστεύει ότι συστρατεύονται πίσω από μία ή περισσότερες τάσεις, αλλά ότι ο καθένας κάνει ό,τι πιστεύει και πως κάθε επωνυμία διαθέτει τον δικό της κύκλο πελατών, οι οποίοι είναι σχεδόν εθισμένοι στις προτάσεις τους και επιθυμούν να αποτελούν μέρος ενός συγκεκριμένου σύμπαντος.

«Ομολογώ πως μου αρέσει αυτή η οπτική, κάθε brand δηλαδή να διαθέτει το δικό του σύμπαν, επιθυμητό, ευέλικτο και έτοιμο να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της κάθε νέας εποχής. Γιατί, παρότι όλοι υπεραμύνονται σήμερα της ατομικότητας, ντύνονται πανομοιότυπα. Ειδικά τον χειμώνα, όταν περπατώ στον δρόμο, βλέπω τους πάντες να φορούν το ίδιο μαύρο παλτό και αθλητικά παπούτσια, σαν ένα είδος καθημερινής στολής. Από την άλλη, προσωπική προσέγγιση στο ντύσιμο έχουμε κυρίως στις ιδιωτικές μας στιγμές, όταν βγαίνουμε έξω για φαγητό, για παράδειγμα. Δεν είναι πάντως απαραίτητο να βάλουμε βραδινό ένδυμα στην Όπερα. Δεν υπαγορεύεται με νόμο το πότε πρέπει να είναι κανείς ντυμένος επίσημα ή casual. Επίσης, όταν σχεδιάζουμε, υπάρχει πάντα ο παράγοντας “άνεση”. Κάθε σχεδιαστής οφείλει να τη σκεφτεί», τονίζει. Υπό τον νέο ιδιοκτήτη του οίκου, τον ιαπωνικό κολοσσό Sankyo Seiko που τον αγόρασε πέρυσι, η μεγαλύτερη ευθύνη του Georg Lux είναι να προσελκύσει καταναλωτές ηλικιακά νεότερους. «Αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο στοίχημα για ολόκληρη τη βιομηχανία της μόδας. Ευτυχώς, το νέο καθεστώς δεν απαξιώνει τα υπέροχα εμπριμέ στα οποία ο Léonard βασίζει την εικόνα του, και οι λάτρεις της πολύχρωμης jet-set αισθητικής μπορούν να αναπνέουν με ανακούφιση», αναφέρει.

Για το καλοκαίρι του 2024 η έμπνευση προήλθε από την αρχιτεκτονική-γλυπτική του Jacques Couëlle, όπως επίσης από το στιλ της Romy Schneider στην ταινία La Piscine και στη λιγότερο γνωστή Les Innocents aux Mains Sales, την οποία λατρεύει. Το πρώτο look που παρουσίασε στην πασαρέλα, ένα λευκό ζακάρ παντελόνι συνδυασμένο με ένα μακρύ, λεπτό φουλάρι με το λογότυπο Léonard, ήταν φόρος τιμής στο στιλ της Bianca Jagger και της Brigitte Bardot. Τα καρό σύνολα στο πράσινο της μέντας, διακοσμημένα με τρισδιάστατα λουλούδια, πρόσθεσαν μια παιχνιδιάρικη πινελιά, ενώ οι κίτρινες φλοράλ λεπτομέρειες επαναλήφθηκαν σε διάφορα κομμάτια, συμπεριλαμβανομένου ενός μεσάτου φορέματος. Για τις κυρίες που αρέσκονται στα allover looks, οι στάμπες Léonard χρησιμοποιήθηκαν και σε μια σειρά από πρακτικές tote τσάντες. «Χρησιμοποίησα διάφορα στοιχεία από τη δεκαετία του ’70, που οι άνθρωποι ήξεραν να διασκεδάζουν. Ήταν επίσης μια πολύ σημαντική περίοδος για τον Léonard, γιατί τότε κέρδισε την παγκόσμια αναγνώριση. Με τα αεροπορικά ταξίδια να γίνονται όλο και πιο δημοφιλή κατά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, οι εμπριμέ δημιουργίες του συνδέθηκαν με τις μοντέρνες γυναίκες που ξεκινούσαν τις διακοπές τους συνδυάζοντας τη χρωματική ένταση με την ελαφράδα των υλικών, τα οποία τους επέτρεπαν να έχουν μικρότερο όγκο αποσκευών», μου εξηγεί και ξεκαθαρίζει ότι για τον ίδιο η ενασχόληση με τη μόδα είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και όχι δικαιολογία για διασκέδαση. «Η δουλειά μου έχει να κάνει με την ικανοποίηση εκείνων που με εμπιστεύονται, γι’ αυτό οφείλω να είμαι συνεπής απέναντί τους», καταλήγει.