Weekly Edit: Η Vogue επιλέγει τα καλύτερα της εβδομάδας

Δοκιμάσαμε:

Ένα φόρεμα που μυρίζει άνοιξη και φωνάζει καλοκαίρι. Η Isabel Marant (Attica) έχει αυτό το μαγικό άγγιγμα. Με τα χρόνια έχει διαμορφώσει μία δική της διάλεκτο, και αν σου αρέσει να ντύνεσαι με ρούχα και αξεσουάρ της, μπορείς να επικοινωνήσεις ακριβώς ποια είσαι. Ξέρω πως δεν βγαίνει κανένα ρούχο με την υπογραφή της στην παραγωγή, αν πρώτα δεν το δοκιμάσει η ίδια. Τι ωραία δουλειά… Προσφέρομαι κι εγώ να γίνω «δοκιμαστής ρούχων και πατρόν.» Ειδικά για το συγκεκριμένο, μπλε εμπριμέ φόρεμα που μου δίνει χαρά μόνο που το βλέπω και το αισθάνομαι, είναι στο σωστό μήκος, ρετρό και απόλυτα μοντέρνο μαζί, με μία vintage αισθητική που έχουμε τόσο ανάγκη για να μπορούμε να νιώθουμε ασφαλείς. Σατέν, ζακάρ με λαχούρια, ντεκολτέ, τονισμένους ώμους, ντραπέ στα σημεία που μας αρέσει να μας αγκαλιάζει το ύφασμα. Πώς θα το φορέσω; Mε μπότες φυσικά, μποτάκια, σίγουρα κάτι cool, γιατί γόβες και Isabel Marant δεν πηγαίνουν ποτέ μαζί. Και δεν είναι ωραίο να κάνουμε την ανατροπή με τα αξεσουάρ μας για να είμαστε έτοιμες να τρέξουμε μακριά; Και πάλι πίσω στην αφετηρία;

Weekly Edit: Η Vogue επιλέγει τα καλύτερα της εβδομάδας-1 — ©Isabel Marant

Aγαπήσαμε:

Ένα αξεσουάρ που δεν μας βαραίνει, ούτε μας υποχρεώνει να βάζουμε όλα μας τα υπάρχοντα μέσα. Δεν πρέπει όσο περνάει ο καιρός να αφαιρούμε και να πετάμε για να απελευθερωνόμαστε σιγά-σιγά; Kαι κάπως έτσι εντόπισα μία «μίνι» τσάντα από το ελληνικό brand Callista που ταξιδεύει εντός και εκτός συνόρων, σε μία ιδιαίτερη απόχρωση, που χωράει όσα πρέπει. Και ταιριάζει με τζιν, φόρεμα, λευκό, μαύρο, χρώμα. Δεν διεκδικεί την αποκλειστικότητα και είμαι σίγουρη πως μόλις την αποκτήσει μία γυναίκα, δύσκολα θα θέλει να την αλλάξει. Ίσως γιατί τελικά όταν νιώθουμε πως ένα αξεσουάρ μοιάζει σα να σχεδιάστηκε ειδικά για εμάς, για την παλάμη μας, τον ώμο μας, τα χέρια μας, την αγκαλιά μας, αισθανόμαστε ακόμη πιο τρυφερά μαζί του. Και δεν θέλουμε να του κάνουμε απιστία. Προσωπικά δένομαι με ορισμένα αξεσουάρ και εξελίσσονται με τα χρόνια σε μπεστ-σέλερ στη γκαρνταρόμπα μου, ειδικά τα δερμάτινα, που όσο περνάει ο καιρός γίνονται ακόμη πιο μαλακά, αποκτούν δική τους «ζωή», γίνονται ολοένα και καλύτερα. Όπως κι εμείς άλλωστε. Μαλακώνουμε, ζωντανεύουμε, βελτιωνόμαστε. Με το μπλε μέσα μας.

Weekly Edit: Η Vogue επιλέγει τα καλύτερα της εβδομάδας-2 — ©Callista

Ξεχωρίσαμε:

Ένα ζευγάρι σκουλαρίκια, με poir μπριγιάν και London blue topaz, (Serkos), όπως διαβάζω και στην περιγραφή τους, που φαντάζομαι ότι θα μπορούσαν να έχουν σχεδιαστεί για μια γυναίκα που αγαπάει την αρχιτεκτονική, διαβάζει βιβλία για Αrt Deco αισθητική, θέλει να ζει στο σήμερα αλλά της αρέσει η ιστορία, το παρελθόν, το μπλε που συγκρούεται και συμφιλιώνεται με το μαύρο. Δεν ξέρω γιατί αλλά από μικρή λάτρευα τα μεγάλα σκουλαρίκια. Θαύμαζα τη μητέρα μου που φορούσε κάτι υπερμεγέθη αξεσουάρ και ύστερα, όταν έβγαινε με τον μπαμπά μου, πήγαινα στο μπουντουάρ της και τα δοκίμαζα, με τα μακριά μαλλιά μου πιασμένα αυστηρά πίσω. Σαν μπαλαρίνα. Δεν με πείραζε που είχε πολλά σκουλαρίκια με κλιπς, για να μπορούν να σηκώσουν το βάρος, ούτε που κοκκίνιζαν τα αυτιά μου από πίσω. Και τώρα, ως ενήλικας, θέλω να σκέφτομαι πως θα φορέσω το μικρό, μαύρο μου φόρεμα σε παραλλαγές, με μπλε τοπάζι, ένα ζευγάρι σκουλαρίκια με αυστηρή γεωμετρία, για εκείνες τις νύχτες που νιώθεις ότι θέλεις να ταξιδέψεις για λίγο στο σκοτάδι, ψάχνοντας το φως.

Weekly Edit: Η Vogue επιλέγει τα καλύτερα της εβδομάδας-3 — ©Serkos

Φανταστήκαμε:

Μία πολυθρόνα, μία καρέκλα, ένα έπιπλο που μας νανουρίζει. Και κάπως έτσι ανακάλυψα μία κουνιστή καρέκλα από την εταιρία Gloster (Άβαξ) σε ουδέτερη απόχρωση για να κλείνω τα μάτια μου για ένα power nap λίγων λεπτών, να ακούω μουσική, να διαβάζω περιοδικά, εφημερίδες, βιβλία, να κρύβω το κινητό μου κάπου μέσα στο σπίτι και να ξεχνάω που το έχω βάλει. Έχουμε ανάγκη από λίγη αποτοξίνωση. Και υπάρχουν μικρά μυστικά, με αρκετή σκηνοθεσία, για να μπορούμε να αποκτήσουμε ποιότητα στην καθημερινότητα μας. Να χαλαρώνουμε και να αδειάζουμε το μυαλό μας. Δεν έχουμε όλοι μας αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια με μια πολυθρόνα που είχε την «μαγική» ιδιότητα να χορεύει στο πάτωμα; Aς κρατήσουμε ακριβώς αυτό το συναίσθημα. Ας νιώσουμε ξανά παιδιά. Είναι η στιγμή που το δικαιούμαστε. Αφήνω το σώμα μου, την καρδιά μου, το βλέμμα μου, σε sleep mode. Μέχρι να νιώσω ξανά δυνατή.