Όλα ξεκίνησαν όταν ήταν 10 ετών. Ο André Aciman, γεννημένος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1951, έγραψε μια σύντομη ιστορία για έναν σκλάβο που κατάφερε να αποδράσει από την μίζερη ζωή του, βρίσκοντας την ελευθερία. Δεν θυμάται πολλές λεπτομέρειες της ιστορίας που σκάρωσε η παιδική του φαντασία, ωστόσο μπορεί να ανακαλέσει ότι ο πατέρας του, ιδιοκτήτης ενός εργοστασίου ύφανσης, αναφώνησε πόσο υπέροχη ήταν η ιστορία ενός αγοριού που αναζητούσε έναν τρόπο διαφυγής. «Πιθανότατα έλεγε ψέματα, αλλά νομίζω ότι δεν θα γινόμουν ποτέ συγγραφέας, αν δεν με στήριζε εκείνο το βράδυ», λέει σήμερα ο διάσημος συγγραφέας.
Όσα λέει μου θυμίζουν αναπόφευκτα τη συγκλονιστική κουβέντα πατέρα-γιου στο φινάλε του Call Me By Your Name. Το μυθιστόρημα – που δημοσιεύθηκε το 2007 – είχε ήδη αγαπηθεί από το κοινό, προτού ο Luca Guadagnino αποφασίσει να το μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το 2017, με τον Timothée Chalamet και τον Armie Hammer στους πρωταγωνιστικούς ρόλους του Έλιο και του Όλιβερ, αντίστοιχα. Μετά τη σκηνή όπου ο Έλιο αυνανίζεται με ένα ροδάκινο, αυτή είναι η δεύτερη δημοφιλέστερη της ταινίας, φέρνοντας στην επιφάνεια ένα ιδανικό πρότυπο πατέρα (τον ρόλο ερμήνευσε μοναδικά ο Michael Stuhlbarg).
Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που ο Aciman αποφάσισε να συνεχίσει αυτή την υπέροχη (αν και τραυματισμένη) ερωτική ιστορία, αφιερώνοντας όλο το πρώτο κεφάλαιο στη ζωή του πατέρα του Έλιο. Το Find Me (Έλα να με βρεις, Εκδόσεις Μεταίχμιο), το σίκουελ του Call me by your name, ξεκινά απροσδόκητα, κάνοντας τους αναγνώστες να αγωνιούν για την εξέλιξη της ρομαντικής ιστορίας των δύο βασικών ηρώων, η οποία έρχεται πολύ παρακάτω.

Πόσο διαφορετική είναι η ζωή κατά τη διάρκεια της καραντίνας για έναν συγγραφέα που έτσι κι αλλιώς έχει συνηθίσει να περνά μεγάλα χρονικά διαστήματα μοναξιάς; Έχω συνηθίσει την ιδέα της απομόνωσης και της μοναξιάς γιατί έτσι είναι η ζωή των συγγραφέων, όπως λέτε. Τώρα που φαίνεται να έχουμε αποφύγει τα χειρότερα, έχω μια ομάδα φίλων που συναντώ και μιλάω στο πάρκο. Δεν συμμετέχω πλέον σε κοινωνικές εκδηλώσεις και αυτό μου επιτρέπει να ξυπνάω το πρωί και να μπορώ να δουλεύω όλη μέρα με την ησυχία μου. Το μόνο πράγμα που μου λείπει πραγματικά είναι η σφοδρότητα των φιλικών σχέσεων, αυτά τα δείπνα γεμάτα οικειότητα.