Η Άννα Βίσση φέτος γιορτάζει. Πενήντα ολόκληρα χρόνια καριέρας. Γιορτάζει το ταλέντο της, τη μοναδικότητά της, την αντοχή της, το ταμπεραμέντο της, τον τσαμπουκά της, το σταριλίκι της, τα ρίσκα της, τις επιτυχίες της, τις αποτυχίες της, τα λάθη της, τα σκοτάδια της, τα όνειρά της, τις διαψεύσεις της. Γιορτάζει το ασυναγώνιστο πάθος της γι’ αυτό που κάνει. Ένα πάθος που μέρα με τη μέρα καίει όλο και πιο δυνατά, γι’ αυτό και μπορεί ακόμα να ξεσηκώνει όλες τις ηλικίες. Πάνω απ’ όλα γιορτάζει τη φύση της. Μια «φύση» που, όπως χαριτολογώντας θα μου πει, οδήγησε τη «Βίσση» της εδώ που είναι σήμερα. Αυτή τη φύση θέλησα να κατανοήσω, όσο και όπως η ίδια την άφησε να εκτεθεί μέσα από δύο διά ζώσης συναντήσεις, κάτι χειρόγραφα ορνιθοσκαλίσματα που φωτογράφιζε και μου έστελνε στο WhatsΑpp και ένα μεταμεσονύχτιο Zoom από το σπίτι της κόρης της στη Νέα Υόρκη. Όσα είπαμε δεν θα μπορούσαν να γραφτούν σαν ερωταπαντήσεις. Η ίδια, άλλωστε, προτιμά πάντα να μιλάει σε πρώτο πρόσωπο.
«Φτάνοντας στην Αθήνα από την Κύπρο το ’73, δεν ξέρω αν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή που έχω τώρα. Υπήρχαν κάποιες αχνές εικόνες, κάτι “αναμνήσεις από το μέλλον” όπως τις λέω καμιά φορά. Μάλλον δυνατές επιθυμίες ήταν που ήλπιζα να μου συμβούν, και όταν θες κάτι πάρα πολύ, λένε, το πετυχαίνεις. Δεν ξέρω πόσο ακριβές είναι αυτό, αλλά μου αρέσει σαν ενθάρρυνση, σαν στάση ζωής. Τουλάχιστον να κυνηγάς τα όνειρά σου με τόλμη και να μη φοβάσαι να ρισκάρεις. Ξεκίνησα την καριέρα μου στα 15 μου χρόνια. Τότε δεν ενδιαφερόμουν ούτε για fame ούτε για λεφτά. Η προτεραιότητά μου ήταν πώς θα δώσω κάτι μουσικά εντυπωσιακό και διαφορετικό στον κόσμο. Η πρώτη που είχα δει live στις μπουάτ τότε ήταν η Μαρινέλλα. Τι εντυπωσιακή showwoman, έλεγα. Η εποχή και οι περιστάσεις με οδήγησαν στα μονοπάτια των Λιανοτράγουδων και του ήχου των ’70s στην Ελλάδα. Όταν μπήκα στην πρώτη μου εταιρεία, οι συνθέτες ήταν συγκεκριμένοι τότε: Σπανός, Λοΐζος, Μούτσης, Πλέσσας, Καλδάρας. Με έστειλαν στον πρώτο που με ζήτησε, τον Κουγιουμτζή. Μου έγραψε το Σ’ αγαπώ. Τι ωραίο τραγούδι! Όμως ο Μάνος ήταν ο αγαπημένος μου από εκείνο τον κόσμο. Αλλά εγώ ένιωθα ξένη εκεί μέσα. Ήθελα να βρω τους Beatles μου, τους Rolling Stones μου, τους Deep Purple μου, τον Elvis Presley μου, την Joplin μου. Mε αυτά τα ακούσματα μεγάλωσα εγώ. Και τα βρήκα. Όταν γνώρισα τον Νίκο Καρβέλα. Στον Νίκο “αναγνώρισα” αμέσως τον συνθέτη, τον στιχουργό, τον σύντροφο και τον μέντορά μου για το υπόλοιπο της ζωής μου.
»Μου λένε συχνά: “Όλο για τον Καρβέλα μιλάς”. Ναι. Λέτε να του κάνω κανένα χατίρι; Δεν ξέρω τι θα ήμουν σήμερα αν δεν τον συναντούσα. Είχε ένα όραμα για μένα αυτός ο άνθρωπος. Δεν μου έγραφε απλά τραγούδια. Αξιοποιούσε αυτό που έφερα. Μου έδινε ρόλους. Ονειρεύτηκε να γίνω η Μάλα, η Ροζάνα, η Άννα, οι ηρωίδες από τις τρεις όπερες που ανεβάσαμε. Όταν μου έγραψε το Δεν θέλω να ξέρεις, μου είχε πει να εμπνέομαι από τη Μαρία Κάλλας όταν το λέω – εδώ να σου πω ότι η Κάλλας είναι το μουσικό μου είδωλο! Όταν έλεγα το Ακόμα μία, είχα στο μυαλό μου την Janis Joplin, την οποία έχω και σε πολλές άλλες ερμηνείες μου. Την εποχή του Φωτιά ακούγαμε μανιωδώς Pat Benatar. Την εποχή του Δεν σ’ αλλάζω, του Σαν και μένα καμιά και του Με αγάπη από μένα για σένα, ακούγαμε σε λούπα Little Richard και όλους τους ροκεντρολάδες των ’50s-’60s και τους μελετούσαμε. Αυτό κυρίως συνέβαινε στα ταξίδια που κάναμε πηγαίνοντας προς Αγγλία με το αυτοκίνητο –γιατί ο Καρβέλας, ως γνωστόν, δεν μπαίνει σε αεροπλάνα, μια πονεμένη ιστορία–, τότε που ακόμα τα αυτοκίνητα είχαν κασετόφωνο. Με τα τραγούδια του ζωγράφισε το καλλιτεχνικό μου πορτρέτο. Πατάω φέτος στο Ηρώδειο μαζί του, μετά από 40 χρόνια αδιάκοπης έμπνευσης, δημιουργίας, ανταλλαγής ενέργειας και δύναμης που εμφυσούσαμε ο ένας στον άλλο. Νιώθω ευτυχία… Μου έγραψε τα πάντα. Ό,τι είδος μουσικής λαχταρούσα και ήθελα να δοκιμάσω. Η σχέση μας είναι αδιάσειστη. Μαλώνουμε ακόμα λες και είμαστε παιδιά και συνδεόμαστε πάλι με έναν τρόπο μαγικό. Περιμένω πάντα με λαχτάρα την επόμενη μεταμόρφωση που θα εμπνευστεί για να μου γράψει. Δεν είναι μόνο το τεράστιο μουσικό του ταλέντο. Είναι και το πνεύμα του. Ελεύθερο, ανεξάρτητο, φιλοσοφικό. Είμαι τυχερή που επωφελήθηκα από αυτό το πνεύμα.
