Καλλιτέχνης; Συγγραφέας; Καθηγήτρια; Φεμινίστρια; Ακτιβίστρια; Ή μήπως η πιο δυναμική εν ζωή προσωπικότητα της Αμερικής; Τον περασμένο Ιούλιο η Judy Chicago γιόρτασε τα 84α γενέθλιά της. Το πνεύμα της, εντούτοις, μοιάζει με ανένταχτης έφηβης, έτοιμης να ανοίξει νέους δρόμους σκέψης, να αμφισβητήσει το status quo και να χτίσει τα θεμέλια για καινούργιες ιδέες που κανείς μέχρι πρότινος δεν είχε σκεφτεί. «Θες αλήθεια να σου πω το μυστικό για να παραμένει κανείς νέος στο πνεύμα όταν το σώμα γερνά; Εργάζομαι στο στούντιό μου και κάνω γυμναστική κάθε μέρα!», μου λέει.
Η Judy Chicago ήταν ανέκαθεν πολύ μπροστά από την εποχή της, με πολύχρωμη ψυχοσύνθεση, όπως το χρώμα των μαλλιών της. Το ατρόμητο πνεύμα της είχε φανεί ήδη από την ηλικία των έξι ετών, τότε που ενώ ήταν μόνη στο σπίτι με τον αδερφό της, στάθηκε αγέρωχα μπροστά από έναν πράκτορα του FBI που εισέβαλε στην οικογενειακή τους εστία καταδιώκοντας τον μαρξιστή πατέρα της, την εποχή του Μακαρθισμού. Οι προοδευτικές απόψεις εκείνου δόμησαν το ελεύθερο πνεύμα της, με βάση το οποίο γέννησε μερικά από τα πιο απενοχοποιημένα και προβοκατόρικα έργα της παγκόσμιας τέχνης των τελευταίων εξήντα χρόνων. Γι’ αυτό και αν τον προσεχή Οκτώβριο σκοπεύετε να κάνετε ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη, μια στάση στο New Museum για να δείτε τη νέα της έκθεση επιβάλλεται.
Με τίτλο HerStory, η αιρετική Αμερικανίδα καλλιτέχνιδα υπόσχεται στους θαυμαστές της την πιο ολοκληρωμένη μουσειακή της έκθεση ως τώρα, που θα περιλαμβάνει το σύνολο της πρακτικής της τα τελευταία εξήντα χρόνια, από τους πειραματισμούς της δεκαετίας του ’60 στον μινιμαλισμό και την επαναστατική φεμινιστική τέχνη της δεκαετίας του ’70, μέχρι τα πιο πρόσφατα έργα της που θίγουν ζητήματα όπως η αντιμετώπιση της περιβαλλοντικής καταστροφής, οι γενοκτονίες, η κοινωνική ανισότητα, η θνησιμότητα, η έννοια της αρρενωπότητας κ.α. «Αγαπώ όλα μου τα έργα. Αν δεν τα αγαπούσα, δεν θα τα δημιουργούσα. Όλα προέρχονται από την καρδιά μου», μου λέει όταν της ζητώ αν μπορεί μέσα σε αυτά τα εξήντα χρόνια να κάνει μια αποτίμηση των πιο αγαπημένων της δημιουργημάτων. «Τώρα μου έρχεται στο μυαλό μια πρόσφατη, πολύ αγαπημένη συνεργασία μου με τη Maria Grazia Chiuri, την πρώτη γυναίκα καλλιτεχνική διευθύντρια του οίκου Dior, η οποία μου ζήτησε να δημιουργήσω το The Female Divine για το σόου υψηλής ραπτικής του οίκου της την άνοιξη του 2020. Το έργο μου για τον Dior ήταν η μεγαλύτερη δημιουργική ευκαιρία που είχα ποτέ».
Πριν από τέσσερις δεκαετίες η Chicago είχε φτιάξει το σχέδιο ενός τεράστιου αγάλματος σε σχήμα γυμνού γυναικείου σώματος που επιθυμούσε κάποτε να δημιουργήσει. Κανείς όμως δεν βρέθηκε να χρηματοδοτήσει την κατασκευή του και έτσι το σχέδιο παρέμεινε για καιρό στα αζήτητα. Έπρεπε να περιμένει δεκαετίες μέχρι η Chiuri να εμπνευστεί από τις φεμινιστικές της απόψεις και να κάνει πράξη το όραμά της, μετατρέποντας ολόκληρο το κτίριο που φιλοξένησε το σόου του 2020 στο σχήμα του Female Divine, με τους καλεσμένους να το απολαμβάνουν σαν να βρίσκονταν μέσα στο σώμα μιας ξαπλωμένης γυναίκας. «Νομίζω ότι αυτό το έργο μου καθρεφτίζει όλα τα ερωτήματα που υπήρχαν στη δουλειά μου από το 1960, με βασικότερο “Τι θα γινόταν αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;”», μου λέει η Chicago. «Επιμένω σε τέτοια ερωτήματα αναφορικά με τα δικαιώματα των γυναικών, επειδή ακόμα και σήμερα συνεχίζουν να αμφισβητούνται ή να βρίσκονται σε κίνδυνο από συντηρητικές πολιτικές – ιδιαίτερα τα δικαιώματα των έγχρωμων γυναικών ή όσων ζουν στο περιθώριο. Όλο μου το έργο τόσα χρόνια, όλες μου οι συνεργασίες είχαν πάντα να κάνουν με το πώς θα καταφέρω να εμπλουτίσω τη γυναικεία ιστορία με την αίσθηση του ιερού και του πολύτιμου, δύο λέξεις που συνδέονται πολύ με τη γυναικεία ταυτότητα και ταυτόχρονα έχουν υποτιμηθεί τόσο. Τα σώματά μας, η τέχνη μας, τα δημιουργήματά μας είναι πολύτιμα και όλο αυτό είναι κομμάτι της ιστορίας μας που δεν πρέπει να αμφισβητείται από κανέναν».
