Θυμάμαι σαν να ήταν χθες τη χαρά που έκανα όταν κράτησα στα χέρια μου την πρώτη μου stereotypical Barbie. Μοντέλο 70ς, ψηλή, ξανθιά σαντρέ με πόδια που λύγιζαν. Έκτοτε εθίστηκα και μάζεψα όχι μόνο δεκάδες Barbie αλλά και όλη την οικογένεια. Ken, Skipper κλπ κλπ. Μην φανταστείτε πως στην Αθήνα ήταν εύκολο να τη βρεις, τότε ούτε η 7up δεν υπήρχε. Οπότε σε κάθε ταξίδι, από κάθε γνωστό και φίλο μάζευα τις Barbie και όλα της τα αξεσουάρ που βασίλευαν σαν ντεκόρ στο παιδικό μου δωμάτιο. Η θεία μου η Ιωάννα μου έκανε δώρο μία Barbie 50s, της ξαδέλφης μου που επειδή ήταν κοκκάλινη και δεν λύγιζε έγινε η play hard weird Barbie που ονομάσαμε με τις φίλες μου Μπάμπω. Την γδύναμε και την ξεμαλλιάσαμε. Η πρώτη play hard Barbie.
Γενικά το πρώτο πράγμα που κάναμε όταν τις αγοράζαμε ήταν ή να τους βγάλουμε τα κεφάλια ή να τις γδύσουμε. Δεν είχε ξαναβγεί μέχρι τότε κούκλα με adult σωμα. Θυμάμαι ακόμα τη χαρά που έκανα όταν βρήκα μελαχροινή Barbie. Έτσι πήγα κι εγώ από τις πρώτες να δω το περιβόητο blockbuster. Ομολογώ πως πέρασα ωραία και η ομορφιά και το ταλέντο της Margot ήταν μία όαση. Αλλά κάπου στο τέλος, σαν γυναίκα, απογοητεύτηκα γιατί ειλικρινά δεν κατάλαβα πολλά, ή μάλλον κατάλαβα πόσο basic μηνύματα πέρασε τόσο εύκολα μία κατά τα άλλα πολύ ευχάριστη ταινία που οφείλει την επιτυχία της ξεκάθαρα στην καλλονή πρωταγωνίστρια που φόρεσε πολλά ροζ couture μοντέλα.
Όπως απογοητεύτηκα ακόμα περισσότερο όταν είδα και το περιβόητο sequel του Sex and the City, Αnd Just Like That, νιώθω πως τις γυναίκες μας έχουν καταντήσει ένα καθοδηγούμενο όχλο από πιασάρικα οπαδικά τσιτάτα. Χωρίς καμία ουσία αναμασάμε κοινοτυπίες και κλισέ. Ό,τι κατέκτησαν οι περασμένες γενιές ή ξεχάστηκε ή ανακατεύτηκε μέσα σε ένα περίεργο woke συνοθύλευμα απίστευτων κοινοτοπιών που κορυφώνεται σε μία σειρά που υπήρξε μία από τις πιο έξυπνες για την γυναικεία ψυχοσύνθεση. Γιατί δεν υπήρξε γυναίκα που δεν ταυτίστηκε με κάτι στο Sex and the City. Στο sequel , που βλέπεται ευχάριστα και διαθέτει πολλές εμπορικές ερωτικές σκηνές με ωριμότερα κορμιά, που δεν είναι και κακό για τα κορίτσια της ηλικίας μου που πιστεύουν πως είναι ξοφλημένα, δυστυχώς πενθείς την παντελή έλειψη φρεσκάδας και wit της ιστορίας των λατρεμένων ηρωίδων που περιφέρονται λίγο σαν has beens με ωραία μοντελάκια σε μία πόλη που και πια δεν υπάρχει όπως υπήρξε στα 90ς. Σχέσεις ρηχές, αστείες και παράλληλα αφάνταστα υπερφύαλα εμμονικά “relevant” και woke αλλά παράλληλα δειλές να αρθρώσουν λέξεις όπως “αμβλωση”. Hρωίδες όπως η Norma Ray, η Annie Hall, η Meryl Street στο Kramer vs Kramer, η Wonder Woman, η Αστυνομικίνα, οι Αγγελοι του Τσάρλι, η Gloria Steinem, οι φεμινίστριες που έκαιγαν τα σουτιέν τους και άλλα πολλά που έζησαν οι γυναίκες της γενιάς μου που μεγάλωσαν με απόλυτα σύμβολα του σεξ, γυναίκες πρότυπα και αφεντικά, που είδαν τη Θάτσερ και την Γκάντι να κυριαρχούν στον πολιτικό κόσμο και μεγάλωσαν παίζοντας με Barbie, έσβησαν μπροστά στις ανάγκες της Κάρι να βρει το πανάκριβο διαμέρισμα με τα λεφτά του μακαρίτη Mr Big για να βάλει μέσα έναν χαζοχαρούμενο Αydan που – hello.. ακόμα δεν ξεπέρασε την απιστία, έχει τα κλασικά προβλήματα ενός χωρισμένου με παιδιά και στην τελική την αφήνει να περιμένει μέχρι σχεδόν τα 65 της, μέχρι να μεγαλώσει τα παιδιά του, αφού η Κάρι, είναι βιδωμένη στα πεζοδρομια της Νέας Υόρκης και ουδέποτε θα θυσίαζε τα ladies lunches της για ένα διαμερισματάκι στη Virginia. Μιλάμε για την απόλυτη νίκη των βαθιά συντηρητικών ΗΠΑ. Αλλά η Κάρι στηρίζει την Che, έναν από τους πιο αντιπαθητικούς και ακατανόητους ρόλους ανθρώπου που έχουν γραφτεί για άνθρωπο ανεξάρτητου φύλου, ενός εγοπαθούς they, που κάνει ρόμπα την πρώην της μπροστά στην κολλητή της δημόσια σε stand up αλλά με ένα ‘I hear you” στις ατάκες οι Αμερικανοί σεναριογράφοι μας έχουν τυλίξει σε μία κόλλα woke χαρτί που τελικά και χάνει την ουσία και μας αποκοιμίζει μέσα σε έναν εντελώς ψεύτικο κόσμο σχέσεων που δεν υπήρξαν και δεν θα υπάρξουν ποτέ. Χαϊδεύοντας τα αυτιά ενός διχασμένου κόσμου, το αγαπητό sequel είναι πιο ψεύτικο και εμπορικό και από τον αρχικό κόσμο της Barbieland. Το ότι τελειώνει σε ένα ελληνικό Malibu με σπαστά ελληνικά και cosmopolitan αντι για ουζάκι, χαϊδεύει και τα δικά μας αυτιά, οπότε αναμένουμε με αγωνία το sequel των συμμαθητριών που έχουν κατακτήσει τα πάντα εκτός από μία normal προσωπικική ζωή. We hear you!
