Το βλέμμα του ανθρώπου που σε αγαπάει σου δίνει την αίσθηση ότι αξίζεις αυτό το βλέμμα, παίρνει δύναμη ολόκληρη η ύπαρξη αυτό. «Έχω ανάγκη να με ακούει ο σύντροφός μου», έλεγε τις προάλλες μια κυρία. Η δυσκολία στο γάμο της ήταν ότι δεν επικοινωνεί με τον σύντροφό της, ότι δεν ακούει εκείνος τα προβλήματά της, δεν τα αντιμετωπίζει με τη δέουσα προσοχή. Όταν όμως είσαι ερωτευμένος ή είναι ερωτευμένος κάποιος με σένα αυτό κατακτιέται άμεσα. Δεν χρειάζεται προσπάθεια.
Δεν ξέρω πολλούς ερωτευμένους που να μην επιθυμούν να συζητούν. Να ακούν με σκοπό να γνωρίσουν τον άλλον, τον άγνωστο μέχρι πρότινος άλλο. Αυτό όσο προχωρεί η σχέση ατονεί. Ο άγνωστος τόπος γίνεται γνωστός, έχει κατακτηθεί το έδαφος και η σχέση αποκτά μια κανονικότητα, τη ρουτίνα της, που είναι χρήσιμη, ασφαλής, καταπραϋντική πολλές φορές. Χάνονται όμως άλλα στοιχεία. Η έξαψη, το καινούριο, η αδρεναλίνη, η κατάκτηση. Και το βλέμμα παλιώνει σιγά σιγά, χωρίς όμως να σημαίνει ότι δεν βαθαίνει. Κάποιες φορές με κάποιους ανθρώπους. Γιατί είναι τόσο αναγκαίος ο έρωτας; Γιατί δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την ερωτική επιθυμία από τον άνθρωπο;
Η ερωτική επιθυμία, η δυνατότητα αυτή ενυπάρχει στον άνθρωπο αενάως, είτε είμαστε ερωτευμένοι είτε όχι. Αφορά την ίδια τη ζωή. Τη σκέψη για την πρόκληση της ζωής, για τα πράγματα που προκαλούν συγκινήσεις. Δεν είναι μόνον ο έρωτας ερωτικός. Ερωτικά αισθανόμαστε για το παιδί μας, για φίλους μας, για βιβλία που διαβάσαμε, για ταινίες, για έναν πίνακα, για παλιές σχέσεις που έκαναν τον κύκλο τους αλλά σε ένα γύρισμα του δρόμου ένα συναίσθημα, μια σκέψη μας κατέκλυσε, για έναν άγνωστο.
Ο έρωτας μπορούμε να γίνουμε εμείς. Να γίνει η ματιά μας και η σκέψη μας πάνω στη ζωή. Χωρίς να περιμένουμε σαν κούτσουρα στην άκρη του δρόμου να πέσει πάνω μας το βλέμμα κάποιου που θα μας ζωντανέψει. Να μην περιμένουμε από απλό ξύλο να γίνουμε Πινόκιο στα χέρια του Τσεπέτο. Γιατί αυτό εμπεριέχει την αυτοϋποτίμηση και τελικά την εγκατάλειψη του εαυτού στα χέρια κάποιου που δεν γνωρίζουμε. Και εάν αυτός ο κάποιος είναι ακατάλληλος να κατανοήσει ποιοι είμαστε; Εάν είναι ακατάλληλος να αναλάβει μια τέτοια ευθύνη; Δεν θα ναυαγήσει η ελπίδα του έρωτα;
Ενώ όταν συναντιόμαστε με κάποιον γνωρίζοντας ότι εμείς διατηρούμε μέσα μας κατά περιόδους –δεν μπορεί να γίνεται πάντα- το αίσθημα του ερωτικού ξυπνήματος, αυτό μπορεί να μεταδοθεί, να συμπαρασύρει και τον άλλον. Αλλά είναι δικό μας. Εμείς είμαστε αυτοί ή αυτές που φέρουμε τον έρωτα. Έτσι δεν θα νιώθουμε τόση απόγνωση όταν παλιώνει αυτός ή όταν πρόσκαιρα κάποιος δεν μας ακούει.*Η Μαριαλένα Σπυροπούλου είναι συγγραφέας και ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια.
Διαβάστε περισσότερα άρθρα ψυχολογίας εδώ.
