À bout de souffle. Η ζωή μας έχει αναβληθεί επ΄αόριστον. Η ρουτίνα για την οποία πολλές φορές γκρινιάζαμε, τώρα φαντάζει ένα όνειρο. Τι δεν θα έδινα να ξυπνούσαμε πάλι αύριο στις 6 το πρωί, να πάμε το παιδί στη στάση και να ξεκινήσει αυτή η ωραία καθημερινότητα. Ένα μαύρο παραμύθι φαντάζει, να είμαι κολλημένη στο Netflix χωρίς ενοχές. Κάτι για το οποίο μέχρι πρόσφατα παρακαλούσα. Όλοι δεν παρακαλούσαμε να μείνουμε σπίτι, με τις ρόμπες, να περνάμε ώρες στον καναπέ, χωρίς ενοχές, όλοι μαζί, χωρίς ωράριο; Να σταματήσει δηλαδή ο χρόνος; Να που σταμάτησε.
Τα παιδιά μας ξεχνιούνται στο playstation και τα online games, ώρες ατελείωτες και το βιώνουν όλο αυτό σαν μία τεράστια κοπάνα από σχολείο και υποχρεώσεις. Όταν έπαιζε ο γιος μου, του έκανα παρατήρηση, ώστε να απασχολείται με πιο ουσιαστικά πράγματα. Μέσα μου κάτι μου έλεγε πως αυτή η γενιά είναι αλλιώς προγραμματισμένη. Και να που τόσο εύκολα προσαρμόστηκαν αυτά τα παιδιά των virtual καιρών στο ιντερνετικό παιχνίδι. Τον ακούω. Γελάει, μιλάει, περνάει φανταστικά. Παράλληλα, κάνει και μαθήματα online. Έτσι τον παροτρύνω να κάνει ότι θέλει, για να μην επηρεαστεί ψυχολογικά από αυτές τις εφιαλτικές ημέρες – που θα μείνουν στην ιστορία.
Κάθε μέρα που περνάει, γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Η προηγούμενη εβδομάδα, φαντάζει μία δεκαετία πίσω. Μένουμε σπίτι. Βλέπω γνωστές που μαγειρεύουν, ποστάρουν φωτογραφίες. Τι ωραία που έφτιαξαν τις ντουλάπες τους και πόσο απολαμβάνουν τη λιακάδα στο μπαλκόνι τους. Βλέπουμε γυναίκες να φωτογραφίζονται με πορτοκάλια και μας εξηγούν πόσο καλό κάνουν. Άλλοι μαγειρεύουν γυμνοί για να είμαστε σίγουροι πως γυμνάστηκαν. Το show off στα χρόνια της χολέρας.
Ένας φίλος φίλου που έχει δική του ιδιωτική παραλία στα Εμιράτα, έχει πάρει μαζί του γυναίκες, παιδιά, φίλους, προσωπικό, 500 κιλά κρέας και 10 αναπνευστήρες μέχρι να περάσει η πανδημία. Παράλληλα στέλνει μηνύματα στο γιατρό του, στο what’s up με το παραμικρό σύμπτωμα που νομίζει πως έχει. Εγώ πάλι, ξέβαψα τα νύχια μου και τα έκοψα κοντά. Τα χέρια μου έχουν ξεφλουδίσει από το πλύσιμο και τα αντισηπτικά και η μεγάλη μου χαρά είναι να μυρίζω τις φρέσκες πλυμένες φόρμες μου. Μπαινοβγαίνω σε online shopping να δω πως ακόμα υπάρχει ο κόσμος που αγαπήσαμε και χαζεύω τα νέα μοντέλα στα sites σαν να τα χαζεύω σε βιτρίνα. Αρωματίζω το χώρο και παίρνω βαθιές ανάσες. Ωράριο δεν υπάρχει. Μπορεί να κάνω γιόγκα στη 1 το βράδυ. Ο αποσυντονισμός είναι πλήρης. Τι σημασία έχει τι ώρα θα ξυπνήσεις και τι ώρα θα κοιμηθείς; Τα πάντα είναι on hold, σαν την ανάσα μας.
Αντίθετα με όσους τους άνοιξε η όρεξη, εμένα από το στρες μου έχει κοπεί. Πιστεύω πως θα θα πάρω το δρόμο της Bette Midler στο “Ruthless People”. Που έκανε ασταμάτητα γυμναστική για να καταπολεμήσει τη βαρεμάρα της στο υπόγειο όπου την είχαν απαγάγει και έχασε 10 κιλά. Δεν θέλω να με βγάλουν στο τέλος με γερανό από το σπίτι σαν grand piano. Παράλληλα, σκέφτομαι τους φίλους μου που προσεύχομαι να είναι πάντα καλά και μου λείπουν. Έχει βγει ένα top ten από παλιούς και καινούργιους από όλον τον κόσμο με τους οποίους κάνουμε face time, μιλάμε και στέλνουμε όλα τα χαζά βιντεάκια. Όλοι συντονισμένοι σε αυτήν την πρωτόγνωρη κατάσταση δίνουμε κουράγιο ο ένας στον άλλον. Εκεί έρχεται αυτό το κύμα αισιοδοξίας και ποστάρω μία ωραία φωτογραφία από παλαιότερες διακοπές στο Positano. Δεν μπορεί, θα περάσει και αυτό.
Ανακαλύψτε ιδέες και tips όσο μένετε σπίτι στο Vogue.gr.
